-რატომ მოიწყინე პატარავ?
მე-ჯანდაბა ფელიქს შემაშინე...
ფელიქსი-ხო არაუშავს, დიდი დიდი გული გაგისკდეს, მერე ზალაში შემოგიარო და გნახო ფეხებ გაფშეკილი, დიდი ამბავი ახლა.
მე-შენ რა იყო ჩემს სიკვდილს გეგმავ?
ფელიქსი-კაი კაიი ვიხუმრე.
მე-ჰიუნჯინიც აქაა?
ფელიქსი-კი, რატომ კითხულობ?
მე-არვიციი.
ფელიქსი-წამოდი გავისეირნოთ, აქაურობის დათვალიერება არ გინდა?
მე-მეზარება და დათვალიერებულიც მაქვს უკვე თან ბევრჯერ, ვიცი სად რაა, ამიტომ არ დავიკარგები
ფელიქსი-მაშინ უბრალოდ გავისეირნოთ.
მე-არ მინდა.
ფელიქსი-უიმეეეე, კარგი ხო.
ცოტახანს ასე ვისხედით, მე ტელეფონში რაღაც უაზრობებს ვათვალიერებდი, ფელიქსი კი მიყურებდა.
მე-ფელიქს, არ მოგწყინდა ჩემზე მოშტერება? მე დავიღალე შენს მაგივრად.
ფელიქსი-არაა, შემიძლია ასე სამუდამოდ ვიყო და გიყურო, ძალიან ლამაზი და საყვარელი ხარ.
მე-ჩემთან ფლირტაობა არ გამოგივა.
ფელიქსი-რა ფლირტაობა ფაქტებს გეუბნები.
მე-კაი გაჩე.
საღამოს მასწავლებელმა ერთ უზარმაზარ ოთახში შეგვკრიბა სადაც ეგრედწოდებული "კინოთეატრი" დაგვხვდა.
შემდეგ რაღაც-რაღაცებზე გვესაუბრა და ოთახი დატოვა რომ ბავშვებისთვის ხელი არ შეეშალა.
მე მასწავლებელს გავყევი, აქ ყოფნა არ მინდოდა.
მე-უკაცრავად, შეიძლება მე ჩემს ნომერში დავბრუნდე?
მასწავლებელი-კარგი როგორც გინდა, თავს გაუფრთხილდი.
მე-მადლობა.
მასწავლებელს გამოვშორდი და ჩემს ნომერში წავედი.
შიგნით რომ შევედი რაღაც საეჭვო სიჩუმე დამხვდა.
თანაც ძალიან საეჭვო, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ოთახში ჩემს გარდა კიდევ ვიღაც იყო.
მოულოდნელად სააბაზანოს კარი იღება და ვის ვხედავ.
მე-ჰიუნჯინ?? აქ რას აკეთებ?
ჰიუნჯინი-მაგას მე უნდა გეკითხებოდე.
მე-მოიცა ეს ჩემი ნომერი არაა?
ჰიუნჯინი-არა სულელო, შეგეშალა.
YOU ARE READING
Hwang or Lee?
Fanfictionმას კი გულისთვის ერთხელაც არ დაუგდია ყური, იქნებ ის სხვა რამისთვის ძგერს, იქნებ მას არ უნდა ის რასაც გონება ჩასძახის მის პატრონს. _________________________________________ /I don't own any of the pics that are used in this story./ Enjoy♡
