Ninjago Przebaczenie 3 Niespodziewany Wróg [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 18

POV Wu

- Ughhh... Moja głowa...
- Chyba w końcu się budzi - oznajmił Garmadon, gdy Lloyd powoli zaczął otwierać oczy - Chyba rzeczywiście przesadziłem.
- Gdzie ja jestem?... Czemu jestem związany? - z każdym słowem mówił coraz głośniej lecz widocznie tylko na to miał siłę - Wypuścicie mnie.
- Niestety mamy inne plany, jednak będziesz musiał trochę poczekać - oznajmiłem - Zostawmy go na razie i poczekajmy na resztę. Ponoć już lecą.

Skierowałem się z bratem do wyjścia z pokoju, który robił za tymczasową celę lecz chłopak nas zatrzymał.
- Czekajcie chwilę - oznajmił spokojniej lecz z odrobiną strachu. Przez chwilę otwierał i zamykał usta, wahając się - Dlaczego wtedy w wieży nazwałeś mnie....synem? - spytał patrząc na Garmadona.

Oboje nie spodziewaliśmy się takiego pytania, jednak Garmadon odpowiedział niemalże od razu.
- Ponieważ jesteś moim synem.
- Ale... Jak?.... Nie nie nie... Przecież to nie możliwe. Powiedzieli mi, że to wy zabiliście mojego ojca.
- Nie Lloyd, to ja jestem twoim ojcem - oznajmił spokojnym głosem Garmadon.

- Ale skąd mam wiedzieć, że to jednak wy mówicie prawdę?
- Pokażę ci, jeśli obiecasz, że nie zrobisz nic głupiego i nie uciekniesz - powiedział Garmadon.
- Bracie...
- Wiem, ale tylko tak możemy coś zdziałać. To jak?
- Ehhh... No chyba innego wyjścia nie mam - oznajmił Lloyd - Okej obiecuję, że nie ucieknę. Tylko powiedzcie mi prawdę.

Mój brat rozwiązał chłopaka i ruszył do jakiegoś pokoju, a ja szedłem za nimi tak w razie w.

Weszliśmy do jakiegoś pokoju Lloyda. Garmadon zatrzymał się przy tablicy korkowej, na której wisiały zdjęcia.
Lloyd z czymś w rodzaju przerażenia i totalnego zagubienia na twarzy odpiął dwie fotografie i zaczął się im przypatrywać. Były to zdjęcia jego z Garmadonem, gdy stoją przytuleni do siebie oraz zdjęcie z Harumi, gdy chłopak wziął ją na barana.

Po chwili blondyn cały drżąc podszedł do łóżka i usiadł na nim, wciąż nie odrywając wzroku od zdjęć. Pokazywanie mu ich, chyba nie było dobrym pomysłem, ale już za późno.

POV Lloyd

Gdy zobaczyłem te zdjęcia wszystko w co dotychczas wierzyłem runęło jak domek z kart. Wszystko co mi wmawiali, każda historyjka, rzekome wspomnienie było jednym wielkim kłamstwem, które prowadziło do tego, że będę posłuszną marionetką. Mięsem armatnim, dzięki któremu osiągną cele.

- Lloyd? - jeden ze starców zawołał mnie lecz nic nie odpowiedziałem. Z jednej strony starałem się zapanować nad furią, która we mnie wzbierała, a z drugiej próbowałem z całych sił się nie rozpłakać. Trwałem w jakimś dziwnym stanie, nie potrafiąc się z niego wyrwać, czy wybrać jedną z przeciwległych opcji. Siedziałem tak kilka minut, podczas których całe ostatnie pół godziny ponownie we mnie uderzyło, przez co w pewnym momencie z mojego gardła wydobył się krzyk pełny bólu, który mnie rozsadzał, a po twarzy zaczęły spływać łzy.

Powoli zsunąłem się na ziemię i klęcząc skuliłem się, pozwalając, żeby emocje wyszły ze mnie.

*

Nie wiem ile czasu spędziłem w takiej pozycji, ale kiedy w końcu zdecydowałem się z powrotem usiąść na łóżku, byłem sam. Tych dwóch starców nie było w pokoju. Ponownie zacząłem rozważać to czego się dowiedziałem, jednak tym razem spokojniej.
Wychodziło na to, że Ci ninja to tak naprawdę nie moi wrogowie, a bardziej....rodzina. Chociaż nie jestem jeszcze pewny. Jeden ze starców to mój ojciec, a ta biało włosa dziewczyna, to albo moja dziewczyna, albo siostra. A kim jest reszta? Kim jest ten drugi starzec, czterech chłopaków i te pozostałe dziewczyny?
Chwila. Czy czasem ten mężczyzna z białą brodą nie nazwał mojego ojca bratem? To by oznaczało, że to mój wujek. Czyli to rzeczywiście jest moja rodzina. Dałem się tak strasznie oszukać. Walczyłem przeciwko niewłaściwym osobom.