One shot stories

" Di Sinasadya"

Disclaimer: This oneshot is for entertainment purposes only and is not speculating nor confirming any known or unknown issues or controversies. And is purely fictional! The people involved in this story are only the author's idols and are not related nor responsible for whatever things or scenarios that will be in this story. Thankyou for your understanding!

A work of fiction, pagpasensyahan niyo na ang mga typo at grammatical errors at hindi ko prinoof read to.

Author's Note
HELLO! Thank you for reading, even though it's been a while. I hope you enjoy this one. Disclaimer tho, this was a bit rushed. Took me only one and a half hour to type this up and I'm sure hindi pulido but this is the only thing I can offer right now with my busy sched.
_________________
Saddria

"Hindi man makita ang iyong tunay na mukha, nahulog pa rin ng DI SINASADYA."

Regine's POV

It's been 3 months since na discharge ako sa Ospital. And a few days since nakatanggap ako ng email mula sa kompanyang ina-applyan ko. And it's been 3 and a half years since I a got into an accident and I lost my memories and my capability to differentiate faces. But other than that, it's been well.

"Good morning guard!" I greeted the guard standing near the entrance. Hindi ko man magawang alalahanin ang mukha niya, atleast alam ko naman ang apelyidong nakatatak sa uniporme niya. It's the things I do to cope with this illness I have.

"Uy miss Ganda! Natanggap ka?" Tanong nito sa'kin. I smiled as I nodded. "Uy galing, apir naman jan!" Sabi nito kaya wala akong pag aatubiling apiran siya. Atleast may isa na akong kaibigan dito. "Sige kuya guard pasok na ako ha? Baka kase ma late na ako eh." I said as I waved at him to say goodbye.

Nang makapasok ako sa building ay dumeretso na ako sa elevator. Sa top floor kase ang designated na office ko. Secretarial position ang natanggap kong trabaho, kaya papalitan ko si miss Katya ngayon. nang bumukas ang elevator ay dumagundong ang dibdib ko, hindi pa rin ako sanay na makakita ng maraming tao na halos magkapare-pareha ng mukha.

"Miss ano ba, sasakay ka ba o hindi?" Untag sa akin ng isang babae kaya napapitlag ako at tumango. Nahihiya akong pumasok sa elevator at doon sa likod banda sumiksik. Nakita ko namang siniko ng isang lalaki yung babaeng sumita sa'kin kanina. "Huy ikaw ha, kay bago-bago mo hindi mo alam kung sino binabangga mo. Sa susunod, mag shut up ka nalang, okay?" Sabi nito gami ang matinis niyang boses.

"Pake mo ba ha Cedric?" Sabi nung babae at agad na lumabas sa elevator nang bumukas ito. "Huy babaita Cindy ang pangalan ko! Che!" Sigaw nito habang papasara na ang pinto. natawa nalang ako ng kaunti. 

Isa-isa na silang nagsilabasan at ako nalang ang natira sa elevator papuntang top floor. Ngayon lang nagsisink in sa'kin lahat ng nangyayari, ngayon lang din ako tinablan ng kaba. Actually, ayaw pa nga ng mga magulang ko na magtrabaho ako, kaya lang. I'm so freakin' sick and tired of being cooped up in my room all day long. Kung pwede ko namang itrabaho nalang, edi nagkapera pa ako.

When the elevator chimed my heart beat raced faster than ever, ni hindi ko alam kung bakit. This feeling feels so familiar yet new at the same time. Pero isinawalang bahala ko na lang yun. Must be the amnesia's side effect. Agad na akong naglakad papunta sa table ni miss Katya. Pero bago pa ako makarating doon ay nakahanap ako ng reflection kaya inayos ko muna ang sarili ko. I'm currently wearing a black body hugging tube top dress na pinatungan ko lang ng puting lazer at pinaresan ko ng isang 5 inch black heels. Hindi ko alam if I was over dressed pero wala na ata akong magagawa dun since andito na ako.