TEFECİ (Zoraki Evlilik)

Bölüm 23

İyi okumalar...

*

Aslan kahvaltı sofrasından kalkıp eşini öpüp mutfaktan çıkmıştı. Çelik kapıya doğru ilerlerken yanından geçeceği konsolun üstünde ki annesinin resmine bakıp durdu. Dudağının kenarı kıvrılırken derin bir nefes alıp verdi ve fotoğrafa göz kırpıp yürümeye devam etti. Güçlü olmayı annesinden öğrenmişti.

Güçlü kalabilmeyi...

Sude mutfak kapısının pervazına yaslanıp Aslan'ı izliyordu, annesinin ölümünden sonra her gün onun fotoğrafına bakıp öyle evden çıkıyordu.

Bir aydan fazla olmuştu, vefat edeli. Ayla hanım vefat ettikten sonra Doğan bey şehri terk etmiş ve başka bir şehirde kalmaya başlamış, herkesten uzaklaşmıştı. Aslan onu yalnız bırakmak adına üzerine gitmemiş, sesini çıkarmamış ve gitmesine izin vermişti. O zamandan beri pek konuşmuyorlardı. Aslan arada bir arayıp durumunu öğreniyor, fazla konuşmadan kapatıyorlardı.

Aslan aracına gidip binmiş ve yola koyulmuştu. Sude de mutfakta ki işini bitirmiş, odasına gitmiş ve kişisel bakımını yapıp duşa girmişti... Çıktığında yatağın üzerine attığı telefonun bildirim ışığını görmüştü ve üzerinde ki havluyla yatağa oturup telefonunu eline aldı ve bildirimine baktı.

Bir cevapsız arama Abim.

Sude tek kaşını kaldırıp düşündü.

Hayırdır inşallah! Hangi dağda kurt öldü.

Sude evlendiğinden beri Vedat onu hiç aramamıştı. Gerçi önceden de öyleydi Vedat işi düşmedikçe aramazdı. Ki zaten Sude arasın da istemiyordu, konuşmuyorlardı bile. Şimdi hangi dağda kurt öldüde Vedat Sude'yi aramıştı.

Acaba acil birşey mi oldu?

Tam geri aramaya basacakken telefonu tekrar çalmaya başladı. Arayan yine abisiydi. Sude telefonu açıp cevap verdi.

"Evet?"

"Alo? Sude? Nasılsın?" Sude acil birşey olmadığını abisinin bu sakin tavrından anlamış sıkkınlıkla nefesini vermişti.

"İyiyim."

"Bende iyiyim ya sorduğun için sağol!" Dedi Vedat imalı imalı. Sude gözlerini devirip konuştu.

"Ne oldu?"

"Ne ne oldu?! İnsan kardeşini arayamaz mı?"

"İnsan olan arar." Dedi Sude. Lafını da esirgememiş abisine bizzat hayvan demek istemişti. Ama abisinin bu lafı da pek anlayacağını sanmıyordu.

"Nasıl yani?" Sude gözlerini kapatıp elini alnına koydu.

"Boşver. Niye aradın?"

"Diyorum ki, abini bir görsen hani, sonuçta çok paran var artık, bizi de bir gör."

"Ne saçmalıyorsun sen!?"

"Ne saçmalaması kızım! Paraya ihtiyacım var! Sende de çok olduğuna göre yardımcı ol işte bana!"

"Sen neyin kafasını yaşıyorsun! Ne parası! Yine ne boklar yedin acaba!?"

"Sayemde zengin kocan oldu işte! Şimdi bize mi vermekten çekiniyorsun!"

"Sayende mı sayende öyle mi?! Sen beni borcuna karşılık vermedin mı Aslan'a!"

"Bak güzel kardeşim! Bana para lazım para! Boş laf yapma! Borcum var!"

"Sadece Aslan'a borcun var sanıyordum onuda ödedin zaten! SAYEMDE! Daha ne borcun varmış!? Arama bir daha beni! Özellikle de para için!"

"Vereceksin dedi-" telefonu suratına kapattı Sude. Sinirleri alt üst olmuş kendini yatağa atmıştı. Telefonu tekrar çaldığında aramayı reddetmiş ve sessize almıştı. Sinirle gözlerini kapatmış üzerinde ki havluyu umursamadan sıcak suyun verdiği rahatlıyla uykuya dalmıştı.