De perfecte mensheid

Siebe

Siebe wist al wat hem te gebeuren stond toen de deur van zijn kamer opende om stipt half vijf. Het was weer het moment van de week dat hij speeksel en bloed moest doneren. Zonder een woord gezegd te hebben had dokter C. Verstraet zijn bloed afgenomen en had hij in de beker gespuwd. Terug in zijn kamer hoorde hij zachte geluiden van de muur komen. Zolang als hij hier al was, wist hij dat hij niets moest vertrouwen en dus negeerde hij het geluid. Toen hij zich ongeveer 10 minuten later begon te wassen met de blok zeep en het water uit het kleine emmertje, hoorde hij weer het geluid tegen zijn muur. Toen het die namiddag nog een keer klonk focuste hij zich op het ritme en die avond herhaalde hetzelfde ritme zich nog twee keer. Hij ging voor zijn rechter muur staan en beantwoordde het geklop met het zelfde ritme. Hij moest niet lang wachten of het geklop langst de andere kant weerklonk terug. Wat was hij blij dat hij morsecode geleerd had voor de militaire opleiding die hij wou behalen, maar nooit zal halen door de mensen die hem op die ene dag meenamen. In morsecode stuurde hij zijn naam door, kortkortkort kortkort kort langkortkortkort kort. Niet veel later kreeg hij terug, langkortkort kortlang langlangkort kortkortkort kortkort kort langkortkortkort kort, dagsiebe. Kortkort langkortlang langkortlanglang langlanglang kortkortlang langkort kortlang, ikyouna. De persoon die achter hem in de rij stond was Youna. Voor het eerst in lange tijd had hij terug contact met iemand, iets wat hem moed en hoop gaf.