Ze is de duivel..

Hoofdstuk 14

Pov. Romée

"Wat doen jullie hier allemaal!" De moeder van Jake riep het hard door de tuin. "Ik heb ze naar buiten gelaten moeder, ze voelden zich niet lekker.." Ik wist niet waar Jake mee bezig was, ik had me al verschillende keren in hem vergist. Ik had hem ooit ontmoet aan zee, op de duinen bij een strand. Mijn pleegouders hadden voor de zoveelste keer ruzie en ik was het beu. De hele middag had ik naar de golven zitten staren, toen de zon onder ging kwam Jake bij me zitten en leerden we elkaar kennen. Voor de kou had hij zijn jas aan mij gegeven en dat terwijl ik zag dat zijn haartjes maar recht overeind bleven staan. 'Je hebt mooie ogen Romée.' Jake zei het alsof het niets was, maar vanbinnen smolt ik. Het liefst wilde ik hem bij zijn hoofd pakken en mijn lippen laten rusten op zijn gezicht. Het had me niet eens uitgemaakt of het nu op zijn voorhoofd, op zijn wangen of op zijn lippen was, zolang hij me maar niet ging uitschelden, want dat deden mijn pleegouders al vaak genoeg. In plaats van mijn dagdroom daar op het strand uit te voeren deed ik het niet. Ik bleef kil naar de golven staren maar gaf af en toe een glimlach. Jake wist dat dat voor hem bedoeld was, hij zag de tranen in mijn ogen maar al te goed. Hij bracht zijn gezicht vlak bij dat van mij. 'Romée.. Ik zou je willen kussen maar..' Ik drukte mijn lippen op die van hem en wilde hem omhelzen. In plaats van dat te doen rolden we de duin af en hadden overal zand zitten. Ik was werkelijk niet zo, maar ik vond het fantastisch om me eindelijk eens te laten gaan. 'Maar je bent me voor..' Ik voelde me gelukkig op die dag, ondanks mijn pleegouders me die ochtend nog hadden uitgescholden. 'Romée ik moet gaan kan ik je snel weer spreken?' Het was een tijdje later, maar de tijd was vlug gegaan. Ik knikte maar kon mijn tranen maar met moeite weg houden. Ik wilde hem niet nog een keer zien, en dat alleen omdat ik niet nog een keer afscheid wilde nemen. Normaal had ik mezelf met mijn eigen problemen achtergelaten maar ik vond dat ik het op zijn minst kon vragen en zuchtte.. 'Jake.. Ik.. Ik heb ruzie met mijn ouders en ga daar niet meer naar terug..' Ik vond dat hij niet hoefde te weten dat het mijn echte ouders niet waren, wat zou het hem eigenlijk uitmaken? 'Ik.. Ik vraag me af of ik met jou mee kan?' Jake keek om zich heen en schudde toen zijn hoofd. Ik had geen idee waarom ik niet met hem mee mocht komen, ik wist ook nog niet dat Jake een heleboel meisjes thuis had zitten.. 'Alsjeblieft Jake.. Ik kan niet meer naar huis!' Ik was wanhopig, vooral omdat de donkere nacht zich begon te verspreiden en ik geen slaapplek meer had. 'Het kan niet Romée.. Het spijt me.. Ik.. Ik kom hier morgen ochtend zo snel mogelijk weer naartoe..' Hij draaide zich om, nog steeds had ik zijn jas over me heen. Jake pakte zijn fiets en liep het strand af. Ik liep hem wanhopig achterna en had nog steeds geen idee waar ik deze nacht zou zijn. Ik wist dat als ik Jake bij kon houden ik bij hem op de deur zou gaan kloppen. Al wist ik dat hij dat niet fijn zou vinden. Ik pakte mijn fiets, ik was blij dat ik ver van het strand af woonde, anders was ik vast en zeker gaan lopen en hield ik Jake nooit bij. Mijn bruine haren zwierden door de harde zeewind. Jake zijn jas deed gezellig met mijn haren mee. Toen ik in de verte autolichten zag branden had ik al door dat er iets mis was. Ik had wel vaker een gevoel nog voor dat het gebeurde, maar gelukkig was dit niets ernstigs. De auto reed op Jake af en raakte hem met zijn spiegel, Jake raakte uit balans en kon nog net blijven fietsen. Hij keek achterom en zag mij. 'Romée! Wat doe je?!' Ik fietste naar hem toe en vroeg of het goed met hem ging. In plaats van te antwoorden ging hij op een ander onderwerp verder, we stonden nu stil aan de kant van de weg. 'Romée.. Je kan niet met me mee naar huis.. Alsjeblieft.. Het kan niet.. Het..' Hij maakte zijn zin niet af, hij vond het niet nodig om te vertellen dat het er niet veilig was, want dat is wat ik later hoorde wat hij wilde zeggen.. Hij stapte op zijn fiets en fietste verder. Met een blok aan mijn been zette ik toch de achtervolging in op Jake. Toen ik bij zijn huis aankwam en aanbelde deed er een vrouw open. 'Och kind, kom binnen..' We zaten op de bank en Jake kwam de huiskamer binnen. 'Romée! Ik had verteld dat je weg moest blijven!' Zijn moeder keek me verbaasd aan. 'Jake.. Je kent dit meisje..?' Hij schudde zijn hoofd maar zijn moeder had het al door en trok me mee naar de slaapkamer die vol met andere meiden lag.