Beomgyu'nun düşünmeden yaptığı bir hareket, ailesinin onu yatılı bir okula göndermesiyle son bulmuştu. Beomgyu buradan kimseye bulaşmadan ayrılma planları aynı odada kaldığı 4 çocuk tarafından suya düşmüştü...
|092021| |022722|
Dün gece ki, ağlama krizinden sonra yatağına dönen Beomgyu'nun gözlerine bir gram uyku girmemişti. Yatağından asla çıkmayarak, yorganını kafasına kadar çekmişti. Soobin en az beş kere gelip kafasından yorganı çekse bile yataktan kalkmamıştı.
"Beomgyu, hadi kalk artık. Okula gecikeceğiz." Taehyun'un onun için endişelendiğini belli eden bir ses tonu vardı.
Gücü sadece "İstemiyorum..." diyebilmesine yetmişti.
Beomgyu'nun yüzüne doğru eğilip gözlerinin önüne gelmiş saçları eliyle itti. "Ne oldu, hasta mısın?" dedi.
Beomgyu başını 'hayır' anlamında salladı. Elini Beomgyu'nun alnına götürdü. Taehyun'un bu hareketiyle sanki başı okşanan bir yavru kedi gibi gözlerini kapattı.
"Ateşin de yok..." dedi sessizce.
Arkadan odaya dalan Yeonjun ortamdaki sessizliği bozup "Amına koyayım Taehyun! İki dakika diye girdin yarım saat oldu, hadi gel artık." diye bağırdı.
"Beomgyu gelmiyo-"
"Sanane Beomgyu'dan? Annesi misin sen onun?" dedi Taehyun'un sözünü kesip.
Gözlerini yatakta uzanmış Beomgyu'ya çevirdi. Bir kaç saniye baktıktan sonra önüne döndü. Tam kapıdan çıkmadan önce Taehyun'a;
"Çabuk gel." dedi.
Taehyun sıkıntıyla omuzlarını düşürüp yerdeki çantasını aldı. Beomgyu'ya gülümseyip "Çok kötü olursan ilaç iç. Tamam mı?" dedi ve cevap beklemeden gitti.
Odada tek başına kalan Gyu, düşünmeye başladı. Cidden hareketlerinde ne yanlış yapmıştı? Yeonjun'u taciz edecek veya onu rahatsız edicek bir şey mi yapmıştı?
Ne kadar düşünürse düşünsün aklına bir yanıt gelemedi.
Aklına yine dün gece geldi ve yine ağlayacak gibi oldu.
"İbne misin?"
Yeonjun'un sözleri aklından çıkmıyordu...
Dün gece ona yaşadığı olayı hatırlatıyordu...
2 yıl önce;
"Bugün çok iyiydiniz çocuklar, yarın yine aynı perfomansı bekliyorum." basketbol koçunun söylediği şeyle herkes dağılıyordu. Her zaman spora ilgisi olduğundan dolayı annesine kendisini basketbola yazdırması için resmen yalvarmıştı. Beomgyu'nun bir spora ilgi duymasından memnun olan annesi oğlunun isteğini kabul edip onu evlerinin yakınındaki spor merkezine yazdırmıştı.
Basketbola başladıktan sonra bu sporun ona göre olmadığını fark etmişti Gyu.
"Bugün çok iyi oynadın Woojin!"
"Evet, yine harikaydın!"
Yine herkes onu övüyordu, Donghyun'u...
Cidden yetenekliydi. Beomgyu ona çok özeniyordu. Yaşına göre kaslı ve yakışıklı bir çocuktu. Beomgyu'dan 1 yaş büyüktü. Beomgyu ona özenmesine rağmen ondan ciddi anlamda nefret ediyordu.
"Pislik..." diye geçirdi içinden. Sunbae'sine böyle dememesi gerektiğini biliyordu ama elinde değildi. Dolabından kıyafetlerini çıkartıyordu.
"Ah, hayır. O kadarda iyi oynamadım ama teşekkürler çocuklar!" dedi.
Beomgyu sinirle kafasını çevirip arkasına baktığında şaşkınlıktan neredeyse dilini yutacaktı. Donghyun tişörtünü çıkarmış ve ortaya güzel vücudu çıkmıştı. Hemen kızarıp önüne dönen Beomgyu tekrar arkasına baktı.
Donghyun'u izlerken alt taraflarının hareketlenmesini fark etmemişti.
"Ne? Beomgyu, gerçekten erkeklere mi kaldırıyorsun?" yanındaki Woojin'in söylediği cümleyle bütün çocukların gözleri Beomgyu'ya dönmüştü.
Bazıları gülüyor, kimileri ise iğrenç bakışlar atıyordu. Utancından kızaran Beomgyu sanki donup kalmıştı.
"İğrenç!"
"Etrafımızda böyle bir sapık olduğunu bilmiyordum!" çocukların söylediği şeyler Beomgyu'yu ağlatacaktı neredeyse.
Donghyun'a baktığında sadece şaşkınca kendisine baktığını gördü. Çantasını alıp hemen oradan çıktı. Yol boyunca ağlamıştı. Her üzüldüğünde yaptığı gibi, eve gidince yatağın içine girip çıkmadı. Bir daha da o kursa gitmedi...
Günümüz
Beomgyu düşündü. Acaba şuan ki aklım olsa orada ne yapardım, diye sordu kendisine. Kesinlikle Woojin'e yumruk atardım, dedi kendi sorduğu soruya.
Peki şimdi Yeonjun'a yumruk atmaması için sebep var mıydı? Yoktu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümü yazarken kendim bile üzüldüm :(
Bu arada sahneyi 'Alex Strangelove' filmindeki bir sahneden esinlendim <3
