PARANOİKLER

SONA DOĞRU

Ilık bir bahar sabahı... Bay Brown ailesi ile birlikte güzel bir kahvaltı yaptıktan sonra hep beraber evden çıktılar. Yolda giderken kapanan yolu görünce yan yola girdi. Yol uzadıkça uzadı. Kızı sabırsızlanıyor ve huysuzlaşıyordu. Karısı ise içimde kötü bir his var diyordu. Yol uzadıkça uzadı ve etrafta ağaçlar belirmeye başladı. Bay Brown derinlere doğru gittikçe ortalık kararıyordu. Herkes korkmaya başlamıştı. Birden önlerinde beliren bir gölge yüzünden bay Brown direksiyonu sağa doğru çevirdi ve kontrolü kaybetti. Takla atarak bir süre ilerleyen araç durduğunda bay Brown hayatında asla unutmayacağı bir anı yaşıyordu. Kızı arabada yoktu. Gözlerini yavaşça açtı ve kızını , eşini aradı. Eşi yanıbaşında ölmüştü. İlk şoku atlattıktan sonra zorla arabadan çıktı. Cam kırık ve kızı yoktu. Ağlayarak ve bağırarak kızını ararken arkasından bir ses duydu. Hemen arkasına dönünce kızını eli yüzü kan revan içinde gördü. Ağlıyor gibi , tuhaf tiz bir ses çıkarıyordu. Ona doğru koşarken bir tuhaflık fark etti. Kızı ona doğru yürürken gözleri kan içinde ama tuhaf bir şekilde parlıyordu. Durumu anladı ve  olduğu yere çöktü. Kızı hâlâ ona doğru geliyordu. Belli ki onu öldürmek istiyordu. Kızım diye ağlayarak kalkmaya çalıştı. Kızı hâlâ aynı şekilde ona doğru yürüyordu. Ağzından kan ve köpük çıkıyor , kirpiklerinden , saç uçlarından kan damlıyordu. Arabadan düşen bıçağı fark eden Brown ağlayarak kızının gelişini izledi. Onu son kez canlı görüşü olacaktı. Ağlayarak onun gelişini izlerken "özür dilerim" diye bağırıyordu. Nihayet kızı yanına yeterince yaklaşmıştı. Elindeki bıçağı gözlerini kapatarak kızının kalbine sapladı. O sırada kızı acı ve tiz bir çığlık atarak yere düştü. Yerde can çekişirken Brown onu izledi. Kendini tutamadı onun yanına çöktü. Bağırarak ağlıyordu. Hayatta en sevdiği kişi ölmüştü, diğerini de kendisi öldürmek zorunda kalmıştı. Oracıkta bağırarak ağlıyordu. Peki ne olmuştu. Bu bir kâbus mu yoksa  acı bir gerçek mi ?