UNTIL TOMORROW (SEASON 1) (COMPLETE)

CHAPTER 21

Dumiretso ako sa likod ng bahay kung saan ang garden ni lola. Dumito muna ako para pakalmahin ang sarili.

Gusto kong umiyak, gusto kong sumigaw ng sobrang lakas dahil frustrated sa sarili. Gusto kong sisihin yung sarili ko dahil sa hindi ako naging maingat.

Meron akong sakit na walang nakakaalam lalo na ang pamilya ko, nagsimula 'to nung namatay si lolo pero nawala rin after a years dahil nag te-take ako ng medicine patago sa kanila. At nung umalis si dada after a years ay bumalik yung sakit kong 'yon.

I feel like I'm alone, I feel like no one loves me because they always leave me. Namatay si lolo, umalis si dada para mag ibang bansa. And last month si kuya Charles naman para ituloy ang pag-aaral ng medicine. I'm not fully recovery but my pain si coming back again. Si mommy once a month lang kung umuwi dahil inaasikaso nya ang resort dito sa bahay.

Ako lang ang naiiwan sa bahay kasama ang mga kasambahay.

they are unaware that their child is already ill.

Kinailangan kong magpatingin sa doctor nung araw na'yon dapat ang kasama ko si mommy pero ang dinala ko yung bestfriend kong si Zairah.

Gusto kong sabihin kay kuya lahat, lahat-lahat. Pero natatakot ako, hanggang sa sinabihan ko si Zairah wag sabihin sa pamilya ko at hanggang ngayon ay wala silang kaalam-alam.

Yung sakit na naramdaman ko noon bumabalik ngayon. Nararamdaman ko na naman ngayon. Sanay naman ako kapag inaatake ako nito, alam ko 'na yung gagawin ko. Pero bakit sa tuwing nararamdaman ko 'yon para bang laging first time.

Pumuwesto ako sa hindi agad makikita. Umupo ako sa may bato doon kung 'san nahaharangan ako ng mga iba't-ibang klaseng halamanan.

Huminga ako ng malamin at kinalma ang sarili.

I thought I was okay? Bakit yung bigat andito parin?

Nath fixed it, why is the pain still there.?

Ipinagdikit ko 'yun dalawang paa at yumuko sa tuhod. Iniharang ko ang dalawa kong kamay sa may tuhod para matago yung itsura ko.

Yung kanina kopang pigil na luha ay ngayon kona naiilabas. Iniiwasan ko ring lakasan baka may maka rinig, ayokong may makalaam sa nararamdaman ko.

Pero kahit anong pigil ko sa pag hikbi mas lalong bumibigat yung nararamdaman ko. Mas lalo akong nasasaktan sa sarili ko.

I feel so defeated, I feel like a failure. no one loves me even my family.

They won't leave me if they love me, right?

Bakit napakadali sa kanilang saktan ako.

Bakit napakadali sa kanilang iwanan ako?

What's wrong with me??

Why they won't feel the burden I carrying.

Why they choose to leave me instead of helping me to heal..

May mali ba sa'kin?? O ako ang mali?

Umiiyak lang ako ng umiiyak, dinadama yung bigat nang nakaraan hanggang ngayong kasalukuyan.

I'm starting to over think again, I'm starting to losing my hope that one day I'm gonna be okay, yung walang mararamdaman na sakit.

Inilabas ko lahat ng luha na kayang kumawala sa aking mata. Ramdam ko ang pag iinit nun at pakiramdam ko ay namamaga na. Kinakailangan ko nang mag hilamos, hindi nila pwedeng mapansin ang ganito kong itsura.