Ze is de duivel..

Hoofdstuk 7

Zo hard als ik kon rende ik weg, ja alweer ja.. Ik rende altijd weg maar ik vermoed dat iedereen dat zou doen op dit soort momenten.. Snel rende ik het treinstation uit en sloeg het eerste straatje in, ik vroeg me af waar ik uit ging komen want hier was ik nog nooit geweest. Ik keek achterom en zag Gale wat vuilnisbakken omgooien. Achter hem waren de mannen aan het rennen die vervolgens over de vuilnisbakken sprongen. Je zag aan hun gezichten dat ze inderdaad verbaasd waren over de vuilnisbakken, ze konden Gale immers niet zien, maar als nog renden de mannen stug door. Ik draaide me om en zette het weer op een sprinten. Waar kon ik heen? Ik keek en zag een flatgebouw.. Ik waagde het er maar op.. Snel rende ik het flatgebouw in en liep ik de trappen op, ik was doodop maar ik bleef de mannen voor. Ik vroeg me af naar welf nummer ik zou gaan. Welk nummer? Ik wist het echt niet.. Vlug rende ik de gang door en bonkte ik op een random deur. Nummer.. Nummer.. Ik keek er snel naar.. 23.. Okey.. Dat was niet super verdacht.. Toch?

"Hallo.." Een klein vrouwtje opende de deur. Een dun ijzeren kettinkje zorgde ervoor dat ik niet meteen naar binnen kon lopen. "Waar kom je voor?" Ik keek de gang door of ze er al bijna zijn. "U.. Uhm.. Kan ik binnenkomen?" De vrouw keek me even bedenkelijk aan, een vleugje wantrouwen verscheen op haar gezicht maar dat was al vlug verdwenen. De vrouw duwde de deur dicht, ik was bang, ik had mezelf in de val gelokt! Toen ik naar de volgende deur wilde lopen werd de deur opengemaakt. Natuurlijk, ze moest het slot eraf halen! Snel stapte ik naar binnen en ging daar hijgend tegen de muur aan zitten. "Gaat het wel? Wil je wat water?" "G.. Graag mevrouw.." Ik toverde een glimlach op mijn gezicht, al ging dat vreselijk lastig. Al snel kreeg ik een glas water aangeboden. "Kom eens op de bank zitten.." Ik stond op, liep naar de bank en ging zitten. "Vertel nu eens, waarom bel je hier aan?" Voor het eerst bestudeerde ik de vrouw goed, buiten dat ze vrij klein was had ik nog niet goed gekeken. Haar grijzige haren die gecombineerd waren met weinig rimpels in haar gezicht lieten weten dat ze al oud was maar er erg jong uitzag voor haar leeftijd. Haar groene ogen maakten haar mooi en ik merkte dat ze dezelfde jurk droeg als die mijn moeder ooit aan mij liet zien. 'Als ik dit ooit draag Roxy.. Dan kun je me beter naar een bejaardentehuis toe brengen.' Het was duidelijk dat mijn moeder deze losse bloemetjesjurk met de kleuren rood, groen en oranje nooit vrijwillig zou gaan dragen. Onder deze jurk had de vrouw ballerina's aangetrokken, persoonlijk niet de keus die ik had gemaakt want ik krijg altijd wondjes van die schoenen. Als het al niet voor op de voet is is het wel bij mijn hak. Maar goed, ik ga verder.. "Ik.. Ik word achterna gezeten.." Ik keek naar mijn nagels. Waarom zou ik alles moeten vertellen? Ik kende deze vrouw niet eens.. Tenslotte wist ik niet eens waarom ik achterna werd gezeten.. De vrouw knikte begrijpelijk. "En waarom heb je dit appartement gekozen en niet dat hieronder, boven of naast?" De vrouw had een kleine glimlach op haar gezicht, ze leek blij te zijn dat ze niet langer alleen was. Langzaam tilde ik mijn hoofd weer op en keek de vrouw nu wat beter aan. "Ik.. Ik klopte bij een willekeurig huis aan.." De vrouw knikte en lachte nu nog meer naar me. "Ik ben trouwens Rosa." Ik knikte. "Ik ben Roxy." Rosa stond op en liep naar het raam, kijkend naar buiten begon ze te praten. "Weet je, mijn kind.. Ik heb ooit een verhaal gehoord van iemand die zo oud was als jij die het verkeerde pad gekozen had.." Ze draaide zich om en ging weer in de stoel tegenover mij zitten. "Haar ouders verboden haar vrienden te zijn met haar beste vriendin en stelde haar deze stelling op 'Of je schiet je vriendin neer óf je schiet ons neer..' Ze gaven haar een pistool met twee kogels. Ze stribbelde tegen en ze zei dat ze nooit iemand neer zou schieten.. Maar haar vader werd boos en duwde haar tegen de kast.. Ze belande tegen de punt van de kast en haar vader sleurde haar mee naar het raam, de vader duwde het meisje bijna naar buiten.." Waarom vertelde ze me dit? "Ondertussen probeerde ze haar bloed te stelpen en kreeg ze deze keer nog een keuze erbij. Die keuze was dat ze haarzelf zou laten vallen.." De vrouw keek op van haar handen. "Ze koos voor haar ouders omdat haar vriendin had gezecht dat ze het zonder haar nooit zou overleven en haar vriendin betekende alles voor het meisje. Bovendien had haar vriendin het erg zwaar. Het meisje rende naar het geweer en toen ze haar ouders vermoord had.." Even stopte ze met praten en haalde ze diep adem. "Gooide ze hun uit het raam en vluchtte ze naar haar vriendin die ze dood zag liggen in haar kamer.." De vrouw stond op en liep een stukje richting haar kamer, dat verwacht ik althans. "Haar ouders hadden haar al vermoord en wilden weten wie er voor ging.. Ze had het anders aan moeten pakken.." Nadat Rosa dit gezecht had draaide ze haar hoofd om en liep ze de gang door. Een gat in haar achterhoofd liet me denken aan het meisje waarover ze daarnet nog sprak, ze kwam tegen de kast, toch? Was Rosa dat meisje? Was dat werkelijk de waarheid? Heeft Rosa haar eigen ouders vermoord? Maar ze is juist zo aardig.. Veranderen mensen dan daadwerkelijk zo erg.. Misschien koos ik ook wel het verkeerde pad.. Wat dan? Eindig ik dan ook hangend aan een touw.. Een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen lieten me denken dat ik nu moest stoppen met hieraan te denken. Maar het lukte nu niet echt perfect. Want ik wist het nog steeds niet, zou ik net zo eindigen als mijn vader die niet ouder mocht worden als drieendertig?