Aden

4.Bölüm Masallarla ve Aden

Selam aşklarım 🖤

Oy verip yorum yaparsanız sevinirim şimdiden teşekkürler çiçeklerim 🍀

Medya:Aden..

Bölüm şarkısı:Anastacia Left Outside Alone..
_________________________

'Bu suskunluk, bütünüyle içten gelen tiz bir çığlıktı."'
Stefan Zweig...

İlk defa böyle hissediyordum..şey gibi...karanlık bir odada kendini masallar ile avutan küçük bir oğlan çocuğu gibi...

Kendini avutuyor, korkuyor ama bir yandan da ona yapıştırılan 'erkeksin' sıfatını korumak için ağlamıyor..

Öyle boktan hissediyordum, abimler yoktu, annem ve babam...onlar 4 yıl önce gitmişlerdi ama onları her zaman hissederdim, ama bu gün..yoklardı...

Beni Alparslan Demir'e alışmam için yalnız bırakmışlardı biliyorum ama şu an yanımda durduklarını hissetmeye ihtiyacım vardı..

Derin bir nefes aldım abim...abimdi değil mi?..Karan Demir...Herkesin önünde ceket ilikleyip, el pençe divan durduğu aşiret çocuğunun yanında savcıydıda..

Hayrandım ona, abimden sonra idolümdü...abim olduğunu öğrenince yutkunamamıştım..

Nasıl hissettirdiğini bilmek bile istemezdim oysaki..

Elini yavaş bir şekilde sırtıma koyup "içeriye geçelim istersen?" dedi Karan.

Başımı salladım, arabaya yürüyüp arka kapıyı açarak Karan ve Karam'ın taşıma çantalarını alarak önden yürüdü.

Tereddüt yaşasam da yutkunup büyük, gösterişli kapının önüne yürüdüm.

Büyük ve oldukça gösterişli kapının üzerinde kocaman harflerle 'DEMİR KONAĞI' yazıyordu.

Alparslan Demir'in himayesi altına giriyordum, bir hafta bile olsa bu benim kendimden ödün vermem demekti fakat şöyle bir sorun vardı..bana burayı zindan edecek gibi hissediyordum.

Sesli bir nefes verip açılan koca kapıya baktım..aşiretlerdi ve 4 amcam vardı, araştırmalarım arasında en küçük amcamın ikiz kızlarının doğumda öldüğünü öğrenmiştim.

Karan Demir önden yürüyüp bana baktı "yürü Aden" dedi.

Nasıl hissettirdiğini bilmiyordu ve bana emir veriyordu..

İçeriye adım attım fakat her zamankinden sarsak bir adımdı bu..

Karan Demir'in kucağında olan oğlum huysuzlanıp çantadan partisini çıkarıp etrafı tırmalamaya çalışıyordu, Karam... Karam ise yatmış ve patisini yalıyordu.

Eğer biraz daha oğlumu Karan Demir'in kucağından almazsam elleri parçalanacaktı.

Hızla atılıp çantayı açarak Karan'ı kucağıma aldım.

Karan Demir rahatlamış bir ifade ile bana bakarken mahcup bir şekilde bakıp "kusura bakmayın lütfen" dedim.

Önemli olmadığını belirtmek ister gibi başını sallayıp"Demir aşireti biz geldik" dedi bağırarak.

Tam o sırada patlayan silahlar Karan'ı ve Karam'ı korkutmuş Karan beni tırmıklayıp kaçarken Karam ise Karan Demir'i tırmıklamıştı. Karan Demir can havliyle taşıma çantasını yere fırlatmış, yere düşen plastik çanta gürültü ile kırılmış ve Karam da kaçmıştı.

Şaşkınlık ile "Karan ve Karam lütfen gitmeyin!" diyebildim sadece.

Karan Demir bana dönüp "buradayım ya zaten" demişti. Başımı iki yana sallayarak"sen değil, oğlum Karan" dedim bağırarak.