De kamer was nog steeds gevuld met een ijzige stilte die nu al exact één uur en 12 minuten duurde, 72 minuten of 4320 seconden. Ja dat was hetgene waar Anton zich had bezig gehouden het tellen van de seconden en het berekenen ervan. Als er iets was waar hij niet tegen kon dan waren het gênante stiltes. Het was dan ook zijn specialiteit geworden om deze in te vullen, dus maakte hij daar nu maar gebruik van.
"Weet iemand waarom we hier zitten en wat ze met ons van plan zijn?"
Eén enkel iemand keek op maar een antwoord bleef uit. Op deze manier ging het dus niet werken, dan maar anders.
"Als we hier ooit willen ontsnappen gaan we samen moeten werken. Je kiest als je meedoet of je afzijdig houdt. Ik zal je niet dwingen of scheel aankijken als je niet wilt. Dus wat wordt het?"
"Ik doe mee"
"Ik ook"
"Als dat de manier is om hier weg te raken"
Iedereen keek het laatste meisje aan. Ze had nog niet gezegd sinds ze in het busje was ingestapt. Ze had enkel iedereen geobserveerd en zich teruggetrokken op zichzelf.
JE LEEST
De perfecte mensheid
Mystery / ThrillerGeachte meneer/mevrouw Vanaf nu bevindt u zich in de Sint-Robretsen-mensonderhoudsinstelling. Op deze plek werken we aan de toekomst en u bent er vanaf nu deel van. U bent in het bezit van de Sint-Robretsen-mensonderhoudsinstelling. Alle noodzaken...
