De perfecte mensheid

Lauren

"Weet je Lauren, eigenlijk is dit een mooie manier om te sterven." Dit was het eerste wat het andere meisje dat bij Lauren in de kamer zei.

"Hangt ervan af waarmee je het vergelijkt. Ik zou liever sterven in de armen van mijn geliefde als ik oud en grijs was op een natuurlijke manier dan hier in dit kot op een betonnen vloer waar je al dagen geen eten hebt gekregen."

"Tuurlijk dat wil iedereen, maar als je dit vergelijkt met de dood van Luka, mag een van ons beide toch blij zou dat je zo sterft bij iemand anders, bij iemand waartegen je nog hebt kunnen praten."

Dagen gingen voorbij zonder dat ze eten kregen. Enkele slokken water per dag was het enige dat ze hier kregen. Lauren was er van overtuigd dat ze eigenlijk een bloedbad hadden verwacht, dat ze elkaar zouden vermoorden om toch maar in leven te blijven. Dat was namelijk de boodschap geweest die ze gekregen had. Eén iemand zou deze kamer maar verlaten, dat was de enige regel geweest. Alle wapens die aan de muren hingen mochten ze gebruiken, niet dat Lauren dat ooit gedaan zou hebben. Ze zou liever sterven dan een moordenaar zijn. En zo bleek de andere persoon ook gedacht te hebben want nu zaten ze hier al een 3tal dagen dachten ze, ook al was hun besef van tijd al lang verloren.

"Hé Lau? Nee, laat maar zitten."

"Wat is er? Vertel maar..."

"Het zijn ... Het komt waarschijnlijk door het voedsel- en slaaptekort. Eum... zouden we iets zoals een biecht doen, ... je weet wel, je zonden opbiechten voor als één van ons ... je weet wel."

"Ja goed. Jij eerst?"

"Liever dat jij begint, mijn naam is trouwens Francess. Jouw lijst met zonden zal korter zijn dan dat van mij."

"Oke dan... Eerst wil ik zeggen dat ik blij ben dat ik met jou hier zit. Ik denk dat ik voor ons beide spreek als ik zeg dat we nog wel goede vriendinnen zouden kunnen zijn na al dit. Ook al maakt dit het enkel nog moeilijker als één van ons gaat. Ik heb niet echt zonden begaan in mijn leven, denk ik, en anders zou ik niet weten wat ik fout heb gedaan. Ik heb eigenlijk altijd geleefd volgens mijn eigen waarden en normen zonder daar andere daarmee opzettelijk te pesten, het moeilijk te maken zeg maar. Er zijn een paar dingen waar ik spijt van heb natuurlijk zoals iedereen ... Zo heb ik nooit vertelt over Saar."

Een lange stilte viel. Lauren dacht terug aan haar geweldige vriendin. Alles wat ze samen al beleefd hadden kwam voorbij in haar gedachten.

"Saar was mijn vriendin, als in ..."

"Ik begrijp het.

Nu is het mijn beurt zeker? Oké, dit wordt zowat mijn hele levensverhaal dus hopelijk heb je wat tijd, niet dat je hier iets anders kunt doen.

Sh*t, dit is zoveel moeilijker dan ik gedacht had. In mijn hoofd had ik ondertussen al mijn hele verhaal gedaan.

Dus ik ben Francess nu bijna 21 en een half, waarvan al bijna 3 in deze hel. Mijn broer en zus zijn 10 en 12 jaar ouder, ja ik was een ongelukje, niet dat iemand me dat ooit gezegd heeft, dat was niet nodig, het werd nog net niet op een goudschaaltje geserveerd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was en volgens de meesten was dit mijn schuld. Ik ben toen door de rechter weggehaald bij mijn ouders en in een pleeggezin geplaatst, wel had ik nog veel contact met hun. Mijn broer en zus hebben mij er altijd om gehaat, ik was de boosdoener in hun leven en was er zelf goed vanaf gekomen. Maar weet je, als 6 jarig kind begrijp je er niks van, voor mij was het ook niet makkelijk en mijn leven is niet beter geweest dan dat van mijn broer of zus. Alles wat kan mislopen in je leven heb ik meegemaakt.

Dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal doe. En weet je waarom? Ofwel ben ik er hierna niet meer en zal het geen gevolgen voor me hebben, ofwel ben jij er niet meer en blijft mijn leven nog een geheim.

Ik zal je de kleine dingen besparen die ik mis gedaan heb in mijn leven. Op mijn 17 jaar en 7 maand ben ik bevallen van mijn dochter, Rani. Enkel mijn adoptiemoeder weet dit en jij nu. Het was namelijk niet echt zichtbaar, hoewel ik het altijd geweten heb. Ik wou haar voor adoptie opgeven maar mijn adoptiemoeder heeft het me zowat verboden. Je weet nooit waar ze terecht zal komen en wat als je Rani terug wilt zien, zei ze altijd. Maar ik kon het niet, ik kon geen kind opvoeden dus deed zij het. Aan iedereen vertelde ze dat ze gewoon nog een kindje had geadopteerd mijn geheim bewarend. Dat is het moment dat ik uit huis ging. Ik kon het niet aan zien. Een jaar lang ben ik weggebleven tot mijn adoptiemoeder me overtuigd had.

Het hele verhaal zweeg Lauren, in shock over het verhaal dat ze te horen kreeg. Ze wist ook niet wat te antwoorden, wat haar nog nooit overkomen was. Normaal gezien had ze altijd woorden klaar om zichzelf of anderen te beschermen, maar dat was anders deze keer. Ze kon geen troostende woorden vinden. Ze keek enkel toe naar het meisje voor haar waarvan de tranen over haar wangen stroomden.

Niet veel later overleed Francess in vrede met haar verleden, maar voor ze was vertrokken had ze nog één ding gevraagd aan Lauren dat ze voor haar dochter zou zorgen als ze hier weg kon en Lauren had toegestemd. Francess had haar verhaal gedaan, ze was ervan bevrijd en haar dochter zou een veilige plek hebben om te leven met 2 geweldige moeders.