One shot stories

"Nothing more"

\\• Ang iyong mababasa ay pawang imahinasyon lamang at hindi nauugnay sa totoong buhay. Ang mga pangalan ng mga karakter ay nagbabase lamang sa idolo ng manunulat. Kung ayaw mo yung story block agad wag na madaming say. Okay? •//

Nothing More

As I look at the man I love. Hindi ko maiwasang isipin. Hanggang dito na nga lang ba ako? Palagi nalang nakatangin, humahanga sa kanya. Nagmamahal ng patago. Shoul I just give up and love somebody who can love me? Or stay and pray that he'll realise my presence? Hindi ko na alam, but what I know is that loving him is my happiness. At hindi pa ako pagod mahalin siya.

"Hoi ba't ka nakatunganga jan? mabubutas na yang mukha ni Ogie kakatitig mo oh!" Biro ni Jaya. "Hayst, hanggang kailan ba ako ganito? Yung patingin tingin lang. Hindi ko magawang sabihin sa kanya." Malungkot na sagot ko habang binabaling ang tingin ko sa iba.

"eh ba't kase ayaw mo pang sabihin? Close kayo diba? Bestfriend mo yun, malay mo the feeling is mutual." Sabi ni jaya at Umupo sa tabi ko.

"Yun na nga eh, natatakot ako. What if it's not? Kaya ko bang isakripisyo ang friendship namin? And besides he has someone else he loves." Malungkot kong sabi at lumingon uli kay Ogie.

I was ready to accept that he's not mine at hindi siya magiging akin the day michelle said yes to him. They're officially a couple now.

Pero mapaglaro si tadhana. Pilit niya akong tinutulak.

I woke up nang maramdaman kong gumalaw ang kama, I was half asleep and my sight was blurred pero kilala ko kung sino ang katabi ko. "O-Ogie?" Tanong ko.

Lumingon siya and I confirmed that it was really him. "I'm sorry reg." Naguluhan ako sa sinabi niya not until I saw what we looked like.

Oh God we're naked.

"I'm sorry reg, sorry patawarin moko." Sabi niya kaya niyakap ko siya at hinaplos ang likod niya. "It's okay. I'ts okay." Sabi ko habang pinipigilan ang sarili kong maiyak. Kumalas ako sa yakap nang maramdaman kong okay na siya.

"Reg I'm sorry." Sabi niya habang sinusuot ang mga damit niya. "It's okay Ogs, pananagutan mo naman ako diba?" Tanong ko. "Reg, you know I can't." sabi nito.

"What? Pano kung mabuntis ako? Anong gagawin ko?" Tanong ko sa kanya. "Hindi ko rin alam reg." sabi niya at umupo sa kama. "Tang1na! Iiwan mo nalang akong ganito?" Naiiyak kong sabi. "Hindi ko alam! Basta ang alam ko nagkamali tayo!" Sabi niya na ikinatulo ng luha ko.

"Can't you learn to love me? Hindi mo ba talaga ako mahal? Kahit konti, kahit katiting na pagmamahal wala? Kase ako mahal kita Ogs eh, mahal na mahal kita. If only you'd ask me to marry you I'll say 'yes' right away." Giit ko sakanya.

"I do love you reg, but only as a friend. Alam mo naman how I love michelle, kung anong mga katangahan at kagaguhan ang ginawa ko para lang mapasagot ko siya. You're like a sister to me but nothing more." Sabi niya at umalis.

Yeah, I will be nothing more.

Nandito ako backstage, nag-iisa as I looked at the tv monitor. Lahat ng artists, dancers, make up artists, floor director, cameraman lahat lahat nakasiksik malapit sa audience at nakatutok sa may stage habang ako nagpaiwan dito. Hindi ko ata kayang makita live ang nakikita ko ngayon.

Ogie proposing to Michelle.

Sana ako yang kinakantahan mo, sana ako yang minamahal mo, sana ako yang niluluhuran mo. Puro sana. Klase kahit kailan hindi mo ako mamahalin.

I was crying my heart out as the pain carved in my heart stinged. Umiiyak akong mag isa habang tinitignan sila. Masayang masaya habang ako pinapatay sa sakit.

Napaupo ako nang hindi lang sa puso ko ang masakit. Pumintig ang sakit sa puson ko at napatingin ako sa umaagos na dugo sa hita ko.

"N-No." Utal kong sambit bago ako nawalan ng malay.

I woke up with a blur sight and the subsiding pain in my stomach. Nang maalala ko ang nangyari kanina ay napabalikwas ako ng upo. Ang anak ko.

I looked around at nakita ko ang manager ko na tulog at ang kapatid kong tulog rin. Hindi man lang siya pumunta? Wala naba talaga siyang pake? Kahit as a friend?

The door opened and the doctor came in. nagulat siya nang makita akong naka upo sa kama. "How's my baby doc?" naiiyak kong tanong. She smiled at me sadly at napahagulgol ako.

2 months passed and I'm here hurting myself as I watch them get married happily. Masakit isipin na wala na, hinding hindi na siya magiging akin. But I'm happy that I'll keep a beautiful memento with me.

As they both said I do, I left the scene. Sumakay ako sa kotche at nakangiting sinulyapan sila sa huling pagkakataon. "Be happy, mahal ko." Bulong ko at pinaandar ang kotche.

I resigned just a few minutes ago and now I'm heading to the airport. My private plane is waiting for us. I'll be starting a new beautiful life far away from the person that caused me my pain.

Hindi ko na hahayaang may mawala pa sakin dahil sa pagmamahal ko sa kanya. Enough is enough. Tama na, hindi ko na kakayanin kung may mawawala pa.

As I entered the airport all eyes were on me. Artista nga naman lahat nalang ng galaw mo binabantayan ng mga tao.

"diba si Regine yan?"

"Oi buntis daw yan!"

"diba dapat nasa kasal siya?"

"nakunan daw yan"

Mga bulong bulongan sa gilid na kala mo naka microphone sa lakas. I looked at them and smiled. Bahala sila mag isip kung ba't ako nakangiti mga atribida.

Tinulak ko na ang mga bagahe ko at pumunta sa Private plane ko, nilagay na nila ang mga gamit ko sa compartment at umakyat na ako sa hagdan para makapasok sa plane. I was about to enter the door when I had the urge to look back.

Lumingon ako at tinignan ang lupang kinalakihan ko, ang lupang nagsisilbing witness sa success ko, sa pain na dinanas ko. Philippines will always be my home, because my love is here. I may be nothing more to him but he is to me.

Pumasok na ako at upo sa upuan. Goodbye, pain.

The end

happy valentine's day! sorry late, brown out galore kahapon eh.