ASENA "Son Bakış"

3.Bölüm

Selamlar.
Yeni bir bölüm getirdim.
İyi okumalar dilerim.🤍

°°°°

3.Bölüm "HİÇ OLMAMIŞ GİBİ"

"Unutma Red; umut iyi bir şeydir, belki de en iyisi... Ve iyi şeyler asla ölmez."

Esaretin Bedeli

3.Bölüm

Kim ruhunun sancıdığını bir başkasına kabul ettirmişti bugüne dek? İnandırabilmişti birini buna. Başını kaldırınca ona ortak olanı görmüştü.

Benim tanıdığım kimse yoktu.

Ailem, anlıyoruz, dese bile an geliyor anlamıyordu. Yüzüme vuruyordu acılarımı. İncineceğim akıllarına bile gelmiyordu o sırada. İş işten geçince herkes gibi özürler dileyip ılımlı yaklaşıp unutturmaya çalışıyorlardı.

Ben unutmadım. Hem de başıma gelen hiçbir şeyi unutmadım. İyiliği de, kötülüğü de...

Asena daha birkaç aylıktı. Dayımlar bize gelmişti. Pek memnun değillerdi geldiklerine. Çünkü onların deyimiyle gayrı meşru bir çocuktu doğan. Artıdan babası belli olmayan bir çocuktu. Duymuştum her kelimelerini.

Annem çabuk dolduruşa gelen bir yapıdaydı. O gün dayımlar gidince beni terslemeye başlamıştı. Sonra ne kadar pişman olsa da unutamamıştım.

O gün kendime dedim. Gül, kızına sen ve babasından başka kimse sahip çıkmaz. Babası gelene kadar onunla ilgili tek kötü kelime duyurma kızına. Duyurma ki kızın babası gelince onu sevsin, saysın. Ola ki sana bir şey olur, nefret ederek değil de sevgiyle baksın babasına.

Öyle de yapmıştım. Kızıma tek bir Allah'ın günü dahi kötülemedim babasını. Bizi hep çok sevdiğini anlatıp durdum.

Öyle olduğunu bilmeden, emin olmadan böyle anlatıp durdum.

Şimdi karşımdaydı kızım, babasının ellerini sıkı sıkı tutarken. Gözlerinin içi parlıyordu. Benim aksime onun yüzünden okunuyordu mutluluğu.

"Sürprizim babamdı, anne."

Asena eve doğru bir adım atarken Arslan kapının ardında duruyordu hâlâ. Gözleri gözlerime değdi. Müsaade istiyordu. Asena'nın yanında ne yapabilirdim ki?
Kapıyı hep yaptığım gibi ardına kadar açmıştım Arslan'a.

"E sarılsanıza, özlemediniz mi birbirinizi?" Dedi Asena heyecanla. Asena kollarını açarak ikimize birden sarıldı. Fazlasıyla yakın duruyorduk. Gözleri sadece göz bebeklerime değiyorken içimin titrediğini hissettim.

Asena geri çekilirken Arslan hiç beklemediğim bir şeyi yaparak beni kolları arasına alıp sarmaladı. Başım göğsüne yaslı, öylece donup kaldım. Ellerimi kaldıramıyorken nefesim bile bana ihanet etmiş, bedenimden çıkmıyordu.

"Özür dilerim," diye fısıldadığında hıçkırık kopmuştu bağrımdan. "Özür dilerim."

Tepki veremiyorken vücudumun benden bağımsız hareket ettiğini anlamış, yığılmadan önce sadece sesleri duymuştum. "Anne!"

^-^-^-^-^

Kadın, adamın kolları arasında bayıldığında bedeni tüm ağırlığını bırakmıştı. Adam uğradığı şokun üstüne kızının çığlığı ile çabucak toparlanıp kadını kollarına aldı.

"Gül, uyan," diyerek ona seslense de bir tepki alamadı.

"Baba, neden bayıldı annem?"

Kızının sorusuna sakince cevap vermeye çalıştı. "Beni uzun zamandır göremedi ya, ondan. Şaşırdığından böyle oldu."