SETTER | 𝘵𝘢𝘦𝘬𝘰𝘰𝘬

"Uykucu kedi"

~Min Yoongi

"Tamam hadi! Açın gözlerinizi."

"Yine şaka yapma baba.."

"..bak annemde sana benzedi iyice. Senin gibi bana şaka yapıyor değil mi?"

"Hadi lütfen şaka yapmayın. Açın gözünüzü."

"Lütfen.."

Gözlerimi araladım yavaşça. Artık eskiden olduğu gibi krizle uyanmıyordum. Her uyandığımda sadece birkaç göz yaşı ve ardından sakince gerçekliğe dönüş..

Bu daha rahat hissettiriyordu. Kriz yoktu, nefes darlığı yoktu. Doktorun dediğine göre son günlerde daha iyiydim. Birazda olsa iyileşme göstermiştim.

Ne olursa olsun rüyalarım gitmiyordu. Gitmesini istemiyordum zaten.

Ailemin öldüğü rüyalar..

O anlar..

Onlara kabus diyemezdim çünkü içinde ailem vardı.

Tekrar ve tekrar.

Onların öldüğünü tekrar tekrar izliyordum.

Ama onlarla ilgili tek rüyam buydu.

Kendileri gittiğinde bütün güzel anıları da götürmüşlerdi.

Ve ben sadece o rüyalara tutunabiliyordum.

Bu rüyalar onları unutmamama neden oluyordu.

Basit bir dikkat dağınıklığı. Kontrolden çıkan arabalar. İki ölü ve yaralı bir genç..

Bir sakatlık geçirmiştim. Sözde basit ama tedavi gerektiren bir sakatlık. Üzülmüyordum veya acı çekmiyordum. Çünkü ailem her zaman yanımdaydı. Tamamen iyileştikten sonra voleybola geri dönecektim.

Umutluydum. O gün belkide son tedavimi olmaya gidecektik. Son bir kez daha..

Sonra bitecekti.

Annem ve babamda biliyordu benim ne kadar sevinçli olduğumu. O yüzden beraber gidecektik. Hep beraber..

Orada her şey son buldu.

Annem ve babam gitti.

Onlarla beraber yaşama isteğimde..

Hepsi gitti.

Ters dönmüş arabadan çıktım zar zor. Başım dönüyordu. Yanağımdan süzülen kanla beraber kafamın kanadığını hissettim. Takmadım. Tek düşündüğüm annemle babamdı.

Zar zorda olsa ikisinin de bedenini çıkarttım arabadan. Çoktan nefes almayı bırakmış bedenlerini.

Bağırdım. Ağladım.

Onları uyandırmaya çalıştım.

Bir an her şeyin şaka olmasını diledim.

Babam çok şakacı bir insandı çünkü.

Yine şaka yapsın ve uyansın istedim. Annemle beraber gülelim istedim.

Ama uyanmadı.

İkiside uyanmadı.

Benim ise son gördüğüm şey ikisinin kanlı ve cansız bedeni oldu.

Sonrasında hastanedeydim. Yaralarım fazla değildi. Onlar kadar şanslı değildim. Birkaç güne uyanmıştım.

Hayatım devam ediyordu.

Yanımda büyükbabam vardı. Tek akrabamız oydu zaten. Onunla yaşadım bir süre. Sürekli yanımda oldu. Ama ben o süre boyunca hiç bir şeyi atlatamadım.