ESRA'R

39.BÖLÜM

👑

-DEMİR-

Derin nefes alıp verdim. Sinirlerim geçmeyince elimdeki bardağı duvarda parçaladım.

Aradan yıllar geçmişti ama melis bir türlü düzelmiyordu.

Neşesi yoktu sesi soluğu çıkmıyordu ve bu karanlık hayatımda bir ışığa gerek duyuyordum.

Kardeşimin sesini özlemiştim ama o günü günden iyileşmek yerine kötüleşiyordu.

Yapacak bir şey bulamıyorum elim kolum bağlı kalmıştım.

Doktorlar bile çare bulamıyordu kardeşime. Koltuğa oturup kafamı geri yasladım.

Telefonum çalmaya başladığında arayana baktım.

Melis altun. Ah evet yeni planım buydu. Esrar ölmüştü ve ölümünden aonra şirket ortağı nare altuna kalmıştı.

Yani tam olarak öyle olmasa da. Ortaktı yani. Hala paylar bölünmemişti.

Bir ay olmuştu esrar öleli ama nedense adındaki tüm mal varlıkları hala adındaydı.

Dayısı acısını nasıl yaşıyorsa artık mal mülkü unutmuştu.

Ben de bu açığı fırsat bilip melis sayesinde aralarına sızacaktım.

Telefonu açıp kulağıma koudum

Ben:söyle

Melis:naber

Ben:iyi sen

Melis:ben de iyi bu gün müsait misin

Ben:neden

Melis:şey bu gün arkadaşımın doğum günü de her kes sevgilisiyle gidicek sen de benimle gelir mi...

Ben:ah melis böyle şeylerden hoşlanmam bilirsin

Melis:evet evet biliyorum ama ben yanlız kalıcam orda en azından beni bıraksan lütfeen lütfeen lütfeeeeen

Ben:ah tamam tamam süni bırakıcam oraya

Melis:ah cidden mi

Oflayarak nefes alıp verdim. Beni sevmesi ve annesine anlatması gerekiyordu.

Henüz beni tanımasa da hakkımda güzel şeyler duymalıydı.

Ne de olsa annesine bu hayatta kalıcı değildi.

Ben:saat kaçta

Melis:yarın iki de

Ben:tamam

Telefonu kapatıp melisin odasına çıktım. Her zamanki gibi yatağında uzanıyor camdan dışarıyı izliyordu.

Yavaş adımlarla yanına yaklaşıp yatağının yanına oturdum.

Yanağına kocaman bir öpücük bırakıp geri çekildim.

Ben:abicim