Ze is de duivel..

Hoofdstuk 3

"Help!" "Wat is er?!" Schreeuwde Gale naar me. "Kijk daar!" Ik wees naar het zwarte wezen langs het lange gebouw met de vele ingegooide ramen. Ik zag dat Gale het zwarte wezen ook zag en greep mijn pols vast. "Kom mee!" Gale sleurde me mee naar het park dat een paar straten achter Toby's huis ligt. We moeten de steegjes vermijden, daar ben ik heel mijn leven al mee bezig, steegjes zijn donker, wat de wezentjes ook zijn waardoor je ze amper ziet. De meeste wezentjes zitten daarom bij elkaar in steegjes zodat je geen vorm van een wezentje ziet omdat ze elkaar vastgrijpen en een grote bunker tegen de muur vormen, soms althans. We renden tussen twee donkere gebouwen door en de donkere nacht met de harde regendruppels zat al een tijdje boven ons hoofd. We zijn er bijna, bijna bij het park en als we bij het park zijn hebben we de meeste wezentjes ontweken. We renden tussen de gebouwen, waar zich het park achter bevind. Toen ik iets voelde begon ik te schreeuwen. Ik sloeg om me heen maar het had geen zin, wezentje nummer één zat al op mijn gezicht en maakte diepe groeven in de huid die zich daar bevond. De andere wezens waren er ook al vlug bij maar die werden er al snel afgeschopt en geslagen door Gale. Gale, mijn reddende geest.. "We moeten weg hier, Roxy!" Ik sloeg om me heen maar er kwamen alleen maar meer groeven bij door de wezentjes die hun lange scherpe nageltjes weer opnieuw in mijn vel bleven steken. Gale trok het wezentje van mijn gezicht af, die nog steeds zijn nagels in mijn gezicht zette en gooide het een eindje verderop op de grond. Gale gaf me zijn hand en trok me snel omhoog. Sneller als eerst renden we naar Toby's huis. "Snel, doe mijn vest aan. Gale gaf me zijn vest en ik hing het een beetje over mijn gezicht. Zien mensen dit vest wel? Gale knikte. "Jij hebt het vest nu aan, dan zien ze het wel. Ik heb geen idee hoe het werkt.." "Daar is ze!!" Ik keek op en zag nu een paar mannen aan het eind van de straat op Gale en mij afkomen. Gale zat al als een bezetene op de deur van Toby's huis te kloppen. Ookal moest ik nog een paar meter rennen. "We hebben je bijna, Roxy!" Maar net voordat de mannen er zijn word de deur geopend en stap ik snel naar binnen, de deur word al snel dichtgegooid. Ik kijk Gale dankbaar aan en zie dat Toby de kamer ook in komt lopen. Hoe doet Gale dat toch? Hoe kan hij op de deur kloppen zodat Toby het zou horen en ook gewoon door dezelfde deur heen stappen? "Dat doe ik door de muur onzichtbaar te zien, ik weet ook niet precies hoe dat gaat.." Ik lachte zacht en besefte niet dat Toby dat ook zag.

"Oke, Roxy wat is er met je aan de hand?" Toby zei het terwijl hij naar me lachte. "Uh.. Uhm.." "Zeg de waarheid maar, hij zal je geloven." "Uhm.. Nou.. Mijn moeder is ontvoert en de ontvoerders komen nu achter me aan.. Dus doe de deur.." Ding dong. "Nu niet open.." Fluisterde ik er nog achteraan. Toby knikte. "Kom we gaan maar even naar mijn kamer, we zijn toch alleen thuis.." Alleen.. Hoezo alleen.. Gale is er ook nog hoor. Dacht ik in mezelf, en natuurlijk dacht Gale weer met me mee. "Ik ben er voor Toby niet, weet je nog?" Hm.. Ohja.. We liepen naar Toby's kamer en gingen langs elkaar op zijn bed zitten. Gale daarna aan de andere kant van mij. "Weet je waar je moeder heengebracht word?" Vroeg Toby. "Nee.. Ik heb geen idee.." Een traan rolde over mijn gezicht en ik kreeg een arm van Toby over mijn schouders en Gale legde een hand op mijn been. "Je kunt hier wel overnachten.. Het is namelijk nogal laat, ik laat je niet alleen in deze donkere nacht en al helemaal niet als er van die mannen zijn die iets van je willen.." "Dat is lief van je Toby.." Zei ik terug tegen Toby. Hij is echt een schat.. "Ben ik schatter dan?" Okey waar sloeg die nu weer op Gale.. "Op jou been." Ik rolde met mijn ogen en richte mijn aandacht dan weer op Toby. "Wat zullen we nu doen Roxy?" Ik haalde mijn schouders op. Ik wist niet eens wat ik wilde.. "Truth or dare?" Toby vroeg het, omdat ik niets wist om te doen. Nee man! "N.. nee.." "Kom op Rox.. Dan begin ik wel.. Stel maar een vraag.." Ik zag Gale me aanstaren. Wat is er toch met hem? "Niets" Ik gaf hem een boze blik. "Wat doe je Rox?" "Uhm.. Ik.. Uhm.. Ik oefen mijn boze blik op je kast.." Toby knikte "Je bent wel een raar meisje he?" Ik lachtte, ja daar heeft hij gelijk in.. "Geen zorgen Rox, dat is juist de reden waarom ik van je hou.." Toby boog naar me toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Oke, stel maar een vraag.." "Uhm.. Uh.. Wat was het leukste moment in jouw leven?" Toby dacht na en al vrij snel gaf hij antwoord. "Het moment dat ik je voor het eerst zag, met je bikini aan, liggend op een handdoek aan het kijken naar knappe meiden." Ik bloosde. "Stalkte je mij toen al?" Toby lachte. "Misschien wel Roxy, misschien wel.. Jij zult het nooit weten." Ook ik kreeg een lach op mijn gezicht. "Nu mag ik een vraag verzinnen he?" Ik knikte onzeker, hopend op een niet al te erge vraag.. "Wat was het engste moment in je leven?" God.. Uhm.. Het zijn er zoveel! Het moment dat ik als zes-jarige was weggelopen van huis en naar mijn vaders graf was gegaan.. Maar dat ga ik hem niet vertellen.. "Uhm.. Uh.. Net dus.. Toen ik werd achternagezeten door die mensen.." "Hm.. Dat is begrijpelijk.." Zegt Toby dan. "Uhm.. Je mag wel hier in mijn bed slapen Rox.. Want je bent vast moe.." Ik knikte, zo had ik alle reden om niet verder te gaan met dit spel. "Maar waar ga jij dan slapen?" Toby haalde zijn schouders op en ging op de grond liggen op zijn grijskleurige kleed. "Misschien hier..?"