Ze is de duivel..

Hoofdstuk 13

"Lucy.. Lucy.." Ik werd wakker en keek op. "Het.. Het is Roxy.." Vervolgens moest ik gapen en sloeg ik een hand voor mijn mond. Lucy leek niet eens op Roxy, verre van, buiten dat de naam evenveel letters heeft en dat het op dezelfde letter eindigt zou ik niet weten waarom het op elkaar zou lijken.. "Ohja, tuurlijk.. Roxy.." Ik ging rechtop zitten. "Pak je je spullen weer in? Mijn ouders staan buiten al te wachten.." Ik knikte en bedacht toen pas dat ik helemaal geen spullen had. "Jake.. Ik heb helemaal geen spullen.." Jake lachte, ik smolt bij het idee dat het naar mij was. "Dat is waar ook.. Kom mee.." Jake had zijn tas al over zijn schouder geslagen en trok me nu mee aan mijn pols. Hij kneep iets te hard, het deed lichtelijk zeer, maar Jake bleek niets door te hebben, volgens Jake was hij goed bezig en daar ging ik me verder niet mee bemoeien.

"Pap! Mam!" Veel mensen keken ons aan. Arrogant, met een mengeling van afschuw. Maar er was ook medeleiden te zien. Ik wist niet waar dit heen ging, ik vond het vaag dat de mensen zo snel vooroordelen hadden. Alleen maar omdat een jongen blij was om zijn ouders te zien? We liepen de boot af. Even keek Jake om, het leek alsof er een sprankje arrogantie over zijn gezicht droop, maar ik negeerde het, ik negeerde de misschien wel ware Jake, zonder dat ik ook maar wist hoe Jake echt was. En weet je waarom ik dit deed? Ik was verliefd en niet zo'n beetje ook, ik wilde het nooit toegeven maar aan mezelf werd dat nu toch eens tijd. Hij trok me mee van het cruiseschip. Het hout dat als brug diende tussen het land en het cruiseschip kraakte onder me, ik vroeg me af of er nog ooit iemand doorheen zou zakken, of dat ging gebeuren wanneer ik er ooit op stond. Maar ik verliet de gedachten, ik hoefde dat er niet bij te hebben. "Heey.. Uhm.. Roxy was het!" Ik trok mijn wenkbrouwen op terwijl ik de hand met de vrouw schudde. "Jake heeft een sms gestuurd.." Ik lachte naar de vrouw en gaf ook de man een hand. De ouders draaide zich om en liepen naar hun busje. Ik keek Jake even aan maar helaas keek hij niet terug, hij liet in plaats daarvan zijn arm over mijn schouders hangen alsof hij me al jaren kende. Het voelde niet goed om hier zo te lopen maar het kwam niet bij mijn hersenen binnen, het was goed, ik kon niet langer vluchten. We stapten in het busje en ik keek naar buiten. Een klein maar moordlustig wezentje zat langs de bosjes en keek me woedend aan, al deden alle wezentjes dit..

"Roxy!" Ik rende zo snel als ik kon de trap af en struikelde toen ik de doorgang naar buiten nam. Nog net op tijd kon ik mezelf tegenhouden. Toen ik opkeek zag ik aan mijn rechterkant de ouders van Jake en aan mijn linkerkant zag ik een lange picknicktafel met een aantal meisjes zitten. Sommigen waren enorm mager, andere vielen nog wel mee. De meisjes gingen staan. "Jullie hoeven je niet voor te stellen meisjes." De moeder van Jake snauwde het, alsof de meisjes niet al genoeg aan hun hoofd hadden.. De mevrouw liep naar me toe en pakte me bij mijn kaak, ze trok me naar boven, iets te ver waardoor ik op mijn tenen moest staan, wat ik zonder hulp nooit zo goed zou kunnen als nu. "Jij blijft rustig hier, als je iets doet wat mij niet aanstaart ga je naar zolder, en geloof me.. Dat wil jij niet.." Ze liet me los en ik keek naar een meisje dat me angstig aankeek. Het was een meisje met lange bruine lokken en groene felle ogen die dwars door je heenkeken, ze wenkte me dat ik moest komen, maar ik wist het niet zeker. Wat als deze vrouw nog iets van me wilde? Lang kon ik er niet over nadenken, de vrouw draaide zich om en schreeuwde met een woeste stem dat we naar boven moesten..

Ik zat op de kamer samen met alle andere meiden, ze waren allemaal rond mijn leeftijd, dat dacht ik althans, maar ik wist niet hoe lang ze hier al zaten, alhoewel ik wel een inschatting kon maken door hun figuur.. Een boel meisjes zaten bij me op bed en wilden veel van me weten, ik kreeg alleen geen woord uit mijn keel, sommigen hadden zich afgesloten van ons en staarden doelloos voor zich uit terwijl ze op hun bed lagen. Ik snikte, probeerde mijn tranen te stoppen maar het lukte niet. Ik moest hier gewoon weg, ik moest deze meisjes helpen, zorgen dat ze hier weg konden en een goed leven konden leiden. Maar ik kon niets doen, ik zat hier vast netals alle andere meiden hier..

Zachtjes hoorden we voetstappen op de trap, alle meiden renden snel naar hun eigen bed, het meisje met de lange bruine lokken lag in het bed links van me, bij het raam. "Roxy.. Ik ben.." De deur werd opengezwaaid en Jake kwam binnen met langs hem een andere jongen. Rustig liepen ze langs alle bedden. Ze stopten tussen dat van het meisje en mij in. "Dit zijn Romée en Roxy, mijn nieuwe vangsten.." Het feit dat hij ons 'mijn nieuwe vangsten' noemde betekende niets goeds.. De jongen knikte. "Help jij mee?" Jake knikte, keek nog een keer naar de deur en wenkte toen dat we mee moesten komen. Met zijn vieren slopen we naar beneden. Romée en ik hadden beiden geen idee waar we in waren beland. We liepen de hoek om, liepen in de met zonlicht belichtte tuin door, het duurde lang voor we bij het hekwerk aankwamen, maar het voelde alsof we vrij waren, alsof we elk moment vrijgelaten konden worden. "Shit!" Ik schrok van het plotselinge geschreeuw en werd bij mijn pols gegrepen. Snel renden we de tuin weer door maar we waren al te laat en Romée en ik werden tegen de grond aan gegooid.. Ik schrok en keek Romée aan, ze had haar groene ogen bedekt door haar handen voor haar gezicht te klemmen, ik snapte het meisje helemaal toen ik tegen mijn achterhoofd werd getrapt.. We waren niet in een weeshuis.. We waren in een huis waar veel bedriegende mensen bij elkaar woonden en ik kon maar niet begrijpen hoe al deze meisjes hier waren beland..