Ze is de duivel..

Hoofdstuk 4

Ik werd wakker van een stroperige vloeistof die over mijn gezicht en handen kroop, ik wist allang wat het was. Het is me al vaak genoeg overkomen dat ik 's nachts werd aangevallen of dat ik mijn wond had opengekrabt omdat het jeukte, in de meeste gevallen was het optie één. Langzaam ging ik rechtop zitten in bed. Ik keek vlug om me heen en zag Toby en Gale op het kleed liggen. Zo stil als ik kon sloop ik naar de badkamer en sloot de deur. Hopelijk kreeg ik het nog snel weggewerkt en waren de wonden niet zo heel erg. Ik keek in de spiegel, ik schrok, begon zacht te vloeken. Het waren erg veel en erg diepe sneeën. Snel spoelde ik mijn gezicht af met het koude water dat uit de kraan kwam. Hoe kon ik die wonden verbergen? En wat als Toby me hier zo zag?

De deur werd opengezwaaid. God.. Waarom had ik die ook niet op slot gedaan?! Maar ach, ik heb nooit echt goede keuzes gemaakt. "Rox! Wa.." Toby maakte zijn zin niet af. Wat wilde hij zeggen? "Waar het bloed vandaan kwam.." Zegt Gale die er ook bij was komen staan. Oh.. Uhm.. Dankje.. "Wa.. Wa.. Wat is.. Hoe kom je aan die schrammen..?" Wat moet ik nu zeggen? "Ge.." "Door die mannen van gisteren avond." Ik keek naar de grond. Ik wist dat ik de waarheid van Toby moest zeggen en ik wist dat hij door zou gaan drammen totdat ik de waarheid zou zeggen, dat is zó iets voor hem en tjah ik zou het hem niet gaan verbieden, ik zou hem niet gaan veranderen voor mezelf en met deze smoes ging hij me toch niet geloven.. Ik wist dat de sneeën veel erger zijn geworden sinds de dag ervoor. Maar kon ik er wat aan doen dat die wezens overal zijn en mij altijd verwonden. Ik moest toch ook ooit slapen, niet dan? "Rox, vertel me de waarheid. Gisteren was het nog niet zo erg.." Nee, maar wel heel mijn benen zatten onder hoor, en dan hebben we nog niet gesproken over mijn armen.. Ik keek naar beneden, de schammen op mijn benen zagen er verschikkelijk uit, vies, smerig.. Maar over de sneeën ging ik al helemaal niet praten. Deze waren nog het aller ergste. Waarom had ik toen ook een rokje aangedaan.. "Kom op.." Toby pakte mijn pols en trok me mee naar zijn kamer waar we weer langs elkaar gingen zitten op Toby's bed. "Leg het me uit.. Alles.. Ik ben er voor je.. Echt.." Ik schudde mijn hoofd. "Je bent er vast evenveel voor me als Mina.." Toby keek me verward aan, dat kon ik zien door mijn ooghoeken. Nee, hij moest het niet weten.. Dat zou alles alleen maar erger maken, hij snapte het toch niet.. "Alsjeblieft.." Ik keek om me heen en zag dat Gale druk bezig was om een meisje weg te houden van Toby en mij. Wie was dat meisje? Wat deed ze hier? "Kom op Gale, laat me erbij.. Ik doe toch niets?" Aan zijn gezicht was te zien dat hij twijfelde, maar Gale liet haar erdoor op het moment dat hij merkte dat ik niets meer terug zei tegen Toby. Het meisje ging voor Toby zitten en Gale langs mij. "Dat kan niet Toby.. Je gaat het nooit geloven omdat jij ze niet ziet.. En ook nooit gaat zien.." Ik keek naar het meisje die grijnzend naar me zat te staren. Ze stond op en ging voor me zitten. Nee zij was niet mijn type mens.. Hoe ze grijnsde en haar korte, blonde met rode plukken, stekelige haar, haar vuurrode lippen en haar donkerbruine ogen maakten duidelijk dat ik haar niet mog, en die grijns.. God.. Daaraan zag je dat het wederzijds was.. We waren niet het type naja, hoe zeg je dat, mensgeesten die een vriendschappelijke band op zouden kunnen roepen. Er was een wereld van verschil tussen ons tweeën in. Ik haatte haar en zij haatte mij en als een geest je niet mag, dan heb je problemen. Laat staan als een geest je haat. Geloof me, ze gaat er nu alles aan doen om me voor schut te zetten. Oh en wat ze aanheeft, is dat ook nog interresant? Een zwarte spijkerbroek met een zwart vest erover en met daaronder een slobberig wit hemd met een zwart doodshoofd erop. "Waar kijk je naar?" Snel keek ik weg van het meisje die langzaam haar hand naar mijn haar toebracht. Snel gooide ik het over mijn linkerschouder. Nu maar hopen dat ze op ging rotten.. "Doe eens even aardig Rox.." Ik keek op naar Gale en stond op. "Kijk eens een keer naar haar!" Met mijn rechter wijsvinger wees ik naar het meisje. Toby kwam langs me staan. Nee.. God.. Alsjeblieft.. Nee.. Ik had het hardop gezecht he? En nee.. Ook nog eens gewezen.. Nee nee.. "Rox.. Je moet me het vertellen. Ik ben je vriendje en je weet dat ik niets belangrijker vind dan je te kunnen vertrouwen.. En ik weet niet of ik dat nu wel kan.." Niet gaan huilen Rox.. Nu niet.. "Whahaha hij gaat het uitmaken met je pff, hij was ook veelste leuk voor jou.." Het meisje lachtte zich kapot. "Laat haar July.." Het meisje dat dus July heette stond op en gaf me een duw waardoor ik tegen de kast aanviel. Toby keek verschikt aan. "Zeg het Roxy, kom op, alsjeblieft, je kunt me echt vertrouwen.." "Je gaat het toch niet geloven Toby! Niemand geloofd me! Zelfs Mina niet terwijl ik jaren heb gedacht dat we beste vriendinnen waren!" Snel stond ik op en rende ik naar beneden. De deur uit.. Ik had geen flauw idee wat ik moest doen, ik had geen flauw idee wat ik ging doen, het enige wat ik wel wist was dat de mensen die er jarenlang voor me waren er nu niet meer voor me waren. En waarom? Alleen maar omdat ik de waarheid niet kon vertellen en als ik dat wel deed geloofden ze me toch niet..