ကိုႀကီးရင္ခြင္၊ ဆိုးမဝခ်င္
Part-10
"သစ္ေဆြး"
"သစ္ေဆြး ေဟ့"
တစ္ကိုယ္လုံး နာက်င္ေလးလံေနကာ မ်က္စိတို႔ပင္ မဖြင့္ခ်င္။ နားထဲ ခပ္ဖြဖြ တိုးဝင္လာသည့္ ေခၚသံႏွင့္အတူ ပုခုံးေပၚက ခပ္ဆဆ အထိအေတြ႕။
ပူထူေနသည့္ ကိုယ္ေငြ႕ေၾကာင့္ သစ္ေဆြး ဖ်ားေနၿပီမွန္း သိေပမယ့္ က်ိန္းစပ္ေနသည့္ မ်က္လုံးတို႔က ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္မရ။
လက္တို႔က လႈပ္မရဘဲ တစ္ခုခုႏွင့္ စီးေႏွာင္ခံထားရသလိုျဖစ္ကာ ႐ုန္း၍ လည္း မရ။
စိမ္းသက္သည့္ ေအာက္သိုးသိုး အနံ႔အသက္ႏွင့္ ၾကမ္းရွရွ ေအးစက္စက္ၾကမ္းျပင္။
သစ္ေဆြး မ်က္လုံးတို႔ ဖြင့္၍ ရသည္ႏွင့္ ျမင္လိုက္ရတာသည္ ခပ္မွိန္မွိန္အလင္းေရာင္။
"သစ္ေဆြး"
နံေဘးက ထပ္မံထြက္လာသည့္ အသံေၾကာင့္ သတိမေမ့ခင္က ျဖစ္ပ်က္သမွ်တို႔က အစီအရီ ေခါင္းထဲ ေပၚလာေတာ့သည္။
"အကို!"
နာက်င္ေနသည့္ ဒဏ္ကိုပင္ မမႈႏိုင္ဘဲ အကိုရွိရာဘက္ျခမ္းလွည့္ရင္း အထိအခိုက္ ရွိ၊ မရွိ မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ပင္ စစ္ေဆးေနမိသည္။
မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္ မ်က္ရည္ေဝ့ေနသည့္ အကို႔မ်က္ႏွာေလးကို စုံခ်ည္ဆန္ခ်ည္ အကဲခတ္ေတာ့ မ်က္ခုံးထက္က အနည္းငယ္ ေသြးစို႔ေနသည့္ ဒဏ္ရာကိုေတြ႕ရသည္။ တစ္ခုခုႏွင့္ ေဆာင့္မိဟန္တူသည္ေၾကာင့္ ထိုေနရာက အနည္းငယ္ေတာ့ ေယာင္ေနသည္။
"ဘယ္နားထိထားေသးလဲ အကို ဘယ္နား နာလဲ"
"နည္းနည္း ပြန္းပဲ့႐ုံပဲ ငါ အမ်ားႀကီး မျဖစ္ဘူး ဒီေလာက္က ခံႏိုင္တယ္ မင္းသာ အမ်ားႀကီးထိခဲ့တာ"
အကို႔အၾကည့္ေတြသည္ သစ္ေဆြးညာဘက္လက္ေမာင္းႏွင့္ ေျခေထာက္ေတြဆီ။
ရွပ္အျဖဴပင္ လက္ေမာင္းတစ္ဝိုက္ အေရာင္ေျပာင္းကာ ဖြာဆန္ႀကဲေနသည္။ လက္ေမာင္းေဘး အသားတို႔ ၿပဲေနသည့္ ဒဏ္ရာက အေတာ္အတန္ႀကီးကာ ေသြးစေသြးနတို႔ပင္ ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ ။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ဒီလက္ႏွင့္ အကိုေလးကို ေထြးဖက္ ကာလိုက္ႏိုင္လို႔။ ထိုအခ်ိန္က ဆိုင္ကယ္အရွိန္က ေႏွးထားသည့္အခ်ိန္မို႔လည္း ႏွစ္ေယာက္လုံး သိပ္အထိမနာခဲ့တာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ေျခေထာက္တစ္ဖက္က က်ိဳးေတာ့ မက်ိဳးဘဲ ေအာင့္မ်က္မ်က္ေတာ့ ျဖစ္၍ေနသည္။ ဒူေပနာေပခံခဲ့သည့္ သစ္ေဆြးအဖို႔ ခံႏိုင္ရည္ကေတာ့ သူမ်ားထက္ ေကာင္းပါသည္။
YOU ARE READING
ကိုကြီးရင်ခွင်၊ ဆိုးမဝချင်
Short Storyမဟာကဝိ ဝေဟင်ကိုး သစ်ဆွေး (punishment type)ပါ ။ ကြိုက်မှ ဝင်ဖတ်ပါ။
