KOZA

KİM?

insanın gözlerini açmadan kafasında bir yük taşıyarak uyanması kadar kötü bir şey yoktu , düştüğümde kafamı bir yere çarpmıştım sanırım çünkü kafamı hissetmiyordum.
-Açtı gözlerini açtı İsmail oğlum bak bana yavrum.
Babamı ağlarken görmek çok zordu ve karşımda babam ağlıyordu ailenin en güçlü duranı her şeye göğüs gerendir baba herkes ağlar ama babalar göstermez içindeki fırtınaları içine içine ağlar bundandır bütün korkulara göğüs germesi ben babamın korkusuna yenik düşmesine sebep oldum kendimden nefret ediyordum babamı ağlarken gördüğüm an ölmek istedim ...
Etrafa baktığımda alt komşumuz eşiyle gelmişti annem ve babam ne yapıcağını şaşırmış sanırım yardıma gelmişlerdi sımsıkı sarıldılar o sıcaklığı en içten hissetmiştim çok değerliydi benim için. Gözlerim annemi arıyordu kafamı çevirdiğimde annem duvara yaslanmış sinir krizi geçirmişti gözleri kıpkırmızı mahvolmuştu, ben doğduğumdan beri annemin kılına zarar gelmesin diye kendimden çok dikkat ettim şimdi ise karşımda sinir krizi geçirmiş gözleri kan çanağı olmuştu benim yüzümden , hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim çok az anı olmuştu ama bu en zoru olduğuna emindim.
Komşularımız gittikten sonra annem ve babam o gece odamızdaydı hep beraber uyumuştuk daha doğrusu uyumuşlardı herkesin sadece gözleri kapalıydı emindim bu korkuyu atamamıştık üstümüzden, gözüme gram uyku girmemişti ben gözümü bile kapatamıyordum sessiz karanlığa dalıp sessiz sessiz ağlıyordum...
Ben cidden kimdim etrafıma baktım bu durumumu içime atmaktan mahvolucaktım ama şuandan farkım kalırmıydı bilmiyorum , kendimle beraber ailemide karanlığa sürüklemiştim aklımdan yaşananlar çıkmıyordu bunların hepsi nası yaşanabildi ben nasıl bu hale geldim diyordum sürekli boşluğa ağlayarak bakarken...
Sabah yarı uyanmış halde kafamı kaldırmıştım pek kalktığım söylenemezdi ama baygın ve başımdaki ağrıyla sarhoş gibi hazırlanmaya çalıştım.
-Annem çantanı alma okula gitmeyeceksin bugün babaannene bırakıcaz seni.
Okula dün yaşananlardan gidemeyeceğimi anlamıştım, umutsuz bir şekilde hazırlanıp çıkmıştım evden. Yolda giderken durakta otobüsten Adenin indiğini görmüştüm indiği an etrafına bakıyordu gözleri beni arıyordu her halinden belliydi dönemeçten geçerken gördüğüm için pek bakamamıştım ama anlaşılıyordu.
Hava hayatımla orantılı gitmek için kötü bir hava hakimdi ağlanacak  halime gülüyordum...
Herkes işe dağıldıktan sonra benide babaanneme bıraktılar.
Babaannemin ilk göz ağrısıydım ben her şey den sakınırdı beni hep bir bilseydi yaşananları , kılıma bile zarar gelse yıkılan babaannemi düşünemiyordum huzursuz etmişti bu düşünce beni ...
Tam bu düşüncelere dalıp eldivenimle karanlığımı kapatırken ,parlayan gözleri güler yüzüyle açmıştı kapılarını bana
-Kurban olurum seni yaradana kuzum hoşgeldin
Daha yeni uyanmasına rağmen beni görünceki enerjisi dünyalara bedeldi her şeydi benim için babaannem.
-Kuzum senin bugün okulun yokmu nasıl gelebildin
-Sizi özledim canumun içi kaçtım geldim okuldan derste boşmuş zaten amann.
Gülümseyerek baktı bana ışıl ışıl gözleriyle,
-Aman benim kuzum gelmiş
Dedem de yeni uyanmıştı benim geldiğimi görünce güne gülerek başlamıştı resmen , dedeme sarılmak ayrı bir huzur veriyordu bana çok banbaşkaydı benim için hep özeldir.
-Herkesde uyandığına göre kahvaltıyı hazırlayayım ben bi bakalım ." Dedi babannem paytak paytak yürüyerek mutfağa geçmişti..
2 saat sonra
Çaylarımızı yudumlarken telefonum titremişti baktığımda;
"Şansım bir mesaj"
Asya ablam yazmıştı , merak ederek baktım;
-İsoooo kanki sincandaysan dershaneye gelsene görim senii
-timamdır ben ara saatine yetişirim balumm
Babannemgilede söyleyerek hazırlanıp çıkmıştım.
Bana iyi gelen tek kişiydi Asya ablam herkeste bi şüphede kalıyorum ama bi tek onda rahatım bu sene sınav senesi olduğundan eli kolu bağlanıyordu ama ona rağmen hep destekçim benim için hep özel kalıcak.
Dershanenin önüne geldiğimde bekliyordum , tuhaf giden bir şey vardı farkındaydım, kafamı kaldırdığım anda yanımdan geçen insanların tuhaf biriymişim gibi bakmasıyla karşılaşmıştım o kadar rahatsız oluyordum ki acayip derecede kasılmıştım bir an dayanamayıp uzaklaşacaktım ama az kalmıştı birazdan Asya ablam burda olurdu.
Dış kapı açılmıştı , ağzından hiç çıkartmadığı maskesiyle gülerken kısılan gözleriyle bana doğru geliyordu bütün insanların bakışını umursamıyordum artık koşar adım giderek sıkıca sarılmıştım , arka taraftaki parka giderek oturmuştuk çok yorgundu ama bir araya gelince bütün her şeyi unutup sohbet ediyorduk
-Karalara bağlanmış gibi giyinmişin
bende diyorum sabahtan beri niye herkes bakıyor tam depresyon havasında gibi giyinmişin simsiyah
-Burdan cenazeye uğrayacağımda
Hep beraber gülüştük,
- Ee şimdi okula gitmeyecekmisin nereye kadar böyle olucak
-Bilmiyorum düzelene kadar sanırım her gün rapor yazılcak galiba
-he öyleyse iyi
-bak kendini bırakma sakın bi an önce normale dönmelisin biliyosun demi
-çabalıyorum
-sürekli gidip geri gönderilmekten çok yoruldum ama gerçekten
-takma şuan ozmn kafana o bir şekilde hallolur
Bir her zamanki konularımıza dönmüştük öğle arasını doldurana kadar zamanı kullanmıştık resmen
Tekrar sarıldıktan sonra giderken;
-Birdaha bunu giyme ya
-gülerek tamam dedim ve ayrıldık..