KOZA

DEĞİŞTİ

Normalde güneşli havaları yaz mevsimi çok severim diğer bütün hava durumları mevsimler sıkıcı gelirdi ama günlerdir evin içinde değişmeyen havayı izlemekten kendimi alamıyordum;
Gri beyaz bulutların sanki güneşi görmeyelim diye tüm gökyüzünü kaplaması, umutların inanışların önü kapatılması gibiydi gündüz gözüyle güneşin gözükmemesi , bir umudun var biliyorsun ama önü gri beyaz bulutlarla kapalı...
saatlerce daldığım sessizliğin bozulduğunu farkettim
arkamdan annem ,babam ve kardeşimin güler yüzleriyle yanıma geldi :
Babam: Aslan oğlum benim
Annem:Annesinin kuzusu ya yakışıklım benim
Kardeşim: Kalk la nereye bakıyon öyle
Kardeşimin son sözünden sonra ister istemez insanın gülesi geliyordu dayanamadım gülmeye başladım , aile okadar güzel bir şey ki her boşluğa düştüğümde sanki bir kol uzanıyor o boşluğa düşmeyeyim diye, çok duygusallaşmıştım sarıldım sıkıca hepsine
Babam: Paşam hadi gel biraz film izleyelim ailecek
hep beraber ellerimize yiyecekleri alıp gülerek salona girmiştik...
4 Saat sonra
Sarımsı bir ışığın odada verdiği loş ışıkta kendimi biraz kitaplara yoğunlaştırmıştım, tek başıma ders çalışmak ya da tek yapılan aktivitelere bayılıyordum ve zevk alıyordum, bu şey gibiydi birazda düşünmek için ya da kendim bazı şeyler kattığımı görebiliyordum bu bana kalabalıktan aldığım keyiften daha fazlasını veriyordu.
Bu süreçte kafamın yoğunluğundan masa başına oturup kitap yüzü açamayacağımı sanıyordum güzel bir ilerleme gördükçe azda olsa motive olmuştum ya da biraz fazla erken umut bağlamışım sanırım...
öyle bi genleştimki bedenimdeki her parçam yerinden ayrılmış gibiydi, kendimi bıraktığımda ellerimde kalemi tutamadığımı farkettim, tir tir titriyordum bacaklarım la beraber tüm bedenimi kontrol edemiyordum ne yapacağımı şaşırarak montumu alarak dışarı çıkmak için kapıya hızlı adımlarla yürümeye çalıştım titreyen bacaklarımla;
-İsmail , oğlum napıyosun sen saat gecenin 12 si farkındamısın
Arkamdan gelen o ses babamındı telaşlı korkmuş yüz ifadesiyle bana bakıyordu.
Dayanamıyordum onları bu şekilde korkutmaya, üzmeye buna benim hakkım yoktu.
Uzak durmalarını istedim
-Bırakın beni hiç kimseyi istemiyorum nolur yaklaşmayın uzak durun benden ben iyi değilim zarar veriyorum size nolur.
Haykırdım bu cümleleri binada sesimin yankılanmasını aldırmadan... duramıyordum tutamıyordum kendimi içimde kontrol edemediğim öfkem vardı neden sinirleniyorum tanıyamıyordum kendimi, tek anladığım ve bildiğim çok yorulduğumdu durmadan bu sözleri haykırıp bağırıyordum durmadan kafama vuruyordum, gözümün önünü ağlamaktan artık göremiyordum belkide gözlerim artık bu durumdan perişan olan ailemi görmemi istemiyordu, başım çuval gibiydi sallanıp durdum olduğum yerde karşımda beni sakinleştirmeye çalışan aileme bakmaya çalışıyordum ama ev sallanıyordu sanki gözümün önünde, bir anda gözlerimin karardığını hatırlıyorum sonrası zaten karanlıktı boşluktu..