მას კი გულისთვის ერთხელაც არ დაუგდია ყური, იქნებ ის სხვა რამისთვის ძგერს, იქნებ მას არ უნდა ის რასაც გონება ჩასძახის მის პატრონს.
_________________________________________
/I don't own any of the pics that are used in this story./
Enjoy♡
-მოიცააა, სად მიგყავთ? ფელიქსი-აქედან დაახვიე ძმაო, თუ არ გინდა რომ ხელები დაგატეხო.
მალევე ლეა და ლილიც მოვიდნენ, მე უკმაყოფილო სახით მივყვებოდი უკან.
საბოლოოდ სასტუმროში მივედით მე ამათ წინ გადავუსწარი და პირდაპირ ჩემი ნომრისკენ გავიქეცი.
ნერვებმოშლილი საწოლზე დავებერტყე და თავი ბალიშში ჩავრგე.
საბოლოოდ ყველაფერი თავიდან ამოვიგდე და ისევ ის ცივი მირე დავაბრუნე.
ფეხზე წამოვდექი, სააბაზანოში შევედი და ვიბანავე.
პიჟამოები ჩავიცვი და საწოლში ჩავხტი.
სოციალურ ქსელს გადავხედე და შემდეგ დავიძინე.
მეორე დღეს დილით ადრე მასწავლებელი მაღვიძებს, ადექი და სასადილოში ჩამოდი, ყველა გელოდებითო.
მე უკმაყოფილო სახით წამოვდექი, დილის რუტინები ჩავიტარე და ასე ჩავიცვი.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
პირველ სართულზე ჩავირბინე და სასადილოსკენ გავეშურე.
ჩემს გარდა უკვე ყველა იქ იყო, ამიტომ ყველას თვალები ჩემსკენ მოიმართა.
მე ცარიელ მაგიდასთან დავჯექი კუთხეში და ყავა შევუკვეთე.
ყველა ისევ თავის საქმეს მიუბრუნდა, ჩემთან მასწავლებელი ჩამოჯდა.
-მირე, კარგად ხარ? მე-დიახ, რატომ მეკითხებით? -არვიცი ალბათ იმიტომ რომ სახეზე ფერი არ გადევს. მე-კარგად ვარ, არ ინერვიულოთ. -კარგად იკვებე, მარტო ძვალი და ტყავი ხარ, ახლა წავალ ძვირფასო, თუ რამე დაგჭირდეს დამიძახე. მე-მადლობა მის.
