Ze is de duivel..

Hoofdstuk 5

Snel rende ik de hoek om naar het park. "Waar ga je heen?" Ineens was Gale er weer. Hij rende ineens langs me. "Ga weg!" Ik wist dat hij mijn gedachtes kon lezen maar schreeuwend klonk het veel beter. "In je hoofd Roxy.. Praat in je hoofd.." Wat moet ik hier nu weer mee. Ik wil helemaal niet met hem praten.. Dit is zó verschikkelijk irritant. Hij kan gewoon alles horen wat ik denk.. "Je moet weg Roxy, ze hebben je gezien en ze zitten in de bosjes in het park.." Ik sta abrubt stil en draai me om naar Gale. Gale.. Jij.. Moet.. Oprotten! "Waar ben je boos om Roxy?" Maar ik negeerde hem. "Waar ga je nou naartoe? Wat je ook doet ga níet het park in.. Want daar zullen ze je pakken en dan is het afgelopen.." Weetje Gale.. Misschien wil ik dat ook wel, dan zie ik mijn moeder tenminste.. En haar kan ik tenminste wél vertrouwen. Ik draaide me om en rende zo hard als ik kon het park in. Op het bruggetje laiet ik me vallen en sloeg ik mijn armen om mijn benen. Ik luisterde naar het water van de kleine fonteintjes die zachtjes op het water kletterde en toen bleef ik wachten, wachten op de verrassingsaanval van de mensen die me op zaten te wachten in de bosjes.. 

"Ga weg daar Roxy! Ga weg!" Maar nogsteeds negeerde ik Gale. Hij snapte niet dat ik weg wilde uit deze buurt en is dit niet de snelste oplossing? Ruw werd ik beetgepakt en tegen de grond aangeduwd. Ik vroeg me af wat ze eigenlijk wel niet van me wilden. Waarom zouden ze hun aandacht besteden aan mijn moeder en mij? Naja, daar kwam ik zo wel achter.. Er werd een blinddoek strak voor mijn ogen gedknoopt, maar dat gaf aan de ene kant ook wel weer een kik. Nee je moet niet denken dat ik blij ben met deze keuze maar mijn moeder zie ik waarschijnlijk binnenkort wel.. Tape werd over mijn mond geplakt en een touw werd om mijn voeten gebonden en om mijn middel en armen. Dan werd ik opgepakt en in een busje gegooid. Is dit een ontvoering? Waar gingen we heen? "Roxy.. Ik dacht dat je slim genoeg was om naar me te luisteren.." Ik wist wat hij nu dacht, hij dacht dat ik stom was en hij heeft gelijk, ik was stom bezig geweest maar ik moest hier weg. Misschien waren de wezentjes ook wel weg als ik helemaal ergens anders was. Hoewel ik dit betwijfel was ik nog steeds een beetje blij met de keuze. Natuurlijk veranderde dit naarmate ik verder weg was van mijn moeder. Maar dat kwam nog wel. Oh wacht, je denkt nu vast dat ik daar toch juist in het park ben gaan zitten zodat ik weer naar mijn moeder kan? Ja dat klopt ja, maar ik besefte dus niet dat dit andere mannen waren als die mijn moeder hadden. Maar daar kwam ik later achter..

De vrachtwagen stopte. Ik zou bijna gaan zuchtten en schreeuwen dat we eindelijk bij mijn moeder zijn maar dat was misschien weer wat overdreven, en tjah dat ging dus ook vrij lastig met tape op je mond. De achterdeuren van het busje werden voorzichtig geopend, dat hoorde ik aan de geluiden die ietsjes harder werden. "Blake, leg het haar eens uit wanneer je rondloopt in dat bos hier. Zorg dat ze niet wegloopt want anders vinden ze haar.." Hebben ze het over mij? Ohja.. Natuurlijk hebben ze het over mij.. Rustig werd ik opgetilt en op een zachte ondergrond neergelegd, waarschijnlijk gras. "Uhm.. Roxy.. Ik ga nu je blinddoek afdoen en daarna het tape van je mond afhalen.. Ga alsjeblieft niet schreeuwen anders komen mijn vader, ooms en opa en die uhm.. Die doen meestal niet zo aardig.. Niet dat ik aardig doe maar dat probeer ik wel." Ik knikte want wat wilde ik anders doen? Voorzichtig haalde Blake de blinddoek van mijn ogen en toen zag ik hem. De jongen die ik nooit zou kunnen vergeten. Zijn donkerbruine haar werd verschillende kanten opgewaaid en twee helderblauwe ogen keken me strak aan. "Je bent mooi Roxy.. Wist je dat?" Snel keek ik weg, ik wilde niet dat hij me mooi vond. Hoe kón hij me uberhaubt mooi vinden. "Sorry dat had ik niet moeten zeggen.. Maar uhm ik haal de tape nu weg." Ik knikte en keek naar boven, naar zijn ogen, zijn super mooie blauwe ogen. Blake probeerde zo voorzichtig mogelijk de tape los te maken zonder dat het pijn deed, en dat lukte nog redelijk. "Ik zal het touw van je voeten losmaken, alleen die van je handen kan ik niet doen daar krijg ik problemen mee, en jij dus automatisch ook, al heb je niks verkeerds gedaan denk ik.." Ik knikte, nogsteeds in shock. Snel maakte hij mijn voeten los uit de touwen en tilde hij me op. "Zullen we een mooi plekje zoeken in het bos? Dan leg ik je alles uit.." Ik knik. 

We zitten in het bos met een prachtig uitzicht voor ons. Blake en Roxy, klinkt goed toch..? "Hm best wel.." Verschikt keek ik op, nee nee.. Heb je dat gehoort Gale.. "Jup.." Nee he.. "Ik vind het mooi klinken hoor.." Gelukkig dan.. Nu pas merk ik dat Blake naar me aan het kijken is. "S.. S.. Sorry.. Ik uhm.. Ik was.. Uhm.. Ik was even afgeleid.." Blake knikte. "Ik ga je het vertellen oke?" Ik knikte instemmend "Mijn vader en ik zaten voor de televisie en keken naar het nieuws, er kwam op televisie een man die in het ziekenhuis werkte. En er waren beelden bij van die man en een meisje die naar de muur staarde. We vonden het raar hoelang ze daar naar die muur keek dus we gingen mogelijkheden bedenken.. We hadden geen idee waarom ze naar die muur staarde en we waren er ontzettend geïnterreseerd in. Maar we gingen dus maar naar het café in de buurt waar we elke avond heen gaan.. Want we kregen er toch geen antwoord op. In dat café hoorden we iemand praten over een meisje die in het ziekenhuis die naar een kale muur zat te kijken en dat zij en haar moeder spoken zouden zien." Blake keek me even aan en vervolgde toen zijn verhaal weer, weer kijkend naar de bomen voor ons. "Er zou ook iemand naar het ziekenhuis hebben gebeld en hebben gezegt dat haar vriendin rare monsters zag, ze wist alleen niet wat ze ermee aanmoest en een psychiatische inrichting kon ze zo snel niet in het adressenboek vinden. We vonden het nogal vreemd dat er iemand naar het ziekenhuis zou bellen om die reden. Dus we vroegen aan de man in het café wie dat hem had verteld en dat was zijn vrouw. We gingen die avond naar zijn vrouw toe en vroegen wie dat meisje was, ze gaf geen antwoord omdat dat vertrouwelijke informatie zou zijn.. De man in het café was dronken en daardoor kregen de man en vrouw ook nog eens ruzie. Omdat de vrouw het niet wilde vertellen drukte mijn vader zijn pistool tegen de vrouw haar slaap aan. Ze vertelde dat het Mina de Boom was. Dus we zochtten Mina de Boom op en belden bij haar aan. Ze deed open en we vroegen haar wie haar vriendin was.. En dat was jij.. Ze dacht al dat je naar Toby ging, je vriendje en dus ging ik je daar zoeken.. Mijn familie doet het anders, die doet alles zo ruig mogelijk. Ik daarentegen ben anders.. Ik wil geen mensen pijn doen, ik wil dat iedereen gelukkig is.. Dus als je wilt mag je me je verhaal vertellen maar dat hoeft niet als je dat niet wilt. Want ik geloof dat je geesten ziet. Niemand weet dit maar ik zie ook weleens geesten." Wacht.. Wat? Ziet hij ook geesten? Maar het hem vragen had geen zin.. Blake werd namelijk ruw bij zijn nek gepakt. "Roxy is van ons jongenman.."