Pokemon - Chad'in Dileği

Bölüm 4

Chad, Olympia'nın dediği gibi erken kalktı. Uyandığında kadından hiçbir iz yoktu. Evi gerçekten temizlemeye kalksa günlerce evden çıkamazdı. Sağa sola fırlattığı ambalajları toplamakla yetindi. Onlar bile bir torbayı doldurmaya yetmişti. Torbayı dairenin çıkışındaki diğer çöp torbalarının yanına fırlattı. Ana caddeye kadar yürüyüp bir taksi çevirdi.

"Olive Kasabasına gitmek istiyorum." dedi camı açan göbekli taksiciye.

"Olive Kasabası?" Adam şaşırmıştı. "Bu bir taksi evlat, şehirlerarası otobüs değil."

Chad cebinden bir tomar para çıkardı.

"Otobüsle yolculuk etmek istemiyorum."

"Pekala. Önce karımı aramalıyım. Sonra da gidip atıştırmalık bir şeyler alalım. Olive, Vermillion'a 10 saat. Yolda doğru dürüst bir tane bile restoran olmadığını duydum."

***

Yolculuk gerçekten de 10 saati buldu. Olive Kasabasına geldiklerinde hava çoktan kararmış akşam olmuştu. Chad yine de açık bir hırdavatçı bulup kazma kürek satın aldı. Taksici onlarla ne yapacağını sormadı. Chad'in tarif ettiği ara yollardan geçerek çoktan terk edilmiş yıkık dökük bir eve geldiler. Chad, taksiciye kasabaya dönüp kendine kalacak bir otel bulmasını ve yarın sabah Vermilion'a dönmek üzere buraya dönüp kendini almasını söyledi. Taksi karanlıkta kaybolurken Chad uzaktan evi süzdü. Resmen harabeye dönmüştü. Oysa bir zamanlar hayat doluydu. Burası Chad'in doğup büyüdüğü evdi. 11 yaşına kadar burada ailesiyle mutlu mesut yaşamıştı. Ta ki Roket Takımı, Mewtwo'yu kullanıp hükümete savaş açana kadar. Ailesi de diğer yüz binlerce insan gibi çatışmalarda yitip gitmişti. Savaşı Roket Takımı kazanıp Kanto'ya egemen oldu. O günler Chad her gün evinin önündeki yaşlı zeytin ağacına gelir, ailesi için gözyaşı dökerdi. Bir gün yanına biraz yaşlıca bir Roket Takımı üyesi geldi. Kır saçları adamı babacan gösteriyordu.

"Hey, neden ağlıyorsun evlat?"

Herkes gibi o da Roket Takımından korkar, nefret ederdi. Ama içini dökecek birisine o kadar ihtiyacı vardı ki. Kendini tutamayıp anlatmaya başladı.

"Çünkü ailemi kaybettim ve pokemonlarım... Siz, Roket Takımı pokemon eğitmeyi yasakladınız. Yakında onları da elimden alacaksınız."

Adam duyduklarına üzülmüş gibiydi. Bir elini Chad'in omzuna koydu.

"Ailen için üzgünüm evlat. Seni anlıyorum. Çünkü ben de küçükken ailemi kaybetmiştim. Ama neyse ki artık yeni bir ailem var."

"Yeni bir aile mi?"

"Evet, biz Roket Takımı tıpkı bir aile gibiyizdir. Giovanni hepimizin babası gibidir. Tabi bir de Hanımağa* var."

"O da kim?"

"Yüce Lider Giovanni'nin annesi."

"Onun da mı bir annesi var?"

Adam kahkaha attı.

"Hahahahaaa... Giovanni yerden bitmedi ya?"

Belki de Roket Takımı o kadar da kötü değildi. Ama yine de...

"Ama yine de artık pokemon eğitmenliği yapamam öyle değil mi?"

"Hiç de bile. Onu kim demiş?"

"Ama insanlar diyor ki..."

"İnsanların ne söylediğini boş ver. Her Roket Takımı üyesi bir pokemon eğitmenidir. Sadece Roket Takımı üyesi olmayanların pokemon eğitmesini istemiyoruz o kadar."

"Yani eğer ben de Roket Takımına katılırsam..."

Adamın dudakları yukarı doğru kıvrıldı.

"Evet bir ailen olur. Sahip olabileceğin en güzel aile ve pokemon eğitmeye devam edebilirsin. Ama eski pokemonlarınla olmaz. Şimdilik sadece belli türlere izin veriyoruz. Sana yeni pokemonlar veririz."