De perfecte mensheid

Francess

Het gepiep van de deur weerklonk in de holle gang nadat deze van het slot gehaald werd. De lamp boven de deur begon te flikkeren en het welbekende deuntje van het alarm was te horen in Francess's kamer. Hoewel Francess dit geluid ondertussen al dagen hoorde was ze er nog steeds niet aan gewend geraakt. Het was het vreselijkste geluid dat ze in haar leven al gehoord had, het geluid van een wekker was er in vergelijking niets bij. Zelfs niet als je het haat om op te staan. Met haar rug tegen de muur wachtte ze tot de robotbewaker -of kort een RB- de deur opende. Zoals ze verwachtte werd ze ook deze ochtend begroet door het geweer dat elke RB bij zich droeg. Zonder angst keek ze in de loep van het geweer voordat de RB haar hardhandig naar de gang begeleidde. De gang voor haar was volledig leeg afgezien van de jongen voor haar en zijn RB. Vroeger hadden er nog andere jongens en meisjes voor hem gestaan, maar sinds een kleine week was het enkel nog hij geweest. Hoewel Francess hem al zo vaak had gezien, was het enkel zijn rug geweest, nooit zijn voorkant, enkel zijn rug in al die jaren, maar voor het eerst draaide hij zich om en keek haar in de ogen voor twee seconden waarna hij zijn naam zei en ter aarde stortte. Het bloed, dat uit het schotwond liep, liet een spoor achter op de grond waar zijn RB net had gelopen toen het hem uit de gang sleepte. Achter haar weergalmden er 6 deuren die hard terug in hun sloten vielen. Eén deur meer dan anders, gewoonlijk waren het er vijf na haar deur. Maar achterom durfde ze niet te kijken om te zien wie het nieuwe slachtoffer was van de hoofdprofessor G. Robretsen. Geregeld kwamen er nieuwe slachtoffers en net zo vaak verdwenen ze weer.