KOZA

KUTLU

Akşam yemeğinde herkes her zamanki gibi güler yüzlüydü bu süreçteyken evde kimse üzüntülü ya da huzuru bozucak bi harekette bulunmuyordu, göz ucuyla masadaki herkese bakıyordumda ne kadar şanalıydım her şey için bu olanlarda beni umursamayabilirlerdi ama hep yanımda oldular aile olmak o kadar kıymetli ki bunu her geçen gün daha da iyi anlıyor insan.
Gece vakti olduğunda içimi korku kaplıyordu bugün ne olcak korkusu ile yaşıyordum artık..
Odamda köşeme çekilmişken telefonuma mesaj gelmişti, merakla bakarken mesajın Aden'den geldiğini farkettim .
-Bugün seni göremeyince merak ettim sizin oralardayım istersen bi görüşelim.
Hiç beklemediğim bir mesajdı ve böyle bir durumda bizimkilerden izin alıp nasıl çıkarım bilemiyordum.
-Tabi olur , sen bana telefon numaranı verirmisin  haber vereyim ben sana.
-...
-tamamdır.
Asıl olay bizimkilerden nasıl izin alacağımdaydı,
İçeri girip derin bi nefes alarak öksürdüm, annem ve babam odaya girdiğim anda gözlerini bana kitlemişlerdi zaten,
-Biliyorum saat geç oldu ama 5 dk arkadaşımla görüşebilirmiyim.
Annem- Saçmalama oğlum sence şöyle bir durumunda seni yalnız bir yere gönderebilirmiyiz.
Babam-Evlat sende bizi düşün bak böyle olmasaydı biliyorsun bırakırdık seni git diye ama şimdi sırası değil.
- Söz veriyorum balkondan görebileceğiniz bir yerde olcam hem 5 dk lütfen çok önemli benim için..
Annemle Babam birbirlerine baktılar onlarda durumumu üsteleyip beni sıkmak istemiyorlardı farkındaydım.
Babam- Tamam ama bizim görüceğimiz bir yerde olacaksınız
Kabul diyerek aceleyle hazırlanmaya başladım;
Gri eşofman takımımı ve üstüme bir mont giyip çıkmıştım.
Kapının önüne indiğimde telefonumu çıkarıp Adeni aramıştım, bir kaç saniye çaldıktan sonra açmıştı..
-Alo!
-Alo, Aden okulunun önünde buluşalım olurmu ?
-tamamdır ozaman bende geliyorum..
Hava soğuktu ama ben olduğum yerde terliyordum çok gerilmiştim. Ben olduğum yerde terlerken bir arabanın bana doğru geldiğini farkettim, tam önümde durdu kör edici ışıklarıyla. Gözlerimi ışıklardan zar zor açarken arabadan bir gölgenin indiği gördüm gittikçe yaklaştı beyaz sweath ,siyah tayt üstünde de siyah montlu kız , soğuktan burnu kızarmış bir şekilde karşımda gülümsüyordu..
-A-aden?
gülümsemesini kahkahalara bıraktı karşımda.
-Sen benden de gergin duruyorsun. dedi kahkahalarının arasından, bende tutamamıştım kendimi ikimizde güldük.
Işıkları kör eden arabadan bir kişi daha inmişti bize doğru gülümseyerek gelerek ;
Merhaba İsmail ben Aden'in ablası Tuğçe, tutamadım evin içinde bunu seni görmek için tutturunca dayanamadım bende merak ettim seni ,diyerek Adene bakıp güldü.
Aden kıpkırmızı olmuştu ama ablasınada neden ele verdin dercesine bir bakış atıyordu.
Tuğçe- ben aşağıdaki parktayım siz konuşun giderken beni ararsın ablacım, tanıştığımada çok memnun oldum İsmail , iyi sohbetler size, diyerek arabaya binip gitmişti.
Aden utanarak bana dönerek;
-Lütfen ablamın kusuruna bakma gerçekten he-
sözünü keserek;
-Niçin özür diliyorsun gayet de tatlı birisiydi sorun etme lütfen . Dedim
sakince gülümseyerek
-hadi ozaman yürüyelim.
Kendimi gözlerinden alamıyordum ,gözleri beni apayrı diyarlara götürüyordu huzur bulabildiğim bi limandı gözleri.
-Nasılsın naptın bugün?
-İyiyim çok şükür, sabah apar topar otobüse yetişmek için çıkmıştım , bindim yolun yarısını uyuyarak geçirdim,
diyerek güldü.
-duraktan inip seni göremediğimde uyukluyorum sanırım herhalde sandım iyice etrafa baktığımda yoktun merak etmiştim ama okula gecikmemek için gitmek zorunda kalmıştım. Okulda gün boyu durgundum bitsede gitsem kafasındaydım , eve geldiğimde aklıma sen takıldın ne yapıcağımı nasıl ulaşacağımı bilemedim instagram yazdım sana sonra şimdi de burdayım, sorun yok inşallah?
Ne olmadıki dedim içimden sorduğunda .
- Nerden başlasam bilemedim gerçekten."diyerek güldüm.
O ise korkulu ve meraklı bakışlarıyla;
-Nasıl yani? Dedi.
-Bilmiyorum son zamanlarda ciddi bir psikolojik sorunlardan geçiyorum neden olduğunu anlasam bi çözüm yolu bulsam okadar umut dolu olucamki o umuda tutunmaya okadar muhtacımki anlatamam sana , panik ataklarım oluyo bayılıyorum sanki bir daha nefes alamayacak gibi oluyorum çok yoruluyorum Aden.
Aden donup kalmıştı gözlerinin dolduğunu görmüştüm çok kötü olmuştu.
Bir anda kollarıyla sarmaladı bedenimi, sımsıkı sarılmıştı ağlayarak, anlattığım için çok üzülmüştüm bende ağlamaya başlamıştım onu bukadar üzüceğini bilsem anlatmazdım bilememiştim , o sımsıkı sarıldıkça ben kendimi çok güvende hissetmiştim hiç kendimi bu kadar bi yere ait hissetmemiştim bende sımsıkı sarılmıştım ve ne kadar öylece kaldık hatırlamıyordum.
Sarılmayı bırakıp yüzüne bakmak istiyordum , gözlerimiz ikimizinde kıpkırmızı olmuştu ellerimle bembeyaz yanaklarından akan göz yaşlarını sildim.
-Ağlarken bile bi insan bu adar güzel olabilirmi , diyerek gülmüştüm ikimizde birbirimize bakarak gülüyorduk .
-Ben senin zarar görmeni istemiyorum bu süreçte ve daima yanında olacağım lütfen yeterki sen iyi ol ."diye ağlamaya devam etti .
Ben bacaklarımı tutamadığımı farkettim ve titremeye başlamıştım , hayır gerçekten şuan olmamalıydı Aden zaten yeterince üzülmüştü bunu ona yaşatmak istemiyordum , gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlamıştı ama bu sefer korkmuyordum karşımda onun gözleri varken bu diyar varken korkmak çok saçma olurdu huzur doluydu içim ve ondan sonrası karanlıktı...
Sevildiğimi en içten hissettiğim insanlar dışında ilk defa farklı birinde bunu hissetmiştim bi aile bi kuzen bi dost sevgisi değilde bu nasıl tarif edilebilcek bir sevgiydi bilmiyordum.
Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda karşımda haykırarak ağlayan Aden ve yanında ailem vardı.