The boy that stole my heart •Voltooid•

Chapter thirty-five

Jasper

Ik duwde de deur open en zag mijn vader en Allison op de bank zitten. Ze waren rustig aan het praten, maar vielen stil zodra ik binnenkwam.

'Donder op.' Zei ik meteen toen ik zag dat mijn vader zijn mond opentrok om iets te zeggen.

'Jas, geef hem een kans.' Zei Allison meteen, maar ik keek haar met een blik aan die betekende dat ze zich er buiten moest houden.

Ik keek opnieuw naar mijn vader die mij smekend aankeek.

'Jasper, ik weet dat wat ik heb gedaan dat ik dat niet goed kan maken, maar ik heb er een reden voor. 10 jaar geleden hadden mam en ik echt problemen met elkaar, je weet hoe het ging die tijd. We hebben toen samen besloten dat het goed was om uit uit elkaar te gaan, maar we wisten niet hoe we het moesten zeggen dus ik ging maar gewoon. Het spijt me zo erg.' Zei pap en ik zag de tranen in zijn ogen komen.

Ik haalde trillerig adem. Ik wist nou niet of ik boos was of verdrietig. Boos omdat mijn vader vertrokken was zonder iets te zeggen, maar uiteindelijk bleek het een plan van mijn ouders te zijn. Verdrietig omdat hij nu weer terug was en ik hem eigenlijk wel miste.

Ik zuchtte kort.

'Waarom heeft mama het nooit verteld? En waarom kwam jij niet eerder langs?' Vroeg ik toen en ik probeerde rustig te blijven.

'Je moeder dacht dat het beter was om het eerst niet te vertellen. Ze wou jullie niet in de war brengen. Dat geldt dus ook voor het contact, ze wou het jullie eerst zelf vertellen en daarna mocht ik pas weer in het plaatje komen, maar nu dat ding met jou en Jacob, ze maakte zich zorgen om je en toen haalde ze mij erbij.' 

Doordat mijn vader het zo beschreef werd ik herinnerd aan hoe het nou gegaan was. Hierdoor kwamen er al snel nieuwe tranen en dit keer liet ik ze gaan.

Mijn vader liep voorzichtig op me af en keek me aan voor goedkeuring voor een knuffel. In plaats van hem die te geven zette ik de eerste stap en ik liet me vallen in zijn armen.

'Ik heb je gemist pap.' Fluisterde ik huilend en ik voelde dat mijn vader ook aan het huilen was.

'Ik jou ook jongen, ik jou ook, maar nu ben ik er en ik beloof dat ik niet weer weg ga.' Fluisterde hij terwijl hij me strakker vast pakte.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Yes yes, nu kennen we dat verhaal ook. En Jasper heeft t hem vergeven! :)

Gaat hij nog iemand vergeven? Tja, dat lees je in de volgende hoofdstukken wel.

Dus, tot bij het volgende hoofdstuk.

XMarlène