Ze is de duivel..

Hoofdstuk 6

Blake's gezicht trok wit weg, waarom? Waarom trok zijn gezicht wit weg? Is het de pijn in zijn nek? Dan word hij hardhandig meegetrokken van de boomstam af waar we opzaten. "Je moet vluchten van Blake.. Nu!!" Snel rende ik weg. Ookal wist ik maar al te goed dat ze me gingen inhalen. Zo snel als ik kon rende ik het bos in. "Ren rechtdoor en als je het bos uitbent naar links, dan naar rechts en volg vanaf daar de bordjes naar de McDonalds! Ik kom daar ook heen." Zo hard als ik kon rende ik.. Ik moest terug voor Blake maar dat kon niet, ik kon hem zoizo niet helpen omdat mijn handen vastgebonden zaten..

Pfff.. Ik liet me zakken in een bankje dat in de McDonalds stond en heeg daar uit. Ik was bang, ik was echt ontzettend bang en ik vroeg me af waar mijn moeder was. Ik geloofde niet dat Blake en zijn familie haar zouden hebben, maar ik snapte ook nog niet waarom ze me hadden ontvoerd. Ik bedoel je ontvoerd toch niet zomaar iemand. Helemaal als je diege.. "Wilt u iets bestellen?" Ik was verbaasd om de vraag ik bedoel welk kind van vijftien jaar gaat nu ontbijten om zes uur in de McDonalds.. Álleen.. Nee zo ben ik niet. "Uhm.. Nee, nee dankjewel.." Het meisje liep weer weg en ik keek snel op de klok die buiten in de stad hing hoe laat het was. 09.07 ik vroeg me af waarom ze al zo vroeg geopend waren al was ik er wel blij mee. Als het een dag later was geweest zat ik hier niet. Want op zondags zijn ze altijd pas om 10.00 open. Waar bleef Gale nou.. God.. Na lang wachten kwam Gale eindelijk binnengestormt. "Je moet nu gaan! Ze hebben je telefoon achterhaald en ze weten nu via je simkaart waar je bent.. Je moet het ergens weggooien in een rivier!" Ik stond op en liep de McDonalds uit, natuurlijk keken mensen me raar aan. Een vijftien jarig meisje die binnen komt lopen, gaat zitten, lang voor zich uit staart en weer gaat. Boeie, zo hard als ik kon renden we de stad uit en kwamen we in een bos. Waarom in een bos? Waarom áltijd bossen. Argh.. Heey Gale waar is Blake? "Ik heb gezecht dat hij terug naar zijn ouders moest gaan.." Okey.. En ik denk dat ik dus nooit ga weten waarom ze me ontvoerd hadden, ik denk eigenlijk, hoe jammer het ook is, dat ik Blake nooit meer terug ga zien. Net zo min als mijn moeder. Ik móet hier weg.. "We zijn er.." Okey.. Ik keek nog even naar mijn mobiel, en las een paar sms'jes.

Toby <3: 'Alsjeblieft het spijt me, ik had nooit zo opdringerig moeten zijn.. Kom je ooit nog terug schat? Vergeet nooit dat ik van je hou..'

Mina ^^: 'Rox kom terug plz, je kan alles bij me kwijt. Was grapje van eerst xx'

"Kom op.. Dadelijk zijn ze er al!" Wacht even Gale ik moet nog iets terug sturen.. Gale schudde zijn hoofd. "Nu Rox! Je moet overnieuw beginnen! Maak een nieuwe start!" Ik haalde de achterkant van mijn mobiel eraf en haalde de simkaart eruit. Snel brak ik het in twee helfden en gooide het in de hard stromende rivier weg. Al was ik de stukken uit het zicht verloren. "We moeten gaan Rox.." Ik knikte en snel renden we het bos weer uit..

Waar zijn we? "We zijn uit het bos dat zie je toch?" Ik knikte, tuurlijk zie ik dat ik bedoel ik ben niet zo scheel dat ik die weilanden voor ons niet zie.. "Nou dan?" Ik rolde met mijn ogen. Wat zou ik toch graag weer praten met iemand dat gewoon een mens is, ik snapte niet waarom praten in je hoofd zo irritand kon zijn. "Dan praat je toch gewoon.. Er is nu toch niemand." "O.. Oke.." Even was het stil maar toen vraag ik me af waar we heen gingen ik bedoel ik moest weer ergens wat eten, ik moest ooit ergens een huis hebben, ik moest ooit weer naar school en ik moest ook werk hebben, anders kom ik natuurlijk nooit aan geld.. "Dan regelen we dat toch?" "Hm ja.. Maar waar wil je heen dan? En hoe?" "Hoe wat?" "Hoe wil je naar waar je heen wil.." "Met de trein.." Ik knik dat zal namelijk de enigste oplossing zijn.. "Let's go.." En we liepen over het weiland. "Heb je wel geld dan?" Hij knikte. "Geld dat ik kan gebruiken om met de trein te gaan? Of is het geld dat alleen jij kunt gebruiken, iets waar je dus eigenlijk niets aan hebt?" "Weet je? Als ik jou omhels dan zien mensen je niet meer, dan ben je soortvan netals mij een geest.. Als ik jou geld geef uit mijn broekzak is dat geld pas te zien als het uit mijn handen is. En dat is netals met mijn vest toen.. Dus als je ooit iets wilt bewaren weet je dat het bij mij zeker niet gestolen kan worden.." Ik knikte en toen liepen we de weilanden in opweg naar het treinstation dat in het eerstkomende stadje te vinden zou zijn.

"Daar!" Ik wees naar een verlichtte plek. "Daar zal wel een dorpje met een treinstation zijn." Gale knikt.e "Ben je niet moe Roxy?" "Nee.." Ik wist dat ik loog maar we konden niet slapen, dat deden we in de trein maar, daar moesten we vast toch lang wachten.. "Dan moeten we snel zijn. Ik wil niet dat je hier omvalt van luiheid.." Snel liepen we door en keken op het bord waar en wanneer de treinen kwamen. "Welke trein nemen we?" Vroeg ik, wonderbaarlijk keek niemand me raar aan, blijkbaar was dit stadje enorm anders. Soms besef ik niet dat ik 'alleen' ben als Gale bij me is. Hij is voor mij namelijk een mens die niemand ziet en waar ik niet mee kan praten omdat anderen je dan verdacht vinden voor vanalles. "Als we nu daar heen gaan?" Gale wees op het bord naar een plek dicht bij Amsterdam. "En dan met het vliegtuig naar hier.." Hij wees midden in de Atlantische oceaan waardoor ik mijn wenkbrouwen optrok, maar weer niet raar aangekeken werd. "Daar zit een eilandje met Nederlandse geesten en niemand zal je daar vinden.." Ik knikte, dan doen we dat.. Ja, ik wilde een nieuw begin hebben.. Gale keek even achter me en met verschikte ogen riep hij dat we moesten rennen. Wat is er?! Ik keek achter me en zag al een paar mannen op me af komen rennen. Waaronder dezelfde man als eerst met Blake..