Chapter Six: F#m key

2.9K 39 0
                                        

Jophiel

"You got that I got laid last night look." I looked up from the paper works that I was busy signing and smirked at Lucas. I didn't bother to answer, I just shrugged and continued reading documents that needed my signature.

"So you did huh?" Pangiinis pa ni Lucas saakin pero hindi ko na ito tiningnan. Madami pa akong aasikasuhin para sa nalalapit na deal ng organisasyon at ng Triads and it's not Lucas' business anyway kaya't di ko ito kailangang sagutin.

"Tinik talaga ni bossing!" I looked at Lucas na may nakakalokong tingin and who is now sitting in the chair in front of my desk. I crumpled a paper at binato ito sa muka ni Lucas na siya namang nasalo nito.

"Si boss ang aga aga galit agad!" ani ni Lucas saakin.

I took a deep breath and pinched the bridge of my nose trying to elevate the irritation that was slowly coursing through me.

"Lucas," I said through greeted teeth, his smirk fell. "Gusto mo ipakain kita kay Maximus?" tanong ko kay Lucas at tiningnan ito ng mariin.

"J-jophiel pare akala ko ba matalik mo kong kaibigan. Wala naman ganyanan." Medyo balisang ani ni Lucas saakin.

I smirked.

Maximus is my pet, he's reticulated python that measures 15 feet long and has to be fed once every week. Maximus was a gift from Lakan, binigay ito saakin noong nabili ko ang isla almost three years ago. Lakan has always been a snake enthusiast, meron itong alagang iba't ibang uri ng sawa. Lakan would always say that snakes symbolises rebirth. Lakan just has his own dark sense of humor at binigyan siya ng reticulated python na pwedeng humaba hanggang 21 talampakan. Kaya't alagang alaga talaga si Maximus dahil galing ito sa tinuring 'kong ama at alam 'ko ang mensaheng gustong iparating ni Lakan.

Rebirth.

I should not forget how I rose from the ashes to the life that I'm living now. Hindi ko dapat hayaang mauwi sa wala ang halos mag dadalawang dekada 'kong sakripisyo upang mapaghiganti ang aking ina at kapatid at sa dapat managot sa masalamuot 'kong nakaraan.

I opened the television at bumungad agad ang pangumagang balita sa akin.

"-Ayon sa Bataan provincial Office ay kasalukuyan nilang iniimbestigahan ang panga-ambush ng sinasakyang kotse at ng security detail ng anak ni Senador Abrahim Delos Santos na nagsanhi ng pagkamatay ng Security detail at Personal Assistant ng kanyang anak. Sa ngayon ay inaalam nila ang motibo ng pangaambush."

My grip tightened on the pen that I was holding habang patuloy na pinapanuod ang balita.

'They can look all they want but they'll never fucking find me.' I thought to himself and patuloy na nanuod.

"Patuloy padin ang paghahanap kay Lucia Delos Santos dahil kompirmadong hindi ito kasama sa mga nasawi sa pangambush. At makikita nga natin mga kabayan na maraming dumagsa sa campaign rally ni Senator Delos Santos at nag alay sila ng dasal at kandila para sa mga yumao."

I felt my pen cracked as the television flashed the Senator and his family's face. Punong-puno ng lungkot ang muka ng senador at ng pamilya nito habang nagtitirik ng kandila. Pero noong tinaboy kami ng kapatid 'ko ay para lamang ito nagtapik ng langaw. My own father did not care if his own flesh and blood was starving and soaked in the rain as his security drag them outside his mansion.

"Nagpatong nadin si Senador Abrahim Delos Santos ng 500.000 php pabuya sa kung sino man ang makakapaghanap sa kanyang anak.-"

I quickly shut the TV as irritation rises high in me, marami pa akong dapat atupagin ang mahalaga ay I still hold the upper hand in this death game we're playing. Kung inaakala ng iba na tapos na ako, well, they are wrong. Naguumpisa pa lamang ako and it's far from over.

Pariah's WrathTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon