BÜYÜNÜN LANETİ

Bölüm 27

Kükreme sesi geldi. Sesin gelmesiyle birlikte demir ve Esma irkilip geri çekildi. Demir eline silahını alıp balkon kapısına yöneltti.Ve çok yavaş bir şekilde nefesini tutarak balkon kapısına doğru ilerlemeye başlayacaktı ki bir kez daha kükreme sesi geldi. Ve sesin gelmesiyle birlikte demir olduğu yerde kaldı. Esma nefesini tutmuş sabit duruyordu. Televizyonun sesi orta düzeyde açık ve reklam dönüyordu. Demir arkasını dönüp

"televizyon kapatır mısın"

Deyince Esma hafif kafasını sallayıp koltuğun üzerinde duran kumandayı eline alıp televizyonu kapattı. Ve tekrar balkona odaklandılar, Mavi duman balkon camına yoğun yoğun vururken mavi dumanın kokusu evin içinden yavaş yavaş kaybolurken dışarıdaki silah sesleri daha fazla artmış ama ses git gide uzaktan gelmeye başlamıştı.

"Esma sen biraz geride dur yaklaşıp balkonda bir şeyin olup olmadığını kontrol edeceğim."

"tamam ama çok yaklaşma iğrenç şeyler balkon camını da kırmasın"

"tamam"

Deyip iki adım attı. Ve balkonun kapı kulpunu hafifçe bastırıp kapıyı araladı. Bu şekilde yarım dakika bekledi. Ve ardından kapıyı yavaş yavaş ardına kadar açıp balkona doğru bir adım attı. Balkon boştu.

"mavi dumandan hiçbir yer görünmüyor azalmakta bilmiyor"

Diye söylenerek içeri girip balkonun kapısını kapattı. Ve Esma ile birlikte televizyonun tam karşısında bulunan koltuğa oturdular. Esma kumandayı eline alıp televizyonu açıp sesini normalin üstüne çıkarttı.

"deminde reklam vardı tekrar mı reklama gittiler"

"olabilir"

Deyip dalışlara gitti esma birkaç dakika sonra demirin daldığını fark etti. ve koluna hafifçe dokunup

"demir iyi misin?"

Dedi. Ama cevap gelmedi. Tekrar koluna hafifçe dokununca kendine geldi.

"hayırdır dalıp gittin ne düşünüyordun"

"aklıma annem geldi"

Deyince esmanın yüzü düştü.

"Ah teyzem uzun zamandır görmemiştim, gördüm ama görmemde kısa sürdü keşke biraz daha kalsaydı bizimle onu çok özleyeceğim"

Deyip yüzünü kapattı.

Demirde yüzünü kapatarak boğuk bir ses ile sadece bende diyebildi.Ve ikisi de bir süre yüzü kapalı bekledi demir yüzünü açarak gözü yaşlı bir şekilde Esma ya dönerek

"Sen annenleri aradın mı tekrar"

Esma yüzünü açıp

"Yok aramadım tamamen aklımdan çıktı bu varlıklar akıl mı bıraktı"

"Ortalık sakinken ara bakalım oralar nasılmış öğrenelim"

Esma tamam deyip koltuğun kenarında duran telefonu alıp son aramalara girip kaldı.

"kal mı geldi daldın mı sen de"

"yok annemi mi arıyayım kardeşimi mi kararsız kaldım"

"aynı evde değiller mi"

"yok değiller, kardeşim Kıbrıs'ta okuyor"

"o zaman önce anne ni ara kardeşini en son ararsın ama annemin öldüğünü bilmesinler"

Deyince Esma gözlerini kapattı. Ve bir süre bekleyip tekrar gözlerini açıtı.

"tamam söylemem"

Deyip aramaya koyuldu. Yarım dakika sonra telefon açıldı. hoparlöre alarak söze girdi.

"alo anne nasılsın"

Deyince annesi panikle kızım neredesin sen arıyorum arıyorum telefon çalmıyor?

"Anne sakin ol ben iyiyim hatlardan dolayı ulaşamamışınızdır"

"oralar nasıl televizyondan az çok izliyorduk yasaklar gelince pek göstermiyorlar anlat hele"

"Buralar biraz karışık anne ama biz evdeyiz güvendeyiz dışarı ile bir bağlantımız yok"

"Aman aman iyi olun sakın dışarı çıkmayın sakın"

"Tamam, annem peki oralar nasıl var mı bir şey"

"yok kızım ama yine de biz de dışarı çıkmıyoruz"

Dedi ve birkaç saniye sonra telefon kesildi.

"tam da sırasıydı, telefon kesildi"

"tekrar ara"

"tamam ararım şimdi televizyonun sesini biraz daha açar mısın "

Dediği anda...