ကိုႀကီးရင္ခြင္ ဆိုးမဝခ်င္
Part-4
ဆိုင္ကယ္ကို အကိုခိုင္းသည့္အတိုင္း ေနာက္ေပါက္ကေန ခိုးထုတ္ေပမယ့္ ကိုကိုႀကီးက ေနာက္ေဖးဝရံတာဘက္ကေန မိန႔္မိန႔္ႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ဒါကို သစ္ေဆြး မသိ။ သစ္ေဆြး မရွိ။
အကိုေဝဟင္သည္လည္း မသိမရွိ။
ခိုးထြက္ဖို႔သာ ေဇာကပ္ေနသည္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး သတိမထားမိ။
ခိုးထြက္လိုက္ႏိုင္လို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ကာ ၿမိဳ႕တစ္ပတ္ ပတ္႐ုံမက ေတာင္ေပၚလမ္း အေကြ႕အေကာက္ေတြအထိ ေျခဆန႔္ခဲ့သည္။
အကိုက တကယ္ကို ႐ူးေလာက္စရာ မိုက္လြန္းသည္။
ဆိုင္ကယ္အရွိန္ေၾကာင့္ ေလျပင္းတို႔ၾကား ခြဲထြက္ရသည့္ႏွယ္ ခံစားခ်က္က တကယ္ေကာင္းသည္။
ႏွစ္ေယာက္လုံး ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့သည္မွာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္။
ဗိုက္ဆာလာသည္ဆို၍ လမ္းေဘး ႀကဳံသည့္ဆိုင္တြင္ အကိုက ဝင္ထိုင္သည္။
စံအိမ္အတြင္းက ေ႐ႊေပၚျမတင္ သခင္ေလးက အျပင္စာေတြလည္း စားတတ္ေနသည္ေၾကာင့္ သစ္ေဆြး အံ့ဩမဆုံး။
"ေဟ့ေကာင္ မအံ့ဩနဲ႔ ဒီဆိုင္ ငါစားေနက် အရသာေကာင္းတယ္။ "
ဂုဏ္ယူအၿပဳံးျဖင့္ မ်က္ခုံးပင္ ပင့္ကာ ႂကြားလာသူေၾကာင့္ သစ္ေဆြး တံေတြးမ်ိဳခ်မိသည္။
ဒီလိုပုံစံေတြက အၿမဲခိုးထြက္ေနက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား။
မဟုတ္ဘူးမလား အကိုေဝဟင္။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ စီးကရက္တစ္လိပ္ ေကာက္ဖြာသည္မို႔ သစ္ေဆြး မ်က္လုံးျပဴးရသည္။
"ဘာလဲ မင္း ေသာက္ခ်င္လို႔လား"
"ဗ်ာ က်ေနာ္ မေသာက္တတ္ဘူး အကိုေဝဟင္လည္း မေသာက္ပါနဲ႔လား"
"သစ္ေဆြး ငါ့ကို မင္းကပါ နားမပူစမ္းနဲ႔ ငါ ကေလး မဟုတ္ဘူးကြ မင္းသာ ကေလး! စီးကရက္ေတာင္ မေသာက္တတ္ဘူးတဲ့ ဘယ္လိုေကာင္တုန္း"
ေျပာရင္း တစ္ခ်က္ ရႈိက္ဖြာကာ အေငြ႕တို႔ကို မႈတ္ထုတ္ျပန္သည္က သစ္ေဆြး မ်က္ႏွာတည့္တည့္။
"အဟြတ္ အဟြတ္!"
သို႔ေသာ္ ဆိုင္ေရွ႕ ထိုးရပ္လာသည့္ ကားအနက္ေရာင္တြင္ေတာ့ အကိုေဝဟင္သည္ ျပဴးျပာသြားသည္။
YOU ARE READING
ကိုကြီးရင်ခွင်၊ ဆိုးမဝချင်
Krótkie Opowiadaniaမဟာကဝိ ဝေဟင်ကိုး သစ်ဆွေး (punishment type)ပါ ။ ကြိုက်မှ ဝင်ဖတ်ပါ။
