Pişmalık |bxb|

6

×"Merhaba bayan Shinkai, hoşgeldiniz." dedi Daisuke nin annesi.

Bunu der demez Daisuke ile göz göze geldim. Biz göz göze gelmeden önce gözleri çok sinirli bakıyordu ama biz göz göze geldiğimiz anda sakinleşmeye başladı.

Ben daha ne olduğunu anlayamadan; yanıma gelip, belimden tutup kendine doğru çekti. Çok şaşırmıştım ve yüzümün kızardığını hissedebiliyordum. Kulağıma yaklaşıp:

+"Odama gidelim mi?" dedi.

Ağzımdan çıkardığım zar zor birkaç kelime ile cevap verdim:

-"A-ama şuanda gitmemiz ya-yanlış olmaz mı?"

+"Eğer annemlerin yanında durursak sana sormadık soru bırakmazlar. Gergin gözüküyorsun, hadi gel gidelim." Diyip beni kendine daha çok yakklaştırdı.

-"Ta-tamam..." diyebildim.

O beni belimden tutup doğru götürürken, ailelerimiz bize doğru bakıp gülüşüyorlardı.

Evleri gerçekten çok karışık ve kocamandı. Her yerde vazolar ve değerli eşyalar vardı, bende bizim evin büyük olduğunu düşünüyordum. Burası bizim ev ile kıyaslanamaz bile.

Birkaç koridoru daha geçtikten sonra koridorun sonundaki, diğer odalardan biraz daha farklı gözüken bir odanın önünde durup kapıyı açtı.

İçeri girdiğimizde, odadaki herşey renkliydi. Bu beni ne kadar rahatsız etsede, tepki vermemeye özen gösterdim.

Yatağına oturup elini yatağın üzerine koyup, oturmamı işaret etti. Onun elini koyduğu yerin birazcık uzağına oturup, ellerim dizimde yere bakarak beklemeye başladım.

Elini belime koyup kendine doğru çekti. Diğer elinide yanağına koyup bana mor gözleri ile bakmaya başladı.

Yüzümün yanmaya başladığını hissediyordum.

+"Evliliğimiz hakkında ne düşünüyorsun?"

Ne.

-"Pek bir şey düşündüğüm söylenemez."

+"Hmm, öyle mi?" dedi ve ellerimi tutmaya başladı.

+"Se-sen pişman misin?" sesi titriyordu.

Neden sesi titriyordu?

-"Imm.. Bu yaşımda evlenmek istemezdim. Hayallerim vardı."

+"Okumak mı istiyorsun?"

-"İsterdim ama açıkçası, artık çokta önemsemiyorum. Anlarsın ya..."