Het was haar gelukt, ze was ontsnapt, ze was buiten het gebouw geraakt. Enkel was Youna vergeten welk seizoen het nu was, het was putje winter. Alles was bedekt met sneeuw en ijs en al snel waren haar schoenen doorweekt. Youna voelde letterlijk de kou in haar lichaam binnendringen. Nog voor ze het hek dat de instelling afsloot had bereikt deden haar vingers en tenen al zoveel pijn dat ze elk moment gevoelloos konden worden en afsterven.
Ze was nu zeker al een kilometer of 5 rond dit stomme hek aan het lopen alles af zoekend naar een doorgang. Haar vingers die ver weggestopt waren in haar mouwen begonnen een paarsblauwe kleur te krijgen en ze wist dat het niet lang meer ging duren voor ze eraf zouden vriezen. Het bibberen werd heviger en het klapperen van haar tanden maakte dat ze niet meer kon nadenken. Ook lopen werd moeilijker door de spasmen die haar lichaam maakte waarna er altijd een koude rilling volgde, maar de paniek sloeg pas echt toe wanneer ze een misselijk gevoel kreeg en haar vingers niet meer voelde. Ze probeerde zichzelf op te warmen door haar spieren aan te spannen en haar armen te bewegen maar niets hielp. Ze raakte uitgeput en haar laatste beetje energie stopte ze in het uitschreeuwen van enkele klanken waarna ze zich neerlegde op de grond en zich oprolde tot een klein balletje.
JE LEEST
De perfecte mensheid
Tajemnica / ThrillerGeachte meneer/mevrouw Vanaf nu bevindt u zich in de Sint-Robretsen-mensonderhoudsinstelling. Op deze plek werken we aan de toekomst en u bent er vanaf nu deel van. U bent in het bezit van de Sint-Robretsen-mensonderhoudsinstelling. Alle noodzaken...
