Kafamı kaldırdığımda; yıldızların hepsi kahvenin içinde dolanan süt tozları gibi şekilleniyordu, kalbimin göğsümden çıkmak için yalvarırcasına çırpınmasını durduramıyordum, koştum durdum boş sokaklarda. Yağmurun yüzüme damla damla değdiği ıslaklıkta aradım çaremi en sonunda soluklanmak için bir parkta durdum, etrafımda kimse yoktu zaten oturduğumuz etap bu saatlerde sakindi , bu durgunluğun olması beni rahatlatıyordu bir yandan çünkü insanların olması kalabalıkta daha çok kasılmama neden olacağını hissetmiştim. Evden uzaklaşmış olmam hem iyi hemde kötüydü benim için; annem ve babam daha önce böyle bir durumla karşılaştığını zannetmiyordum, kardeşimin bi an olsun beni böyle görmesi hissettirmesede içinde üzüntüsünü yaşayıp egzamasından kaşıntıya bir an olsun kendini vermesi beni mahvederdi o yüzden iyi tarafı buydu kafamın içinde o kadar çok ses vardıki kendi ağlayışlarımı bile durduramıyordum o an, çok çaresiz hissetmiştim kendimi ilk defa, sadece yağmurun sesine bırakmaya çalıştım kendimi gözyaşlarımı yağmurun damlalarıyla karıştırarak karanlığın içinde boşluğa bıraktım kendimi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Telefonumun titremesiyle irkilerek doğruldum, arayan babamdı , telaşla açtım; "-Evlat sencede çok sürmedi yürüyüş hem yağmurda yağıyor hadi gel " "- Tamam baba geliyorum" diyerek kapatmıştım. Sanki üstümden tır geçmişti, sokaktaki direklere tutunarak gidiyordum eve, en sonunda varmıştım ve eve girer girmez tek yaptığım şey yatağa uzanmaktı. Evdeki herkes keyifsizliğimi sezmişti ama konuşacak durumda olmadığım için direk uyudum Sabah dinç uyanmaya çalışarak yatağımdan kalktım yorgun ve isteksiz bedenimle , belkide bi isteğe ihtiyaç duyupta o isteğime uzanacak derman kalmamış bedenimle doğruldum, hazırlandım yine çıktım dün gece benim halimi gören sokaklara yürüdüm yürüdükçe yutkunamadım , otobüse binip yine her zamanki yerimi aldım otobüsten inip gördüğüm kalabalığın içerisinde kayboldum sanırım artık evden çok geç çıktığım için bütün herkesin girdiği zamanlamada buldum kendimi, bu sefer sınıfa girdiğimde herkes yerinde en son ben gelmiştim her zaman erken geldiğime gülen ben bu duruma bir tebessüm bile gösteremedim yerime oturup günün yorgunluğunu çıkardım.
