SAAVEDRA QUADRUPLETS #1: SYCHO BATES SAAVEDRA (COMPLETED)

CHAPTER 50

(A/N) CHAROT LANG MAY ISANG CHAPTER PA BAGO EPELOGUE🤣

                  Shantelle's point of view

"Get rid of them." iyon ang narinig kong sinabi ni Sycho pagkagising ko. May kausap ito sa phone.

"Hey." pagtawag ko sa kaniya.

"Go, run away, dont let me come near to them." iyon kaagad ang sinabi niya sa akin nang lumingon siya sakin.

Napatulala ako sa kaniya, nagtatako ako, napaawang rin ang aking labi, pagak akong natawa. "A-anong pinagsasabi mo, Sycho?"

"I-I..... I can't be a father. Hindi puwede! Kill them!"

Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kaniyang mukha. Maayos pa ba yung turnilyo sa utak niya?

"Tangina!  Gago ka ba?!" iyon lamang ang lumabas mula sa bibig ko dahil sa kagagohang sinabi niya, sarili niyang anak tapos gugustuhin niyang mamatay?! Nasaktan ako sa sinabi niya, bakit ayaw niya na may anak kami? Kanina gustong-gusto niya pang bumuo ,eh!

Hindi natin yon kailangan, Shan. Kill them or else."

"Or else what?!"

"I'm the one who kill." iyon ang sinabi niya bago lumabas na ikonagimbal ng buo kong pagkatao.

Unbelievable ! Nagkamali ba ako sa desisyon kong pag sabi sa kaniya na meron na kaming anak?

Napaluha ako at wala sa sariling napasabunot sa ulo.

"Sycho, bumalik ka rito! Mag-uusap pa tayo." malakas na sigaw ko sabay punas sa luha ko at hinabol ito.

I need to save my babies from him, I won't let my babies die because of their father.

I won't let him hurt my babies. I won't.

"Sycho!" malakas na sigaw ko. "Hanapin niyo si Sycho!" galit na utos ko sa mga kalalakihan.

"Hey, what happened?" nagaalalang tanong ni Sander.

"Hanapin niyo si Sycho, hanapin niyo siya! Hindi pwede, hindi pwedeng mamatay ang anak ko!"

"H-huh?" nakatulalang tanong nito kaya napasapo ako sa aking noo.

"Ang sabi ko nahapin mo si Sycho at ibalik dito!" malakas na sigaw ko na ikinabalik ng kaniyang ulirat.

"O-okay.... I'll find him." wika nito at umalis sa harapan ko.

Tumakbo ako palabas, pinuntahan ko ang aking kotse at pumasok doon saka nagmaneho  pabalik sa bahay, habang nagmamaheno ay kinuha ko ang aking phone upang tawagan si tita Zamelle, naibato ko naman iyon dahil walang signal, tinuon ko na lamang ang aking attention sa pagmamaneho.

Sa ilang oras na pagmamaneho ay narinig kong tumunog ang aking phone kaya hininto ko ang kotse sa gilid ng daan bago iyon kinuha sa backseat.

"S-shantelle, umuwi kana rito, n-nawawala si Sancho!" iyon kaagad ang bumungad sa akin pagkasagot ko sa tawag.

Nanginginig ang kamay kong pinatay ang phone, nag simulang mamasa ang mga mata ko. Bat parang ang mabilis?

Agad kong binuhay ang makina ng aking kotse at nagmaneho, napapreno naman ako nang may itim na kotse ang humarang sa aking dinadaanan, napahawak ako sa aking dibdib, napakabilis ng tibok ng aking puso.

Napatingin ako sa kotseng humarang nang lumabas ang  isang lalaki doon.

It was Sycho.

"Labas."

Nanginginig akong umiling-iling.

Napaatras ako sa passengerseat nang buksan niya ang pinto ng kotse ko, hindi pala iyon naka-lock.

"Baby, please..... come to me, i-i.... i-im sorry, I didn't mean to say it. I'm sorry for what I said a while ago, did I scare you?" nababakas sa mukha nito ang pagaalala maging sa boses nito.

I thought he doesn't like our babies?

"Hindi ko iyon sinadya, natakot lang ako. I might be a bad father for them, Shantelle, baliw ako! I'm so scared that I might hurt our babies l-like what I've done to my s-sister years ago."

I blink twice. May kapatid siyang babae? I thought they're all boy's.

"I have mental illness you know that! I dont want to scare them, I'm a fvcking crazy! Their dad is crazy!"

"Yes you haved mental illness, naisip kong dapat mabaling ang attention mo sa iba— na baka sa paraan na kasama mo kami ay mas mapadali ang paggaling mo. Sy, kailangan kita—namin."

"Im sorry, natatakot lang ako na masaktan sila at hindi maprotektahan. I'm scared, Shan." masuyo nitong inabot ang kamay ko. 

Hinatak niya ako at mahigpit na niyakap, sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko. Kinagat ko ang aking labi upang pigilang lumuha ngunit walang nangyari kaya hinayaan ko na lamang hanggang sa kusang tumigil.

"Ihahatid na kita. Sa pag alis ko, gusto kong lumayo kayo. Mas gugustuhin ko pang iwan niyo ako, masasaktan ko lang sila, Shan."

Humiwalay ako ng yakap at tinitigan ang asul niyang mga mata na nagmamakaawa. Alam kong kabaliktaran sa sinabi niya ang gusto niyang nangyari.

"I dont want to hurt them." mahinang wika nito. "Iwanan niyo na lang ako."

Dahan dahan akong umiling. "May tiwala ka ba sakin?"

Sunod-sunod ang pagtango niya.

"Then hayaan mo akong ipakita at ipakilala sa kanila, hinding-hindi ko hahayaan na masaktan mo sila. Just trust me, Sy, I won't let you hurt them. K-kailangan ka nila, h-hinahanap kana nila, t-tama na ang limang taon na m-malayo ka samin." my voice crack. "Kailangan ka namin."

Nagsusumamo akong nakatitig sa kaniyang mukha.

A lone tear escape his blue eyes.

Inangat ko ang aking kamay upang punasan ang kaniyang luha. "Gusto ka nilang makita, mahawakan, mayakap, at makasama, gustong-gusto kong makasama ka sa pag-aalaga sa kanila. Alam mo bang inggit na inggit ang mga iyon sa ibang bata na may amang kasama habang naglalaro? Hindi nila sinasabi pero ramdam ko..."

"....R-ramdam na ramdam ko at nakikita ko sa mga mata nila, sabik na sabik sila sa kanilang ama— sayo.  They want to play with you, lalo na si Shanaya at Siandrie. Sancho want you to sing a song for him before he sleep. Malapit na ang kaawaran nila at nais kong ikaw ang ireregalo ko sa kanila, nangako ako sa kanilang m-makakasama ka namin sa special  day na  iyon." napahikbi ako.

Inilapit ko ang aking mukha sa kaniya at binigyan siya ng munting halik sa labi.

"P-please... Sy, hayaan mo silang mapalapit sayo, limang taon, Sy, limang taong hindi ka nila nakasama. Iparamdam mo naman sa mga anak natin na m-mayroon silang ama na n-nagmamahal sa kanila."

___________________________
Salamat sa pagbabasa!

Naiyak ako mga 1/4