Dwóch kochanków przez gwiazdy przeklętych | A. Wellinger

V. Monachium, 20.08

Rano, obudziłam się w swojej sypialni. Zaspana, przetarłam oczy i odwróciłam się w drugą stronę. Ujrzałam tam śpiącego Wellingera. Przerażona, uniosłam do góry kołdrę. Na szczęście, byłam w swojej koszulce, jedynie miałam zdjęte spodnie. Na ten widok, odetchnęłam z ulgą, bo to musi świadczyć, że nic nie wydarzyło się między nami. Bynajmniej, mam taką nadzieję. Nie chcąc budzić blondyna, delikatnie podniosłam się. Przeszłam kawałek i potknęłam się o własne stopy.

- Kurwa! - wybełkotałam, kiedy moja pupa zetknęła się z zimną podłogą. Po chwili, usłyszałam śmiech Andreasa.

- Wczoraj trochę wypiło się, co nie? - powiedział roześmiany.

- Ugh, ciszej, moja głowa - przymknęłam oczy i usłyszałam jeszcze większy śmiech blondyna.

- Będziesz tak siedzieć na podłodze? - uniósł do góry brew.

- A jeśli tak, to co? - warknęłam.

- Bardzo wygodna - stwierdziłam.

- Łap - rzucił we mnie butelką wody, którą miałam złapać, ale przez kaca, dostałam w nią twarz, na co Andy wybuchł śmiechem i przywalił sobie z otwartej ręki w czoło. Boże Vee, ale siara.

- Wellinger, czy między nami coś wydarzyło się? - zapytałam w przerwie łykania wody, niczym pelikan.

- Tak - z głupim uśmieszkiem, przewrócił się na plecy.

- Co?! - krzyknęłam zaskoczona, czego szybko pożałowałam, bo jeszcze bardziej rozbolała mnie głowa. Syknęłam z bólu i usłyszałam melodyjny śmiech blondyna.

- Jeżeli chodzi ci o seks, to jesteś nieziemska - przegryzł wargę.

- Boże! - krzyknęłam przerażona i włożyłam głowę między kolana.

- Masz fajnego pieprzyka, na prawym pośladku - puścił mi oczko. Zażenowana, przegryzłam wnętrze policzka. - Żartuję - roześmiał się.

- Jesteś głupi! - rzuciłam w niego butelką i zakryłam twarz rękoma.

- Pomożesz mi wstać? - przerwałam jego wyśmiewanie się ze mnie. Spojrzał na mnie, jak na debilkę i znowu zaczął śmiać się.

- Dzięki, poradzę sobie sama - burknęłam i spróbowałam podnieść się, ale nie wyszła mi ta czynność. Rozbawiony chłopak, podszedł do mnie i podał mi ręce, które szybko złapałam i podniósł do pionu.

Ostrożnie wyszłam z pomieszczenia i spróbowałam nie spaść ze schodów. Kiedy bezpiecznie postawiłam stopę na ostatnim schodku, odetchnęłam z ulgą i poszłam w stronę kuchni. Ujrzałam Pauline, która leżała na kanapie w objęciach Markusa. Uśmiechnęłam się pod nosem i chwiejnym krokiem, przeszłam przez salon do kuchni. Zastałam tam rozmawiającą Susan ze Stephanem.

- Daj mi coś na kaca, bo zaraz umrę! - wyjęczałam i opadłam na krzesełko barowe. Przyjaciele zaśmiali się, po czym Stephan podał mi pod nos, jakieś tabletki.

- Co to? - spojrzałam na listek.

- Nie umiem czytać po szwabsku - burknęłam.

- Po jakiemu? - zapytał, roześmiany brunet.

- Po szwabsku - odgarnęłam moje włosy z twarzy.

- To jest aspiryna - powiedziała brunetka i podsunęła mi swoją szklankę z herbatą. Wzięłam tabletkę i popiłam ją herbatą.

- Może weź cztery - zaproponował roześmiany Steph.

- Stephan! - zielonooka rzuciła w niego szmatką.