Waves Of Obscurity

Kabanata 16

"Nagugulat ka pa talaga?"

Nag-aapoy ang mga mata niya sa galit sa 'kin. Tinitinganan niya ako na para bang matagal niya nang tinatago ang emosyon iyon. Para sa kanya kasumpa-sumpa ang isang tulad ko.

Nang sinubukan kong lumapit sa kanya ay itinuro niya ang baril sa puso ko. Ang puso kong lubos na nasasaktan dahil gaano ko man sabihin na pakinggan niya ako, hindi mababago no'n na ako nga ang pumatay kay Elsea.

"How dare you...?" Nangilid ang luha niya sa galit. "... to ruin my life?"

"Re—" He shouted with anger.

"Don't you ever call me that! It's disgusting to be called by you... a fucking killer."

Napahawak ako sa puso ko. Sobra iyon nasasaktan para sa kanya.

"I'm sorry..." that's the only thing I can say.

"Taon akong naghintay para umamin ka!" Panunumbat niya. Napapailing siya sa 'kin. "Ni isang beses ba ay naisip mo ang nararamdaman ko? Nagpanggap ako para lamang makasama ka, na baka sakaling nagkakamali lang silang lahat tungkol sa 'yo! But you never tell me...who are you."

"Cy... I'm Arcy..." nanginginig na sabi ko. "... and I always set your feelings first." Isang hakbang at pinaputok niya ang baril sa tabi ko.

"I thought that a young teenager can't do that, but I never expected your the real one who can do that. Hunter Wave."

Nanlaki ang mga mata ko. "How...?"

"You really think I'm that dumb?" he smirk. "Too sad for you, someone betrayed you for me."

"You shouldn't know me..." I whispered. Now he will one of his target. "Just... do what you want." pagsuko ko. Mas natatakot pa ako sa kalagayan niya.

"Wag mo kong uutusan!" Another bullet. Malapit na sa paanan ko.

"Pero hinayaan mong kontrolin ka niya?" walang kahit na emosyon na sabi ko. "Kung niloko kita... mas niloko ka niya."

"Stop!"

"Ano pa ba ang malalaman mo bukod sa alyas ko?" Panunuya ko. "Ano pa ang alam niya para maging ganyan ka? Wala siya nang gabing iyon Reymart Grey..." may ngisi sa labi ko nang sabihin ko ang mga salitang iyon.

He waited for me to tell him who I am? Kung gano'n bakit ngayon na gusto ko nang sabihin sa kanya ang lahat at hindi niya na magawang pakinggan ako.

The truth is he never waited. Hinintay niya lang ang taong magbibigay sa kanya ng impormasyon tungkol sa akin. Nang sa gayon ay alam na niya ang aasahan at gagawin sa tulad ko.

"What are you...?"

Nakangiti akong naglakad papunta sa kanya. Pilit na kinukubli ang pagkadismaya sa akin at sa kanya. Marahil kung hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa ay hindi ganito ang nangyari.

Hawak ko na ang isang kutsilyo at pinapaikot iyon sa kamay ko. Sinusubukang mabaling ang atensyon niya doon. At gumana naman iyon dahil hindi na niya magawang itutok ng maayos ang baril sa 'kin.

Nangungunot ang mga mata niya habang tintingnan ang mga paa ko na tuwid na naglalakad. He can't believed that after he drugged me I still do this. Walking like an evil to end the life he have.

"Hindi niya sinabi sa'yo sanay na ako sa gan'yang droga?" mapait akong napangisi. "That piece of shit is always part of my training... no my punishment either."

Slowly I dropped that knife tulad ng plano ko sinundan iyon ng mga mata niya. Sa pagbalik niya ng tingin sa pwesto ko ay wala na ako ron. He panicked but before he can speak; I hugged his waist and point his own gun to his head.