*ကိုႀကီးရင္ခြင္၊ ဆိုးမဝခ်င္*
Part-1
ကုေဋဝန္းအိမ္ေတာ္။
ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္တစ္ခုအေပၚမွာ အေသအခ်ာ တည္ေဆာက္ထားတာမို႔ ျမင့္ျမင့္မားမားႏွင့္ထည္ ထည္ဝါဝါ ရွိသည္။
သစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္မွိုင္းမွိုင္းႏွင့္ ေလာကရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ တစ္ထီးတစ္နန္း တည္ရွိေနသလိုကို စံအိမ္ႀကီးက သီးျခားဆန္လြန္းသည္။
ၿခံဝန္း အလယ္တည့္တည့္မွာ တစ္ထပ္တိုက္အပုေလးက ခပ္ျပာျပာအေရာင္ေလးျဖင့္ သဘာဝ ဆန္ဆန္ရွိေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဘက္တြင္ေတာ့ ရဲတိုက္သ႑ာန္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ စံအိမ္ႀကီး ရွိေနသည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ေပါႂကြယ္ခဲ့သည့္ သူႂကြယ္မ်ိဳးရိုးရဲ႕ေနာက္ဆုံးမ်ိဳးဆက္မို႔ ႂကြယ္ဝမႈကေတာ့ လက္ညွိုးထိုးမလြဲေအာင္ကို ယာၿခံေျမေတြ ပိုင္ဆိုင္သည္။
ေရာ္ဘာၿခံ၊ ေကာ္ဖီၿခံ၊ သစ္သီးၿခံေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားသလဲ မမွန္းတတ္ေအာင္ပင္။
"နာမည္"
"သစ္ေဆြး "
"အင္း မင္း ဒီမွာ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမင္သင့္တာကိုပဲ ျမင္တတ္ရမယ္။ ၾကားသင့္တာကိုပဲ ၾကားတတ္ရမယ္။ ကိုယ္နဲ႕ မသက္ဆိုင္တာေတြကို မထိေတြ႕ဖို႔ေတာ့ လိုမယ္။ အေရးႀကီးဆုံးတစ္ခုကေတာ့ ၿခံဝန္းထဲက အသံ ၿခံဝန္းထဲပဲ ရွိေနပါေစ။ လိုက္နာနိုင္မလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ဘဘ"
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသည္ ေခါင္းကို ခပ္ေလးေလးသာ ညိတ္ျပရင္း သစ္ေဆြးကို စံအိမ္အတြင္း သိသင့္တာေတြ လိုက္ျပေလသည္။
သီးျခားဆန္လြန္းသည့္ နန္းေတာ္တမွ်အိမ္ဝန္းအတြင္း ဘာေၾကာင့္ အလုပ္သမား မၿမဲသလဲ ေတြး၍ မရ။
အေနအစား မပူပန္ရသည့္အျပင္ လစာပါ ေကာင္းေသးသည့္ အလုပ္မို႔ သစ္ေဆြး ႏွစ္ခါပင္ မစဥ္းစားမိ။
ေမေမ မရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း အမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ေကာက္က်စ္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ေနစရာ ေပ်ာက္ခဲ့သည္။ စားစရာ ငတ္ခဲ့သည္။ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္း အရီးလွက ဒီစံအိမ္တြင္ အလုပ္သမား လိုေၾကာင္း သတင္းေပးလာေတာ့ မက္လုံးတို႔ကို အမွန္ပင္ မက္၍ လာခဲ့လိုက္တာျဖစ္သည္။
YOU ARE READING
ကိုကြီးရင်ခွင်၊ ဆိုးမဝချင်
Short Storyမဟာကဝိ ဝေဟင်ကိုး သစ်ဆွေး (punishment type)ပါ ။ ကြိုက်မှ ဝင်ဖတ်ပါ။
