Większość młodych dziewczyn ma swojego crusha, o którym bez przerwy opowiada najlepszej przyjaciółce.
Seri należy do tej grupy nastolatek i od ponad roku wzdycha do przystojnego Felixa, który jest szkolną gwiazdą koszykówki. Niestety ten charyzmaty...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Stoję z Felixem przed hotelem, czekając na przyjaciela. Rozglądam się po okolicy, doszukując się znajomego samochodu i wtedy czuję, jak on chwyta moją dłoń. Zaskoczonym wzrokiem patrzę na twarz chłopaka, jednakże on nie zwraca na to uwagi. Z przygnębioną miną patrzy w jednym kierunku, wyglądając, jakby znajdował się w innym świecie.
Opuszczam wzrok na nasze złączone dłonie, zastanawiając się, dlaczego to zrobił. Czyżby zaczął sobie coś przypominać, czy może robi to bardziej ze strachu?
Obok nas, chodnikiem, przechodzą ludzie. Przed nami przemieszczają się samochody, a my stoimy w jednym miejscu. On patrzy gdzieś przed siebie, ja obserwuję jego. Odnoszę wrażenie, jakby wszystko wokół mnie rozgrywało się w zwolnionym tempie, ponieważ w tym momencie widzę tylko jego.
- Czy w przeszłości często cię krzywdziłem? - Jego pytanie sprawia, że przez chwilę serce przestaję mi bić. Otwieram szerzej oczy, przyglądając się jego profilowi, aczkolwiek on w dalszym ciągu na mnie nie patrzy.
- Dlaczego tak nagle o to pytasz?
- Oznajmiłem ci kiedyś, że jeśli ja nie mogę cię mieć, to nikt cię nie będzie miał? - Wypowiadając te słowa, odwraca twarz w moją stronę i patrzy mi w oczy. - Nie byłaś ze mną szczęśliwa, prawda? - Zatyka mnie. Nie jestem w stanie wypowiedzieć żadnego słowa. - To musi być prawda, skoro milczysz. Widzę twoje przerażone oczy - dodaje.
- Czy zacząłeś sobie coś przypominać, Felix? - pytam szeptem.
Chłopak wzdycha głośno i znów patrzy gdzieś przed siebie. Widzę, jak przygryza wargę, intensywnie nad czymś rozmyślając.
- Okłamałem cię, Seri - oznajmia. Ściska mocniej moją dłoń, a ja po prostu na niego patrzę. - W szpitalu psychiatrycznym byłaś jedyną osobą, o której myślałem. Nigdy nie straciłem wspomnień o tobie. Nie mógłbym.
Jestem tak wstrząśnięta, że chcę puścić jego dłoń, ale on mi na to nie pozwala.
- Więc okłamałeś nas, mówiąc, że straciłeś pamięć?
- Myślisz, że byłbym na tyle głupi, by przyjmować prochy, które zrobiłyby ze mnie głupca? Musiałem udawać przed lekarzem i matką, inaczej już nigdy nie byłbym sobą i nie opuściłbym tego piekła przez resztę życia.
Jak mogłam się na to nabrać? Oszukał mnie i Minho. Oszukał nawet lekarzy i swoich rodziców...
- Dlaczego teraz mówisz mi prawdę? - pytam zlęknionym głosem. Jego zachowanie zaczyna budzić we mnie niepokój.
- Bo chcę, żebyś zrozumiała, że przeszedłem przez to wszystko dla ciebie. Robiłem, co mogłem, żeby o tobie nie zapomnieć. Chciałem się uwolnić i znów mieć cię całą dla siebie. Szalenie za tobą tęskniłem, Seri.
Jego uścisk staje się jeszcze mocniejszy, przez co zaczyna boleć mnie dłoń.
- Robisz mi krzywdę. Puść mnie, Felix. - Patrzę na niego przerażonym wzrokiem.
