KOZA

SEN

-İSMAİL!!
-Açtı gözünü ,açtı gözünü. Biz burdayız İsmail lütfen kendine gel bak herkes burda hadi!
Gözlerinde huzuru gördüğüm kişide şimdi ise göz bebeğinin yerinden çıkarcasına bütün o mavilikleri kaplayarak dışarı çıkmaya zorluyordu sanki , korkusunu hissetmemek elde değildi,aslında gözlerinde görmek daha çok üzmüştü beni zorladım kendimi ne kadar zorlayabiliyorsam okadar zorladım bi anlık atılmayla sarıldım ona sımsıkı birdaha bırakmayacasına tutundum oda sımsıkı sarılmıştı kokumu içine çekiyordu ,ağlıyordu göz yaşlarının damla damla boynumdan aktığını hissetmek bi anda nefesimi kesmişti. Ellerimi yanaklarına koyarak ona baktım ellerimle göz yaşlarını silerek ;
-Çok özür dilerim her akan göz yaşın için çok özür dilerim bu güzelliği ağlatmak benim en büyük suçum affet.
Akan göz yaşlarının arasında gözlerinin kısılarak güldü...
-Hep yanında olacağım bunu unutma beraber atlatacağız  bunu diyerek aileme doğru baktı , bende baktım ;
Onlarda çok korkmuşlardı ama bizi böyle görürken ayrı bi mutlu olmuşlardı gülümsüyorlardı bize bakıp, bizde utanarak birbirimize bakıp güldük.
-Ben ablamı çağırıyım sende eve git direk uyu olurmu.
-"gülümseyerek tamamdır sen nasıl istersen" diyerek dansa kaldırmak için eğilip elini uzatanlar gibi yapmıştım
gülmekten ikimizde kendimizi alamıyorduk zaman onla okadar güzeldiki keşke dursaydı o an gözlerine hep bakabilseydim her saniye düşünüyordum o an .
Alnından öptüm uğurlarken onu , o da sımsıkı sarıldı ve arabaya doğru ilerledi binerken el salladı ve siyah arabanın içinde gözden kayboldu.
3 gün sonra...
Hava okadar güzeldi ki daha yatağımda açmadığım gözlerimi delip geçiyordu güneş, günün güzel başlamasına sevinmelimiydim şüphesiyle yataktan kalktım , toparlandıktan sonra apar topar yine herkes iş başına koşuyordu bende kendimi bulmaya komik geldi bi an güldüm. Herkesi yerine bıraktıktan sonra babam bana dönerek ;
-Varmısın bana yardım etmeye bugün işte " dedi
-Varım tabi her zaman "diye gülümsedim.
Koşulturmalı geçsede sanayininde güzel yanları çok fazla vardı.
Babam burda büyümüş geçirmiş bir insandı bir nevi burasıda onun eviydi, o yüzden çoğu kişi bizi tanırdı ve samimi insanlardı böylecede insanın daha çok çalışası geliyordu motive oluyordu çünkü.
-Sezeer oğlum ben geldim
-Emree vay yine geldin paraya istemeye yok la para sana
Babamın aile olarak gördüğünü biliyordum ama Sezer abiyi görünce benim oğlu olduğumu unutuyordu sanırım onları böyle izlemek karnımı ağrıtıyordu gülmekten, bir yandan bende kaynaşıyordum bu ortama , ne kadar rahat olursan okadar ait hissediyordun kendini buraya onda şüphe yoktu.
Hep mutlu geçmesi güzeldi ama arada müşterideyken tekrardan sıkışıyordum ve kendimi toparlamak için bu sefer sıkıyordum içime içime atıyordum sürekli çünkü bu ortamı bozmak hiç istemiyordum.
Günlük kârımızı çıkardıktan sonra sevinerek eve gidiyorduk
-Evlat senin yanımda olman ayrı bir bereket biliyormusun, sen geldiğinde dahada bereketleniyor işim gerçekten
-Biliyorum tabi babam senin varlığını hissetmekte bana güç veriyor hep beraber destek olucaz birbirimize
Babam umut dolu gözleriyle bana gülümsedi ve radionun akışına bıraktık kendimizi.