Forced Married-Zorunlu Evlilik

Kötü Kararlar

Jeonguk'un başı iki elinin arasında Taehyung'u evde beklemekten başka çaresi yoktu.Saat akşam 08:00'di.Camdan dışarı baktığında bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu.Kapının çalınmasıyla içindeki korku tohumları yerini heyecana bıraktı.Kapıyı çalanın Taehyung olmasını umuyordu.

Koşarak kapıyı açtığında gördüğü manzara kalbini acıtmıştı.Eşi sırılsıklam ve titriyordu.Perişan haldeydi. Onu hızla kendine çekip "Taehyung!" Dedi gür sesiyle.Sabahtan beri boğazını düğümleyen hıçkırık sonunda çıkmış ve gözyaşlarının akması kaçınılmaz olmuştu. "N-neredeydin?" Taehyung'un konuşacak hali yoktu.Jeonguk'un sarılmasına karşılık vermeden duygusuzca gözlerine bakıp ardından salona yürüyüp ikili koltuğa oturdu.

Taehyung böyleydi.Soğuk ve duygusuz görünürdü.En büyük kusuru belki de buydu.Duygusallık ve ağlak olmak onun hoşuna gitmeyen şeylerdi.Sulu göz insanlardan pek hoşlanmazdı.Şuan karşısındaki adama da böyle ilgisiz bakması bu yüzdendi.Hiçbirşey olmamış gibi omuzlarını kaldırıp "Nerde olabilirim Jeonguk? İş aradım tabiki" Sanki bütün gün eşini habersiz bırakmamış gibi birde Jeonguk'un tavırlarını anormal karşılıyordu.

"Seni merak ettim.Eve geldim yoktun.Telefonun da olmadığı için elim kolum bağlı seni bekledim" Taehyung gözlerini devirip "Merak edecek ne var ki? Biliyorsun gün içinde çıkıp iş aradığımı.Bu gün çok rahatsızdım,iyi hissetmek için biraz dolaşmak istedim.Sonra da ilanlara bakayım derken o kadar uzaklaştığımın farkına varamadım.Yağmur da bastırınca haliyle geç kaldım"

Jeonguk şaşkınca bakıp "Taehyung ne demek merak edecek ne var?Enazından kapıya bir not bırakabilirdin" Taehyung sitemle ayağa kalkıp "Of! Jeonguk hava almak için çıktım diyorum!Hemen döncektim ama daldım işte farketmedim zamanın nasıl geçtiğini neden kızıyorsun ki?" Jeonguk burnundan nefesler verip "Bir dahakine dikkatli ol o zaman! Bu evde tek yaşamıyorsun!"
Bu sefer sinirlenen Jeonguk olmuştu.

"Büyütme bu kadar.Zaten canım sıkkın!" Aslında geldiğinden beri canının sıkkın olduğunu farketmemişi Alfa.Ama onun bu umursamaz ve mesafeli tavrı Jeonguk'u kendinden uzaklaştırıyordu.Taehyung'un bu soğuk görüntüsü yalnızca dışına yansıyordu.Jeonguk da onun,özünde ne kadar sıcak ve iyi kalpli olduğunu biliyordu.Bu tavırları Taehyung'un bir nevi zırhı gibiydi.Sanki kendini dış dünyaya karşı koruma gereği duyuyor da bu zırhı giyiyor ve kendini bu şekilde koruyor gibiydi.Jeonguk'un ona alışması zaman alacaktı.Fakat onlar mühürlendikten sonra bir daha asla ayrılmayacaktı.Bu yüzden ona alışmaktan başka çaresi yoktu.

İçten içe ona kızamıyordu da.Aradan geçen 15 dakikalık sessizlikten sonra "Kusura bakma Jeonguk.Sen haklıydın.Seni biraz tersledim" İşte en sevdiği huylarından biri daha.Onun yaptığı hataları anlayıp özür dileme erdeminde bulunabilmesine de hayrandı.Zaten bu yüzden kızamıyordu.Taehyung'un anlık sinirleri vardı.Ve üzerine gitmezsen,kendiliğinden sakinleşiyor ve ortamı yumuşatıyordu. "Önemli değil.Ama sana artık bir telefon almamız şart.Böyle gitmez" Taehyung dudaklarını büküp başını eğdi ve karnına baktı. "Bilemiyorum.Şuanda bir telefon almamız biraz zor gibi görünüyor,hatta imkansız.Kimse hamile bir omegaya iş vermek istemiyor.Ne yapacağım Jeonguk?" Kafasını kaldırıp üzgünce baktığında Jeonguk kıyamamıştı.

Kim bilir bu gün ne kadar yorulmuştu.Halinden belliydi.Ve emindi ki ağzına tek bir lokma bile almamıştı.Bütün çabaları,çalışmak istemeleri Jeonguk içindi.Ona biraz olsun faydası dokunsun istiyordu.Kendini fazlalık gibi hissetmemek için iş arıyordu.Jeonguk'un tek başına onlara bakamayacağı gün gibi ortadaydı.Bu şekilde ne kadar idare edeceklerdi onu da bilmiyordu.
"Önemli değil.Yedin mi bir şeyler?"

Bu soruyu sorduğunda cevap belliydi aslında.Ama yine de sormak istemişti. "Hhm" dedi Taehyung.Yalandı.Jeonguk evden çıktığından beri hiçbirşey yememişti.Hem devamlı kusuyordu,hemde yemek istese de evde yiyecek birşey yoktu.Yine de Jeonguk'u üzmemek adına yediğini söylemişti.Jeonguk buna inanmasa da inanmış gibi yapmaktan başka çaresi yoktu.