Akşam Yıldızı

9. Bölüm

Herkese selamlar🖤 Keyifli okumalar...

Bölüm Şarkısı: Barış Manço - Kara Sevda

Ziyaret etmeye karar verdiği yerlerden ilki Gürsoy Holding'ti Ada'nın ve bu konuda kendisini ilginç bir şekilde gergin hissediyordu. Utku'yla köşkteki yemek sonrası herhangi bir iletişim kurmamış olsalar da ondan bir çekincesi yoktu. Genç adam anlayışlı ve sohbet etmesi keyifli biriydi. Utku'nun kendisini anlayacağından ve yardımcı olacağından şüphesi yoktu. Holdinge gitmeyle ilgili yersiz çekincesinin altında yatan gerçek neden bambaşkaydı ve Ada bunu kendisine itiraf etmek istemiyordu. Oraya gittiğinde bambaşka bir Gürsoy'la karşılaşma ihtimali yüzünden. Hadi ama, kimi kandırıyordu ki? Barış'la Kalipso'da karşılaştıkları o akşamdan sonra yeniden bir araya gelmek istemiyordu.

Ruhundaki yaraları öylece herkese gösteren biri değildi Ada. Kendisine o akşamı düşünmek için izin vermek istemese de düşünceleri istemsizce atak geçirdiği o ana gidiyordu. Sonra Barış'ı, onu sakinleştirmeyi başaran sesini ve kehribar rengi gözlerini düşünüyordu. Sahi bu nasıl olmuştu? Şimdiye kadar kendisi dışında yalnızca babaannesi sakinleştirebilmişti onu. Bulut'un, İnci ya da Devrim'in bile yapamadığı şeyi Barış nasıl başarmıştı? Ada bu sorunun cevabını bilmiyordu. Öğrenmek gibi bir amacı da yoktu zaten. Tek arzusu o anların yaşanmamış olmasıydı ve bunun için yapabileceği hiçbir şey yoktu. Belki de yalnızca çok fazla tanımadığı halde zihnini bulandıran bu adamdan uzak durmalıydı. Kendisine ve karmaşık düşüncelere ayıracak vakti yoktu Ada'nın. Babaannesi için holdingden sonraki günde Büyükada'ya gitmeyi planlıyordu.

Ada'nın planlarını düşündüğü aynı dakikalarda Barış elinde kahvesiyle güneşin batışını beklemekteydi. Ada'nın kendisine anlattığı akşam yıldızı aklından çıkmamıştı bir türlü. Bu yüzden bu akşam Venüs'ü izlemeye karar vermişti genç adam. Hoş, aklından çıkmayan akşam yıldızı değildi sadece. Ada'ya karşı beslediği yoğun duygulara bir isim verdiğinden beri sık sık onun da düşüncelerinde gezinmesine izin veriyordu. Hatta Ada'yı düşünmekten, nihayet yakından bakabildiği turkuaz gözlerini hayal etmekten keyif aldığını da keşfetmişti. Onu düşündüğü zamanlarda daha önce hissetmediği kadar huzurlu hissediyordu kendisini. Nihayet güneş Ada'nın saçlarına benzeyen kızıllığıyla yavaşça ufukta kaybolurken gülümsediğini fark etmişti Barış. Artık kuzeni Umut gibi romantik bir şövalye mi olacaktı acaba? Gördüğü her güzel manzarada Ada aklına gelecekse bu aşk değil olsa olsa kara sevda olurdu.

Güneşin batışından kısa bir süre sonra akşam yıldızı gökyüzünde belirirken dikkati bir şekilde gezegeni izlemeye başladı Barış. Öncesinde de Venüs hakkında etraflıca bir araştırma yapmayı da ihmal etmedi. Ada için önemli görünen her şeye büyük bir dikkatle yaklaşacaktı Barış. Önce onu anlamak istiyordu ve buna tam olarak nereden başlayacağını bilememişti. Ayrıca onu sık sık görmek isteyeceğini de biliyordu ama bunu nasıl yapacağını henüz bulamamıştı. Bir yerden başlamak gerekiyordu. Başlangıç noktası tuhaf bir yer olabilirdi ama belli ki Ada gökyüzüne bakmayı seviyordu. Barış gökyüzüne nadiren bakardı. Sevmediğinden değildi, gün içerisinde aklına gelmiyordu yalnızca. Şimdi ise gökyüzüne bakma isteği sürekli olarak aklındaydı. Belki de gerçekten kara sevdaya tutulmuştu.

Barış ve Ada gibi o akşam karmaşık duygularla gökyüzüne bakan birisi daha vardı. İnci, Devrim'i düşünüyordu. Ne kadar da çok değişmişti Devrim! Sevimli, iyi niyetli, siyah uzun saçlı dostu gitmiş, yerine hiç tanımadığı yakışıklı bir adam gelmişti. İnci bir gün bile Devrim'in çirkin bir erkek olduğunu düşünmemişti zaten. Yüreği güzel bir adamdı Devrim ve yüreği güzel olan insanlar hiçbir zaman çirkin görünmezlerdi. Yalnızca yetişkin bir adam gibi görünmüyordu iki yıl önce, yeni mezun bir üniversiteliydi. Oysa şimdi... Devrim büyümüştü. Belli ki yalnızca yaş olarak değil her anlamda bambaşka bir insana dönüşmüştü. İnci, karşısına çıkıp onu hayrete sürükleyen bu yeni Devrim'e alıştığı anda ona bazı sorular sormaya kararlıydı.