Son Alfa

~3~

Arabadaki kız beni buraya getiren sarışın kızdı. Aslında arabaya ne kadar binmek istemesemde bu karanlıkta tek başıma ormana girmek pek akıl işi değildi. Istemsiz arabaya bindim ve kafamı cama yaslayıp dışarıyı seyretmeye başladım.

Ne yapacağımı ne düşüneceğimi bilmiyordum. Yani cidden bu tarz fantastik olaylar filmlere konu olur nasıl böyle normal birşeymiş gibi anlattı Hershell, anlam veremedim.

"Eğer istiyorsan sana kanıtlıyabilirim Isaac!" sarışın kız sonunda konuşmuştu. Ona karşı tuhaf düşüncelerim vardı. Zihin okuyor gibiydi.

"Kanıtlamanı istiyorum, ama öncesinde birşey sorucam." Zihin okuyup okumadığını öğrenmek gerçekten istiyordum. Yani bi düşünsenize zihin okuya biliyorsunuz.

"Evet sor bakalım, dinliyorum" sarışın kızda dikkatini yola vermiş ve hiç bana bakmadan konuşuyordu.

Gerçekten güzel bir fiziği vardı. Ben onun güzelliğini düşünürken umarım zihnimi okumuyordur.

"Sen zihin falan okuyabiliyormusun ?" Kekeleyerek sorabilmiştim soruyu. Sonuçta bu tarz olaylar gerçek olmadığı için kulağa saçma geliyordu ve sarışının gözünde saçmalamak istemiyordum.

Vericeği tepkiyi ölçmek için gözlerimi üzerinden çekmedim.

Sorduğum soru karşısında gülümsedi. O gülümseyince saçma bir soru sorduğumun farkına varmıştım bile. Zihin okumak gerçekten saçmaydı bravo Isaac! Kendime sitem ederken sarışın konuşmaya başlamıştı.

"Tabikide zihin okuyamıyorum! Sadece insanların yaptığı hareketlerden neler düşündüklerini anlıyabiliyorum. Babam öğretmişti, o askeri psikologtu!" Konuşmasını yarım bırakıp tekrar yola odaklandığında babasına birşey olduğunu anlamıştım. Psikolojiden anlamasamda sarışının yaptığı hareketler babasını kaybettiğini açıklıyordu.
"Pekala, hazırım bana ispatla kurtadamları!" Derin bir nefes alıp tek nefeste konuştum. Pek hazır olmasamda söylenenlerin gerçek olup olmadığını öğrenmem lazımdı.

Sarışın kız otobanda sağa çekip arabayı durdurdu. "Hadi in arabadan" diyerek hızlıca arabadan indi. Bende hızlıca onun peşinden arabadan inip, arabanın önüne gittim.

"Şimdi göreceklerin seni biraz korkutabilir!" Sarışın konuşurken bana arkasını döndü ve kafasını eydi.

Yaptığı şüpheli hareketler bile beni korkutmayı başarmıştı bile! Ama görüceklerimden korksamda belli etmeyecektim. Sonuçta dedikleri doğruysa bende onlar gibiydim.

"Hazırmısın Isaac" sarışın yavaşca bana dönerken konuştu.

Yani manken gibi bir kız ne kadar korkuturki diye düşünerek "hazırım" dedim.

Sarışın tamamen bana döndüğünde karşımda tamamen farklı ve çirkin bir yaratık belirmişti. Gördüğüm karşısında irkilip bir adım geriye gitsemde kendimi toparladım ve sakinleştim. Sonuçta karşımdaki manken gibi olan sarışındı. Her zaman bu yaratıkla dolaşmıyordu sokaklarda.

"Korkmadın mı?" Kalınlaşmış sesiyle konuştu sarışın.

Şimdi doğruyu mu söylesem yoksa yalan mı söylesem beynimin içinde savaş verirken doğruyu söylemeye karar verdim.

"Yani korkmadım desem yalan olur. Ama tabikide insan olduğun halin olağanüstü güzel olduğu için onu düşündüm ve korkum geçti!" Tamamen doğruyu söyleyip kurtuldum. Doğruları söylemenin bedenimde hissettirdiği tuhaf his miğdemi gıdıklıyor gibiydi. Ben çok fazla doğruyu söyleyen birisi değilimdir.

"Teşekkür ederim Isaac. Normalde ilk gören herkes bayılır veya korkup kaçardı. Ilk defa sen korkmadın." Insan formuna tekrar dönerken konuştu sarışın. Gerçekten bu kızın sorununu anlamış olabilirdim. Bu kız çok yanlızdı.