Huang Renjun's POV
မနက်ဖြန်ဆို Jenoဆေးရုံဆင်းရမယ့် နေ့လေးရောက်ပြီ။
ကျွန်တော့်ဘဝလေးထဲကို ပျော်ရွှင်စရာနေ့ရက်တွေ တဖန်ပြန်ရောက်လာခဲ့တာ သူစတင်လို့သတိရလာတဲ့ နေ့လေးကတည်းကပေါ့။
" ဆေးရုံဆင်းရတာ Jenoလေ။ မင်းကသူ့ထက်ပိုပျော်နေတာပဲ "
" သူကငါ့အချစ်ဆုံး .. သူငယ်ချင်းလေ Jaeminရဲ့"
" သူငယ်ချင်း " တဲ့.. သည်အသုံးအနှုန်းကို ကျွန်တော် ဘယ်အချိန်အထိ ဆက်အသုံးပြုနေရမှာလဲ။
ကျွန်တော့်ဘက်က စပြီးဖွင့်ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် စာတိုထက်မှာ သူကျွန်တော့်ကို ချစ်ခွင့်ပန်ချင်တယ်ဆိုတဲ့ သူ့ဆန္ဒကို ရေးသားထားပြီးသားဖြစ်တာကြောင့် ငြိမ်နေရတယ်။
ကျွန်တော့်ကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာသွားတဲ့ Jaemin ကိုကြည့်ရင်း အခန်းလေးထဲဝင်လာလိုက်တယ်။
" Jeno ထမင်းမစားရသေးဘူးလား "
စားပွဲခုံထက်က ထမင်းဘူးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်းမေးတော့ ကိုယ်တော်ချောက ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စူပုတ်နေလေရဲ့။
" ဘယ်သွားနေတာလဲ "
" Jaemin ကလမ်းကြုံလို့ဆေးရုံလာတွေ့တယ်လေ။ သူနဲ့ နေ့လည်စာသွားစားလိုက်တာ "
" ငါက မင်းဘေးမှာမရှိလို့ စောင့်နေတာ "
Jenoတစ်ယောက် သည်ရက်ပိုင်း ကလေးလိုပြုမူလာတယ်။
မှုန်ကုတ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ပြုံးမိတော့ မျက်ခုံးပင့်ပြလာပြန်တယ်။
" ဘာရယ်တာလဲ "
" ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ အခု ငါလာပြီလေ ထမင်းစားတော့ "
" စားချင်စိတ်မရှိဘူး "
" မစားချင်လို့မရဘူးလေ "
ဇွန်းနဲ့ စားစရာအချို့ကိုခပ်ပြီး ကမ်းပေးတော့ ကျွန်တော့် လက်ကိုင်ဝတ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူရှေ့တိုးလာတယ်။
ခွံ့ကျွေးသလို ဖြစ်သွားစေချင်ပါတယ်ပေါ့။
ထမင်းဘူးကိုလှမ်းပေးလိုက်တော့ ခေါင်းကိုတသွင်သွင်ခါပြနေသေးတယ်။
YOU ARE READING
Can I Call You Mine ? (Completed )
Fanfictionမင်းကို ငါ့ချစ်သူအဖြစ် သတ်မှတ်ခွင့်ရှိမလား။ မင္းကို ငါ့ခ်စ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခြင့္ရွိမလား။
