Chaos!!!!

23 Waarom?

(Laura pov)
Ik voel me zo nutteloos. Ik ben zo moe. Ik wou dat we al eerder waren bevrijd. Maar nee, iedereen lijd pijn tot ze dood zijn. Opzich ben ik niet bang voor de dood. Want mijn ziel blijft voor altijd leven. Mijn ziel gaat dan naar de koninkrijk de Hemelen. Ik mag dan bij god komen. Geen pijn, verdriet, zwak zijn. "Hoe gaat het, Lau?" Vraagt Sarah. "Ik heb zo veel pijn." Sarah knikt. "Maar we worden wel bevrijd hoor. Geef alsjeblieft de moed niet op!" "Of we gaan naar de koninkrijk de Hemelen." Zeg ik terug. Plotseling gaat de deur weer open en de meiden gillen. Sarah kijkt met bange ogen naar de mensen die op haar afkomen. Waarom?

(Meneer Wit)
Ik zit in de wachtkamer. Ik heb Emma's ouders op de hoogte gebracht die zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. "Waar is onze dochter?" Hoor ik in de verte. Niet veel later zie de ouders verschijnen. "Waar is ze?" Vraagt moeder bezorgd. "Helena, doe eens rustig," zegt de vader van Emma. "Ze ligt in een van kamers, maar we mogen nog niet naar binnen van de zuster." Ik zie hoe wanhopig ze allebij zijn. "Ga maar zitten!" Zeg ik. De ouders gaan zitten maar spanning die blijft, dat is ook niet zo gek. "Emma was heel even verdrietig dat ze even naar het parkje gin. Maar dat wisten wij niet. Door dat Anne vertelde dat ze vaak naar het riviertje bij parkje ginnen. Gin ik daar even kijken, daar zat ze ook. Maar ze was behoorlijk aan trillen. Toen ze haar mobiel in het water liet vallen wist ik dat het niet goed was. Ze viel bijna zelf ook in maar kon haar nog net beet grepen. Ze had toen een aanval." "Maar Emma zal vandaag niet die ochtend op school komen." "Klopt, maar mijn hele mentorklas gin mee zonder dat ik het wist. Tenminste ik kwam erachter toen een leraar vroeg waar ze waren." "Waren ze allemaal mee?" Vraagt de moeder verbaasd. "Ja ik kwam bij Hema erachter. Want mijn klas gaat vaak gezamenlijk als tussenuur is naar de Hema. Maar ook daarnaast vaak, dus trof ik ze daar aan." "Wat, mooi dat klas Emma zo veel steun geeft. Ze heeft al niet gemakkelijk sinds de ontvoering van Laura." Zegt de vader. "Nu weet klas wat vast of het een jongen of een meisje is geworden!" Gin de moeder veder. "Ja, ik ook. Door dat klas meegin is het niet makkelijk om geheim te bewaren." De vader glimlacht. "Wat is het geworden?" vraagt Emma's moeder. "Ik denk dat Emma het zelf wilt vertellen." Zeg ik. "De ouders van Emma De Jong?" Vraagt een dokter. "Ja, dat zijn wij?" De dokter knikt. "En wie bent uw?" Vraagt hij aan mij. "Ik ben Leon van de Kamp, Emma's mentor op school." Hij knikt. "Het is goed gekomen met Emma. Wel vermoeidheid en hoofpijn en met haar baby in buik gaat het ook helemaal prima." "Oke, gelukkig. Dank u wel!" Zegt haar moeder." "Ik ben nog niet klaar. Ze had na de aanval een flashback. Het gin over dat ze van fiets werd gesluurt door een vaag iemand en pas wakker werd in ziekenhuis." De ouders kijken verschrikt. "Ze is verkracht en daardoor zwanger geraakt." Zegt haar vader. "Weet ze hoe haar verkrachter uitziet? " "Nee, omdat ze in een klap bewusteloos word geslagen." Zegt haar moeder. "Ik ga de slachtofferhulp voor haar inschakelen." "Ik vind prima." Zegt de vader tegen de dokter. Na veder gesprek mogen we naar haar toe. Waarom gebeurt er zo veel dingen laaste tijd? Waarom?

(Laura pov)
Sarah ligt naast mij. Levenloos op de vloer. We houden dit nog geen maand vol. Wij krijgen nauwelijks eten of drinken, we worden geestelijk en lichamelijk mishandeld. Zelfs baby's. Die krijgen gelukkig wel 3 keer per dag een flesje maar ja. "Laura?" "Ja?" "Wat als ik dit niet red!" Zegt Sarah. "Kom op Saar, niet opgeven. Wij redden het heus wel." "Met God's steun zeker wel!" Zegt Jenna. "Ja, wij mogen ons echt niet opgeven. Wat er ook gebeurt. Wij gaan elkaar steunen." Ik hoor de slot van de deur en daarna gaat de deur open. Er komen mannen op ons af. Een tilt mij op en scant mijn lichaam. Ik krijg er rillingen ervan. Hij neemt mij mee. Ik sluit me ogen zodat dat die gene denkt dat ik buiten bewustzijn ben. Ik voel gelijk dat die gene mijn pols voelt. Hij houd opgelucht adem omdat hij mijn polsslag voelt. Hij legt me neer op iets zachts. En ik hoor zijn voetstappen dat hij weer weggaat. Gelukkig! Ik doe langzaam mijn ogen open ik lig gewoon op een één persoonsbed. En kamer met wittw muren. Ik zie de deur. Ik sta op en loop veel moeite naar de deur. Maar tot teleurstelling zit die opslot. Ik voel me zo duizelig worden dat ik op de grond val. Met vlekke voor mijn ogen en dan weet ik niks meer.

(Emma pov)
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Sinds mijn ouders met meneer Wit erbij zitten heb ik nog niks van hun gehoord alleen mijn moeder met van, "Och meisje toch." Veder weet ik niet wat er is gebeurt. "Wat is er gebeurt." Vraag ik. "Je had een aanval." Zei vader. "Een hele groter." Ik kijk zwijgend aan. Ineens herinner dat ik bijna in riviertje gevallen was. Ik voel de tranen en ik laat bewust gaan. "Och meisje toch." Riep mijn moeder weer. Ze komt naar me toe en knuffelde mij. "Mijn kleren zijn nog droog." Zeg ik. "Ik zag dat jij je mobiel in de vijver liet vallen Emma. Ik wist gelijk iets niet klopte. Jij viel zelf ook bijna in maar ik kon je nog net pakken." Zei meneer Wit. "Dank je wel meneer Wit. Anders was mijn leven in gevaar." "Dat wist ik." Zegt hij.

(Laura pov)
Ik doe langzaam mijn ogen open en ik zie een ombekende jongen staan. Ik krijg gelijk rilling. De jongen loopt weg en komt even later teug met Josh en een ander man. "Zo Assepoester, je kunt wel Doornroosje zijn. Je slaapt zo diep." Grijst hij. Ik ril nog stees. Die man komt op mijn af. Steek je tong uit!" Ik doe niks ik voel me net een houten klaas. "STEEK JE TONG NOU UIT!" Schreeuwde hij en gelijk steek ik me tong naar buiten. Hij kijkt ernaar. Daarna naar mijn oogleden. Alsof ik bij de huisarts ben. "Ze is nog in order." "Oke, dan neem ik haar gelijk mee." zegt Josh. Josh ondersteunt mij en brengt mij naar buiten naar een auto met verduistering in de ramen.
Waar gaan we heen en waarom?

(Anne pov)
Wij zitten in kantine. We zijn allemaal nieuwsgierig wat meneer Wit gaat vertellen alleen is hij nog niet. "Daar is hij." Roept Nathan. Het is inderdaad de peugot die in parkeervak parkeert en meneer Wit stapt uit. We horen veder op de gang gepraat en horen voetstappen die naar ons richting komt. "A, daar zijn jullie. Gaat alles goed?" "Ja hoor met ons best, maar waar is Emma?" Vraagt James. Die ligt in ziekenhuis, Emma heeft een Epileptische aanval gehad. Gelukkig was ik op tijd bij want ze zat in beurt van en riviertje en viel daar bijna in." Iedereen kijkt met grote ogen aan en sommigen met open mond erbij. Waarom gebeurt dit nou? Waarom?

(Laura pov )
Ik weet niet meer wat ik kan doen. Waarom moest die eikel mij hebben. Hier lig ik dan, in een kofferbak weer ergens heen rijden.

(Josh pov)
Wij trekken richting Kant van rusland. Anderen gaan terug naar Nederland en wij gaan proberen om Laura de grens overtrekken om haar in Japan als slaaf kopen wat en ook voor een ze mag zijn. Hier mee Komt ze nooit meer weg.