Zawgyi
၇ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္....
''သားငယ္ ထမင္းဘူးေလး ယူသြားဦးေရာ့ ''
'' ဟုတ္ ေမေမ ''
အလုပ္သြားေတာ့မယ့္ သူ႔လက္ထဲကို ေမေမက ထမင္းဘူးေလး လာထည့္ေပးေနသည္၊၊ ေမေမသူ႔မ်က္ႏွာကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနမွန္းသိေပမဲ့ အရင္လိုရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္ခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့။
ေမေမသာေဒၚေလးတို႔ဆီမလႊတ္ခဲ့ရင္ ေမာင္နဲ႔ ခနေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေတြခ်င္ေတြ႔လိုက္ရဦးမွာ ဆိုတဲ့စိတ္က အျမဲႏွိပ္စက္ေနသည္။
၇ႏွစ္။
၇ႏွစ္ ၾကာၿပီေမာင္၊
မင္းငါ့ဘဝထဲက ထြက္သြားတာ။ ႏႈတ္ဆက္မသြားတာလည္း စိတ္နာတယ္ ၊ ငါ့ဆီမင္းလာႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ တမင္မလာခဲ့တာလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။
တကၠသိုလ္ဝင္ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာေၾကာင့္ Seoul University ကိုဝင္ခြင့္ရခဲ့သည္။
ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ သူ႔အတြက္ဂုဏ္ယူမဆံုးခဲ့ၾက၊ ႐ွိသမ်ွအမ်ိဳးအေဆြေတြထဲ စံျပအကိုႀကီး ဂုဏ္ပုဒ္ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။
တစ္ခုပဲ၊ ေဘးနားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မ်ွေဝခ်င္တဲ့ ေမာင္မ႐ွိေတာ့
တာ။ ေမာင္သာသိရင္ ေမာင့္Baby ေလးကေတာ္လိုက္တာလို႔ပဲ ေျပာမလား၊ တကၠသိုလ္တတ္ရေတာ့မဲ့ငါ့ကို စိတ္မခ်ဘူးလို႔ပဲ တဖြဖြ မွာေနခဲ့မွာလား။
Bus ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္ခံုေလးမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေမာင္အရင္ကသံုးခဲ့တဲ့ ဖုန္းေလးကို စာမျပန္မွန္းသိေပမဲ့ ၇ႏွစ္အတြင္း သတိရတိုင္းပို႔ျဖစ္ခဲ့သည္။
💌 အခု Bus ေပၚမွာ ေမာင္၊ ငါအလုပ္သြားေတာ့မယ္
ေမာင္လည္းေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ေလးျဖစ္ပါေစ 💌
company ေ႐ွ႕ေရာက္တာနဲ႔ ဆင္းလိုက္ေတာ့ Jongin က ကားဂိတ္မွာ သူနဲ႔ တူတူသြားဖို႔ေစာင့္ေနသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ကာ company တစ္ခုထဲမွာအလုပ္ဝင္ခဲ့ျခင္း။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက Seoul University က
ၿပီးတာမို႔ အရမ္းမခက္ပဲ အလုပ္ရခဲ့သည္။
'' ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား ''
''ဟင့္အင္း ငါလည္းခုေလးတင္ေရာက္တာပဲ ''
