Kayıp Parça || Çapulcular

15

Sirius'un başında bekleme sırası James'e geçtiğinde hava almak için dışarıya çıkacaktım. Koridorda ilerlerken, ileriden gelen kişiye yani Narcissa Black'e baktım.

Bana gülümsemişti ancak, bu saatten sonra nasıl devam edecektik bilmiyorum.

"Freya, benimle gelir misin?" Narcissa beni çağırdığında biraz şüphelenmiştim. Ne diyecekti ya da bir şey mi yapacaktı?

Onunla ilerlediğimde beni boş koridora getirdi. Cebinden çıkardığı asamı bana uzattı.

Şaşırmıştım, ondan böyle bir hareket beklemiyordum elbette.

"Bak Freya, onun ordusuna katılmak zorundayım. Beni anla olur mu?" Kafamı olumsuzca salladığımda beni ikna edemeyeceğini çoktan anlamıştı.

"Hiçbir şey yapmak zorunda değilsin Narcissa. Kendini ondan kurtarabilirsin, iyi tarafı seçebilirsin."

O da onu anlamıyormuşum gibi kafasını salladı. "Ailem, eğer ona katılmazsam beni reddeder Freya. Anlamıyorsun." Burukça gülümsedim.

"Ailen seni bir şeye mecbur bırakıyorsa, onlar seni reddetmeden sen onları reddetmelisin. Aileler birbirinin iyiliğini ister, kötülüğünü değil. Sirius'a bak, Ailesi onu reddetse de başının çaresine bakıyor. Onun ailesi Potter oldu, senin de ailen ben olurum. Sadece onlara katılmayı reddet, lütfen."

Narcissa dediklerimden etkilenmişti. Bundan emindim.

"Bilemiyorum Freya."

Anlıyorum der gibi salladım kafamı. "İnsanlara kötülük yapmayı yeğliyorsun yani, anladım." Narcissa, Bellatrix'e göre daha iyiydi. Kalbi daha iyiydi buna inanıyordum.

"Eğer sen kötülükten dönersen aileni de döndürebiliriz. Lucius'u da ve hatta onun ailesini de. İleride çocuğun olduğu zaman çocuğunun böyle mi büyümesini istiyorsun? Seçim şansı olmayan bir çocuk olmasını mı? Sen bu kadar bencil olamazsın Narcissa. Zira öyleysen ben seni tanıyamamışım."

Onu arkamda bıraktığım gibi bahçeye ilerledim. Kendi dönemimde en sevdiğim yerlerden biri olan, Karagöl'ün kenarına geldim.

Karagöl'ün kenarına oturup sessizliğe verdim kendimi. İki günde neler yaşamıştık. Ölme riskiyle burun buruna gelmiştim, Voldemort'un babam olduğunu öğrenmiştim, çok çok nadir olan ve hatta asırlardır rastlanılmayan kalkanlardan biri olduğumu fark etmiştim.

Keşke Harry yanımda olsaydı. O bu durumdan çıkabilirdi, her zaman çıktığı gibi veya Hermione olsaydı. Bir çözüm yolu bulsaydı. Ron, olsaydı. Öğrendiklerim yüzünden üzgün olduğum için bana destek çıksaydı.

Arkadaşlarımı özlemiştim.

Dizlerimi kendime çekerek, kafamı yaslanıştım dizlerime. Bu işi başaramayacaktım, başaramadığım için bir çok insan ölecekti.

"Bu işin içerisinden nasıl çıkacağım ben."

Sessizlik, bana hiç yardımcı olmuyordu. Kimden yardım alacaktım, nasıl bu durumdan kurtulacaktım ben.

"Yalnız değilsin."

Gelen sesle arkamı döndüğümde, gördüğüm sima ile gülümsedim.

Harry'e ihtiyacım vardı, ancak o değil babası burdaydı. Yanıma oturdu ve sessizliğime ortak oldu.

Ancak o bu sessizliğe fazla dayanamadı.

"Her koşulda, her zaman yanındayım Freya. Sebebini bilmiyorum, ancak seni gerçekten benimsediğimi hissediyorum." James, duygusallaştırma beni.

"Anlattı değil mi?" Dediğim şeyle yakalanmış olmanın verdiği utançla gülümsedi. Sirius bu, James'ten bir şey saklayamazdı.

"Neyi anlattı peki? Hangi birisini?"

Bakışlarını suya çevirip konuşmaya başladı. "Regulus'un sana yalan söylemesini, senin buna ne kadar kırıldığını. O'nun kızı olmanı yani Voldemort'un. Ölümle karşı karşıya gelmeni." Her şeyi dökülmüştü.

"Ben onun kızı değilim."

Kabul etmememi anlıyordu. Benim bir ailem yoktu, olmayacaktı da. Bir anneye bir babaya ihtiyacım yoktu.

•

Draco ile ne yapacağımızı konuşmamız gerekiyordu. Onunla, gecenin bir saati boş koridorlardan birinde buluşmuştuk. Sessizlik Tılsımı yapıp konuşmaya başladık.

"Galiba bu işi elimize yüzümüze bulaştırdık." dediği şeyle sırıttım. Bizden bir halt olacağı yoktu. Bu görevi keşke Harry ve Hermione'ye verselerdi. Onlar her zamanki gibi başarabilirlerdi.

"Elimizde hiç koz yok, yapabileceğimiz bir şey olduğunu sanmıyorum." derin bir iç çekmişti.

Koridor boş değildi, bir misafirimiz vardı. Bizi duyamazdı ancak bizi okuyabilirdi.