KOZA

YOL

1 AY SONRA...

- dayann
- bırakma kendini
- kafamdaki sesler susacak
biliyorum bunların hepsi geçicek, tırnaklarımın ellerimi yok sayarcasına batırmasıyla uğraşırken sarfettiğim cümlelerdi bunlar.
Yatağımda gece 03.45'de bir yandan ağlamalarımı sessizleştirmeye çalışıp bir yandan durmadan titreyen ellerim bacaklarımı tutmaya çalışıyordum, kalbimin dışarıya çıkarcasına içerde çırpınışlarını bi kenara koymuştum artık o an , avazım çıkana kadar gözyaşlarım geliyor ama benim elimden bir şey gelmiyordu , bir insanın kendine söz geçirememesi ne kadar zor onu anladım o an.
Kafamdaki sesleri susturmak için her zamanki gibi kulaklığımda müzik vardı ama ne fayda..
çok zorlandım artık son bir 1 aydır boşuna pedal çevirmekten, olduğum yerde kendimi öyle bıraktım...
Sabah olmuştu bense hiç uyuyamamıştım; her zaman ki gibi okula gidiyordum kafam o kadar kalabalıktı ki artık içimi dökmeliydim her ne kadar beni seven insanları endişelendirsede ben böyle daha kötü oluyordum, beni seven demişken en çokta sevmeyen insanın bu zor zamanımda bile düşmanca olması bir yandan beni uzaklaştırmıştı çünkü ben ne kadar birlikte olmasak bile hep yine onda buldum kendimi kopamadım , gitmedimm..
bana gelip sen ayrıldıktan sonra beni hemen unuttun senin için ne kadar basitmiş diyemezdi çünkü benim için her şey basit değildi o yüzden bu zor zamanımda yanımda olmaması beni ona karşı uzaklaştırdı , yine kopamıyordum ama ordaydı işte, ilk aşk o kadar başka ki sen nereye gitsen hep ilk duyguların onla başladı her adımın onunla, fiilen yanımda olmasa bile ben hep onunlaymışım gibi düşünüyorum iyi geliyor bana, sürekli konuşuyorum onunla onun haberi olmadan, bana o kadar ağır konuşmasına rağmen ben hala  onunlayım  böylesi o kadar zor ki, ayrıldığımız için pişman olup dönenlerden değilim çünkü beraberkende üzülüyordum şuanda öyle pek değişen yok ama bende ki yeri çok ayrı , kalbimin köşesindeki odada hep duruyor o yanımda taşıyorum sürekli belkide çok saçma ama ayrıyken onunla daha samimi olduğumu farkettim şuan o olmadan sürekli onunla sohbet ediyorum arada gülüyorum hayatın böyle olması bilmem ne kadar doğru...
İlk anlatmam gereken kişilerin Asya ablam ile Memonun olduğunu biliyodum gece eve geldiğimde tekrar sıkıştım ve bu sefer hiç tereddüt etmeden memomu aradım..
Ağladım, sesim titredi konuşurken, ilk tepkisinde neden bu zamana kadar anlatmadığıma şaşırdı ama okadar güzel konuştu ki;
" her ne olursa olsun yanındayım agacum , bu durumu beraber atlatıcaz sakın üzülme gülümse bakiym" demesi bile yetmişti bana zaten memo güldüğünde gülümsememeniz imkansız
İçimim rahatlığıyla Asya ablamın musait olacağı saatte direk konuşurken söylemeye başladım, Asya ablam bu zamana kadar hem öncü bana ben hep onu izleyerek yol alıyorum hata yapmamam tökezlememem için hep bir kolum olmuştur benim bende onun...
Sakince karşıladı ben hissediyordum telefon elinde şaşırmış bi şekilde olan ciddiyetiyle yazdığını. Benim korkumu bastırmak için sakin bir şekilde konuştu kafamı dağıtacak şeyleri söyledi örnekler vererek yön gösterdi , benim o an içimde bi rahatlama oluştu Asya ablama ve Memoya anlattığım için çünkü yüküm hafiflemişti onlar bu yolda hep yanımdaydı ve ben biliyordum.